Het theater van de mind

De afgelopen week wordt mij regelmatig gevraagd wat ik van de Brexit en de situatie die daarna ontstaan is vind. Mijn antwoord op die vraag is simpel. Ik heb mij zelden zo vermaakt en ik heb zelden zoveel schik gehad in het theater van de mind als met deze Brexit en dan vooral om al die reacties van gekwetste egootjes in de media. Ik maak mij niet druk over wat de gevolgen van zo’n Brexit kunnen zijn. Ik maak me ook niet druk over het feit of de Brexit überhaupt wel doorgaat. Ik zie het puur als entertainment. Een geweldige voorstelling die mij voorgeschoteld wordt in het theater van de mind. Niets meer en niets minder.

Het theater van de mind is een term die ik van de week bedacht heb voor hetgeen wij normaliter de situatie in de wereld noemen. De meeste mensen maken zich druk over de shows die vertoond worden in het theater van de mind. De een maakt zich wat meer druk dan de ander. Zo zijn er tienduizenden jankende Britse jongeren, die zich enorm druk maken over de uitslag van het Brexit referendum. Deze Britse jongeren vinden de uitslag van het referendum niet eerlijk. Ze vinden de marges niet groot genoeg, de uitslag zou niet overtuigend genoeg zijn. Als de uitslag net andersom was geweest dan zouden deze jankerds daar echter geen probleem mee gehad hebben gok ik.. We kunnen het deze gehersenspoelde jongeren eigenlijk ook niet kwalijk nemen dat ze zo geïndoctrineerd zijn door de (social) media en school. 75 procent van de Britse jongeren was tegen een Brexit. Het ultieme bewijs dat 1 op de 4 jongeren nog wel zelfstandig kan nadenken. Ik denk dat dat ook opgaat voor Nederlandse jongeren. De rest dreunt braaf op wat ze door anderen voorgekauwd krijgen. Deze jongeren hebben duidelijk nog niet door dat ze figurant zijn in het theater van de mind. Het is grappig om te zien hoe ze wanhopig proberen vast te klampen aan een valse Europese identiteit. Ik hoop echter dat de jongeren waar ik op doel dit artikel niet lezen, want dan heb ik het weer gedaan, dan ben ik weer degene die onnodig kwetsend is. Dit wat ik doe wordt door 75 procent van de jongeren gezien als ‘cyber bullying’, dit is nou online pesten. En dat is niet politiek correct. Deal with it.

Maar ja wat is dan wel politiek correct? Veel voorstellingen in het theater van de mind hebben dat politiek correct zijn als thema. Gisteren zag ik een voorstelling van minister Bussemaker die de eerste WC voor transgenders opende in haar ministerie. Zelden heb ik zo krom gelegen van het lachen. Niet omdat ik voor of tegen Wc’s voor transgenders ben. Het zou mij een dikke vette worst zijn (of niet) waar je als transgender gaat poepen. Ik vind het hilarisch op de een of andere manier die hele politieke correctheid agenda die men op dit moment aan het uitspelen is. En wederom zie ik mensen zich druk maken. De een maakt zich druk omdat er schijnbaar 4 procent Nederlanders zijn die niet weten of ze nou een jongetje of een meisje willen zijn, en daarom niet weten op welke WC ze moeten gaan zitten. Moeten ze eigenlijk wel gaan zitten of moeten ze gaan staan? Als je nou een meisje bent, en je voelt je een jongetje, en je wil dus eigenlijk naar het jongetjes toilet, ga je dan zitten plassen op de pisbak vraag ik mij af? Of gebruik je zo’n plastuitje waarmee je een plassertje imiteert? Tja, dat zijn dan de details die ik wil weten als ik dat soort shows zie langskomen in mijn theater. En dan zijn er dus legio mensen die niet transgender zijn maar die zich wel druk maken over toiletten voor transgenders. Dat vind ik gek. Dat zijn diezelfde mensen die als ze nu jong waren geweest tegen een Brexit hadden gestemd omdat ze gehersenspoeld zijn met de leugen dat je na een Brexit niet meer in Europa zou kunnen gaan werken als Brit zijnde, of vice versa. Net alsof mensen voordat de EU bestond niet in een ander land konden werken… wat is dat voor gelul als ik vragen mag?

Ik snap wel waarom mensen dat soort leugens en onzin geloven. De media verteld ze deze onzin. Mensen hoeven van mijn part geen volleerd Sherlock Holmes te zijn. Maar een beetje zelf nadenkend en zelf onderzoekend vermogen zou niet misstaan. Dat mis ik in veel van die voorstellingen die ik langs zie komen in het theater van de mind. Neem nou bijvoorbeeld die grove grote leugen die de media nog steeds verspreidt over wie er voor en tegen de Brexit zou hebben gestemd. Het komt er volgens de media op neer dat domme oude xenofobe racisten voor een Brexit hebben gestemd, en dat intellectuele politiek correcte jongeren tegen een Brexit gestemd hebben. Mag ik vragen hoe de media dit te weten gekomen is? Volgens mij kon je kiezen tussen ‘remain’ en ‘leave’. Je hoefde volgens mij niet je opleidingsniveau, je mening over buitenlanders en je leeftijd in te vullen? Of zit ik daarnaast? Hoe kan men dan binnen een uur na de uitslag van het Brexit referendum zo precies weten wie wat gestemd heeft?

Sorry. Misschien ga ik nu iets te diep. De meeste lezers van deze site weten precies wat ik bedoel. Zij zitten immers naast mij in het theater van de mind naar de voorstellingen te kijken die langskomen op het podium. We zitten daar met z’n allen en hebben allemaal wel een mening over de shows en de acteurs die we zien langskomen. De een heeft wellicht een iets zieker gevoel voor humor dan de ander. En de een vind bijvoorbeeld de musicals die ook in het theater langskomen over economische sprookjes bijvoorbeeld leuker om naar te kijken. Die voorstellingen boeien mij meestal niet zo, ik ben toch meer een soapie denk ik, ik hou van persoonlijke matrix drama’s. Maar wat onze persoonlijke voorkeur ook is, wij die een abonnement hebben voor het theater van de mind weten dat hetgeen we voorgeschoteld krijgen in feite pure afleiding is. Al die shows die ik zie langskomen spelen handig in op aloude Universele kernmechanismes zoals ik noem maar wat, dualisme. Alle mensen die nog steeds opgaan in al die voorstellingen van het theater van de mind hechten nog steeds enorm aan dualisme.

Dualisme in welke vorm dan ook. Voor een Brexit, tegen een Brexit. Voor een Nexit, tegen een Nexit. Politiek correct, of volledige vrijheid van meningsuiting. Links, rechts. Licht, duister. Goed, slecht. Complotdenker, mainstream media gelovige. Et cetera. Daarnaast zie ik ook heel veel shows in de nachtelijke uurtjes langskomen. Zeg maar de voorstellingen met de wat duistere thema’s. De Demmink Diaries is zo’n grote nachtelijke voorstelling. Heel veel mensen maken zich enorm druk en zitten volledig stuk omdat Demmink weer niet vervolgt wordt door het OM. En Demmink zelf die heeft gejokt en pleegde meineed in die andere zaak. Wat had je anders verwacht? Veel mensen laten zich volledig afleiden door deze Demmink Diaries, ze gaan er volledig in op. Ik heb de voorstelling nu al zo’n 33 keer gezien de laatste jaren. Ik ben nu eenmaal een nachtdier, en je moet wat als er even niets anders draait in het theater. Mijn recensie van deze musical met Joris Demmink in de hoofdrol is dat deze musical puur ter afleiding draait. Het is wel een kinky sadomasochistische horrorshow. Zeker de moeite van het kijken waard, het geeft je een kijkje in het leven van de gemiddelde bezeten elitaire psychopaat die puur vanwege het lizard DNA in zijn of haar bloed op de positie zit waar hij/zij nu zit of zat. Maar op het moment dat je je macht uit handen geeft en dat soort lui als machtiger of hoger dan jou gaat zien, dan zit je vast in het theater van de mind en zie je het theater niet meer wat opgebouwd is rond je mind.

Het theater van de mind heeft als doel om je af te leiden van jezelf. Alles waar je je druk om maakt of waar je in opgaat en wat buiten jezelf ligt is in feite een grote mindfuck. Alles wat je op die boze buitenwereld projecteert kan je in feite in jezelf oplossen. Als je met jezelf aan de slag gaat en die lagen van mind control bij jezelf herkend en wegwerkt en daarbij je al dan niet vergeten en getraumatiseerde aspecten in jezelf herenigd, dan gaat er een wereld voor je open. Je ziet opeens in de verte tribunes opdoemen. Je ziet het felle licht van de spotlights, je voelt het podium onder je voetzolen en je ziet dat de achtergrond een immense foto is die geplakt zit op een gordijn. Je hoeft nu enkel nog dat gordijn open te trekken. Welkom in het theater van de mind!

Micky van Leeuwen

5-6-2016