Sociale & Emotionele Mind Control

Vandaag een nieuw deel in de serie ‘Word weer Jezelf’ aangaande mind control. Het moge inmiddels duidelijk zijn dat onze mind de grootste sta in de weg is om weer echt je unieke authentieke zelf te worden. We hebben allemaal last van mind control, een logisch resultaat van het leven in verschillende (mind) Matrix systemen. De mind control bestaat uit velen lagen en mind control heb je in allerlei soorten en maten. In een eerder deel heb ik het al gehad over het identificatie gedeelte, mind control heeft bestaansrecht omdat we ons identificeren met delen van ons mind-ego. Velen mensen binnen de Matrix identificeren zich nog volledig met hun mind-ego en alles wat daar bij komt kijken. Mensen die al gewend zijn om aan zichzelf te werken weten inmiddels dat deze identificatie uit velen lagen bestaat. Het moge duidelijk zijn dat de media, de opvoeding, de politiek en het onderwijs een grote rol spelen in het hersenspoelen van de mensheid. Waar we ons echter niet zo vaak bewust van zijn is het feit dat we onszelf vaak ook (laten) hersenspoelen via sociale en emotionele mind control. Die term heb ik zelf bedacht. Ik zal in dit artikel proberen uit te leggen wat ik hiermee bedoel.

Iedereen kent wel het mind-ego programma ‘Huisje, boompje, beestje’. De meesten van ons hebben in ons leven redelijk vaak met dit programma te maken gehad. Je kan er zelf last van hebben (gehad), of je hebt het wel eens of vaker gezien bij vrienden, familie of collega’s. Persoonlijk heb ik nooit iets met dit programma gehad. Het werd mij ook niet opgedrongen door mijn ouders. Ik zag het echter wel duidelijk bij heel veel vrienden en kennissen van mij gebeuren. Op een bepaalde leeftijd was het opeens over met het principe van ‘lang leve de lol en vrijheid blijheid’. Van de een op de andere dag kickte het huisje-boompje-beestje mind-ego programma bij die vrienden in. Ze werden opeens veel te serieus, en gingen wanhopig op zoek naar een partner waarmee ze kinderen konden gaan fokken. Ik ken tig voorbeelden van vrienden en bekenden die schijnbaar uit het niets opeens allemaal afzonderlijk van elkaar tot de conclusie kwamen dat ze voor hun 30e kinderen moesten krijgen. Ze moesten aan een hen zelf opgedrongen waanidee voldoen. Want “zo hoort het nu eenmaal”. Deze mensen vonden zichzelf een mislukkeling omdat ze niet aan dat beeld konden voldoen, en ze gingen er wanhopig naar op zoek als ze nog geen vriendinnetje hadden om kinderen mee te gaan fokken. Deze vrienden vertelden mij dat ze vonden dat ze aan het falen waren ten opzichte van hun ouders bijvoorbeeld. Want die ouders die hadden toch de verwachting dat ze opa en oma zouden worden he. En ook al hadden die ouders dat nog nooit zo uitgesproken, toch vonden die vrienden dat ze hoe dan ook moesten voldoen aan dat plaatje wat ze zichzelf opdrongen of hadden laten opdringen. Ik heb in mijn omgeving dus een hoop mislukte relaties gezien, waar beide partners een gezamenlijk doel hadden, en dat gezamenlijke doel was het huisje-boompje-beestje programma waar ze van zichzelf aan moesten voldoen. Hoeveel mensen herkennen dit uit hun eigen omgeving? Hoeveel stelletjes ken jij met kinderen die feitelijk alleen maar om de kinderen bij elkaar zijn, hoe ongelukkig het ze ook maakt? Dit verschijnsel noem ik sociale mind control aangevuld met emotionele mind control.

De emotionele mind control zit hem dan vaak in het gegeven dat veel mensen hun schijnrelatie volhouden, hoe ongelukkig ze er ook van worden, puur omdat ze geen dag zeggen te kunnen zonder hun kind(eren). Men is dus eerst gezwicht om een relatie aan te gaan (inclusief kinderen, huis en huisdier) door middel van sociale mind control, en daarna blijft men in een destructieve relatie hangen door de emotionele mind control. Die sociale mind control kan dus opgelegd zijn door de familie, in dit geval de ouders. Maar het kan ook een aan zichzelf opgedrongen stuk sociale mind control gaan als men vind dat men moet voldoen aan een plaatje wat geschetst wordt binnen de Matrix als het ideaalplaatje. Vervolgens komt de emotionele mind control om de hoek kijken. Dit kan men ook zichzelf opdringen of aanpraten. Het kan ook via de partner of via bijvoorbeeld de schoonfamilie gebeuren in de trant van “als jij bij mij weg gaat dan zie je je kinderen nooit meer!” Kortom: we dragen van alles bij en in onszelf wat niet van ons is, maar in feite pure projecties zijn van onze omgeving of van onszelf. Ik heb dit verschijnsel zo vaak gezien dat ik zeker weet dat we hier te maken hebben met een extreem krachtig mind control programma. Sociale en emotionele mind control beperken ons dusdanig dat er geen sprake kan zijn van een toevalligheid. Dit is een agenda die uitgespeeld wordt via de Matrix en dus via onze mind.

Ik snap dondersgoed waarom zoveel mensen zeggen geen enkele tijd meer over te hebben voor zichzelf. Als ik de verhalen hoor over wat mensen zoal voor zichzelf inplannen in een week dan wordt ik van die planning alleen al claustrofobisch. Van maandag tot vrijdag werken. ’s Avonds moet dan nog het huishouden gedaan worden, en worden er ook nog sociale contacten ingepland. In het geval van kinderen hebben zal je die ook nog aandacht en liefde moeten geven naast je toch al zo vol geplande agenda. Als het dan weekend is dan zit de agenda ook meestal boordevol. Beide partners hebben namelijk ook nog een familie en vrienden en kennissen, en die moeten ook ‘onderhouden’ worden blijkbaar. Zo komt het dan regelmatig voor dat de zaterdag dan volgepland wordt met (ik noem maar wat) een bezoekje aan of van je zus, daarna een bezoekje aan de ouders, en ’s avonds worden er wat kennissen uitgenodigd. De zondag is hetzelfde. Want ook de andere partner heeft nog broers, zussen, vrienden en ouders. Dit verschijnsel noem ik sociale mind control, anderen noemen mij op mijn beurt een negatieveling of een egoïstisch mannetje. Het zij zo. Tijd en ruimte voor jezelf opeisen wordt gezien als egoïstisch. Dat is gek. Want in mijn belevingswereld is het egoïstischer om jezelf helemaal weg te cijferen om het mind-ego van jezelf of van een ander te pleasen. Ik heb zelf in het verleden veel met dit bijltje gehakt in een eerdere relatie waarin ik constant te maken had met sociale en emotionele mind control. Zo van “oké jij mag best wel zaterdag naar de kroeg met je vrienden, maar dan ga je wel zondag mee naar mijn opa en oma en daarna naar mijn ouders!” Eigenlijk is dat gewoon emotionele chantage. Na die relatie wist ik voldoende, ik zou mijzelf nooit meer emotioneel laten chanteren of laten hersenspoelen en ik zou ook niet meer gaan voldoen aan dat synthetische huisje-boompje-beestje programma. Ik heb nu gelukkig een relatie waarin we elkaar vrijlaten om te doen en ook te laten waar we zin of geen zin in hebben. En dat werkt voor mij perfect.

Bij anderen zie ik de sociale en emotionele mind control nog steeds een grote rol spelen. Dan wil iemand een keer niet mee naar de schoonouders op zondag en dan wordt er wel gezegd “dan ga je toch niet mee”, maar wordt het omgekeerde bedoeld. Want waag het niet om een keer niet mee te gaan naar je schoonouders. Want dan is moeders de vrouw kwaad op je, ondanks dat ze je zei dat je moest doen waar je zin in had. En je schoonouders kijken je daarna ook een jaar niet meer aan. Want die hadden toch wel de verwachting dat je braaf mee kwam en braaf het rollenspel meespeelde. Ik heb zelf regelmatig met dit kromme mind-ego mechanisme te maken gehad in het verleden, en ik zie het nu nog regelmatig terug bij anderen. Het is een mind virus, pure mind control. Je moet als individu, en als stelletje, nu eenmaal constant voldoen aan allerlei verwachtingen van vooral anderen. Daarnaast hebben we allemaal in min of meerdere mate last van hersenkronkels bij onszelf, en dan gaan we van onze partner, familie of vrienden van alles en nog wat verwachten wat in feite een pure projectie is van onze eigen sociale en emotionele mind control programma’s die we bij ons dragen. Ik heb dit de laatste tijd opgemerkt bij een aantal familieleden van mij bijvoorbeeld. Er wordt van je verwacht dat je aan iemand anders zijn of haar mind-ego programmeringen voldoet.

En ondertussen spelen we allemaal onze rol binnen dat synthetische rollenspel. We blijven van alles en nog wat bij ons dragen wat niet van onszelf is. We dragen de verwachtingen en de mind-ego wensen bij ons van heel veel mensen. En we proberen aan die verwachtingen te voldoen. Daarnaast verwachten we dan weer van al die mensen waar we dingen van zijn gaan dragen dat ze ook weer aan onze mind-ego verwachtingen voldoen en dat ze onze verwachtingen en wensen met zich mee gaan dragen met andere woorden. We doen dit binnen relaties, binnen vriendenkringen, op ons werk en binnen onze families. En als iemand niet aan onze verwachtingen voldoet, of wij voldoen niet aan andermans verwachtingen, dan is het hommeles. Dan zijn en worden er mind-ego’s gekwetst. Het eindresultaat is dat we 0,0 tijd voor ons zelf over houden en constant bezig zijn de ander te pleasen of niet al te veel te kwetsen. We zijn hoofdrolspelers geworden in onze eigen soapseries. Mensen hebben geen tijd en ruimte meer voor zichzelf binnen die soapseries. En dat is dan ook precies de bedoeling als je het bekijkt vanuit het grotere plaatje. ‘Men’ wil niet dat je tijd voor jezelf hebt, en dat je dingen kan doen die je leuk vind en dingen doet waar je passie ligt. Het is juist de bedoeling dat je jezelf volledig wegcijfert of weg laat cijferen en die rol blijft spelen.

We spelen meestal niet één rol maar meerdere rollen. Je hebt je werk-ikje, je relatie-ikje, je ‘ik ben onder vrienden’ ikje, je eigen familie ikje, je schoonfamilie ikje, en ga zo maar door. Maar waar is je unieke authentieke echte ikje gebleven door al die sociale en emotionele mind control? Die is er wel. Natuurlijk is die er. Hij/zij zit echter wel diep verstopt, onder velen lagen aan mind control, naast een aantal levensvormen, tussen veel al dan niet getraumatiseerde aspecten van jezelf, die allemaal om je aandacht roepen. Ergens in dat oerwoud van allerlei verschillende ikjes zit je ware ikje. Dat ware unieke ikje wacht daar op jou, alleen maar op jou….

Micky van Leeuwen

19-7-2016