Gedachtevormen & Levensvormen

Op Indigo Revolution gaat het vaak over mindcontrol, het mind-ego en mind-ego programma’s. De Matrix is namelijk een gevangenis voor onze mind. We weten allemaal wel wat mindcontrol inhoudt en wat ons mind-ego is. Maar mind-ego programma’s, tja, dat dekt wat mij betreft de lading inmiddels niet meer. Het gaat allemaal veel verder en dieper dat die feitelijk niet zo veel zeggende term. Daarom ga ik het vanaf vandaag hebben over gedachtes, oude wonden en trauma’s, welke kunnen uitgroeien tot gedachtevormen en levensvormen.

Er zijn een aantal manieren waarop een levensvorm kan ontstaan. Iedereen die dit leest heeft al eens zo’n levensvorm bij zichzelf ontdekt en deze bedankt voor bewezen diensten. Om het begrip gedachtevorm en levensvorm simpel uit te leggen zal ik beginnen met een voorbeeld die een ieder van ons meegemaakt heeft, anders zit je niet op deze site te lezen.

Ik heb het over het wakker worden proces. Het nemen van de rode pil. Zo’n beetje iedereen heeft geloofd dat de systemen binnen de Matrix waarin we leven echt waren. Dat het mainstream nieuws de enige waarheid is, dat de politiek en democratie eerlijke systemen zijn met mensen die het goed met ons voor hebben. De wetenschap (of religie) liet ons zien hoe de Wereld in elkaar zat. En we geloofden dat allemaal. Totdat we op een dag erachter kwamen dat we in een grote leugen leefden. We werden allemaal, stuk voor stuk, voorgelogen en geloofden ons hele leven in een sprookje. We twijfelden al die tijd niet aan dat sprookje. We leefden in het sprookje, en het was normaal, we trokken het niet in twijfel. Die hypnose, dat heilig geloven in de systemen binnen de Matrix, en daar naar leven, noemen we een levensvorm. Een levensvorm begint altijd met een gedachte, een oude wond of met een trauma uit het verleden (deze dingen kunnen ook in vorige levens gebeurd zijn). In het geval van bovenstaand voorbeeld hebben we te maken met eigenlijk alle drie deze oorzaken. Het begon als baby. We waren toen nog vrij van mindcontrol en cultuurvorming. Dat was totdat onze familie en/of de tv ons ging vertellen dat de Wereld op een bepaalde manier in elkaar zat. Ons werd geleerd dat onze cultuur de enige juiste cultuur was, dat de manier waarop wij functioneren binnen de systemen in de Matrix normaal is, en zo kan ik nog wel even door gaan. Het werd in sneltreinvaart in onze hersentjes gestampt.

We maakten allerlei situaties mee waar we niet echt mee om konden gaan. En telkens werd ons verteld hoe we moesten denken en hoe we moesten handelen. Dus als we dan weer soortgelijke situaties meemaakten hadden we een gedachtevorm die ons vertelde hoe we moesten handelen en hoe we moesten denken. “Zo hoort het”, “zo moet je denken, zo moet je handelen”, “dit moet wel, en al die andere dingen mogen niet”. Op een gegeven moment, toen we nog heel erg jong waren, vervormde deze gedachtevormen zich tot een dikke vette levensvorm. We dachten niet meer na over de dingen, we leefden die dikke vette levensvorm. Die levensvorm leefden we tot aan het moment dat we niet meer om de triggers heen konden, triggers die ons keer op keer vertelden dat de Wereld waar wij in geloofden niet echt was, dat we al die tijd voorgelogen waren. En toen was daar op een gegeven moment de dag dat je niet meer om de triggers heen kon en dat je dus spreekwoordelijk wakker getrapt werd uit de Matrix-droom. Met andere woorden: we ontdekten, erkenden en werkten deze Matrix levensvorm uit ons systeem.

Ik ben, net zoals iedereen, ervaringsdeskundige als het aankomt op het ontmaskeren van uit de kluiten gewassen levensvormen die ons leven dusdanig beïnvloedden zonder dat we dat zelf door hadden. De rode pil nemen is pas 1 levensvorm bedanken en aan de kant zetten. We hebben namelijk allemaal velen levensvormen. Ik dacht eerst van niet. Ik dacht dat is gelul. Misschien dat anderen daar last van hebben, maar ik toch zeker niet. Nee ik had alles wel door wat mijn doen en laten manipuleerde en dus bepaalde. Ik zag vaak bij anderen wel dat ze gemanipuleerd werden. Maar ik? Nee ik had verder geen levensvormen. Natuurlijk ontdekte ik bij mijzelf allerlei patronen, gewoontes, verslavingen en gedachtevormen. En als ik mezelf irriteerde aan die dingen dan ging ik daarmee aan de slag. Ik dacht dat ik niet dieper bij mijzelf kon gaan, ik dacht dat innerlijk werk stopte bij het oplossen van al die mind-ego programma’s (zoals ik ze toen nog noemde). Ik bezeten door door mijzelf gecreëerde levensvormen? Ach wel nee, ik  heb echt wel de controle over mijn mind, anderen hebben daar misschien last van maar ik niet! Nee ik kan het allemaal zelf wel, heb eigenlijk niemand anders nodig om mij te analyseren, ik weet het zelf toch wel het beste, en ik ben eigenlijk gewoon 100 procent mijzelf, al zeg ik op IR dat ik nog onderweg ben, want ik wil niet gezien worden als een goeroe, maar eigenlijk had ik geen last van enige beïnvloeding, ik had het allemaal allang opgelost voor mijzelf namelijk. Zo dacht ik.  En ik dacht ook te weten dat ik gewoon gelijk had. Ik leefde er naar. Ik zag die levensvorm dus niet meer die ik voor mijzelf gecreëerd had. Het was in mijn geval ook logisch dat ik het niet meer zag, dat wordt hoop ik zo meteen duidelijk uit het vervolg van dit verhaal.

Mijn vriendin Dore is al zolang ik haar ongeveer ken met diep innerlijk werk bezig. Op bewustverbinden.com schrijft zij daar over. 10 maanden terug schreef zij een artikel genaamd ‘Van oude wonden naar; gedachtevormen, levensvormen en bezetenheid’ (zie link). Ik las dat artikel en eigenlijk las ik het ook weer niet echt. Ik weet nog dat iets in mij onder het lezen constant zei “klopt, maar het klopt niet voor mij, ik heb daar geen last van, anderen waarschijnlijk wel, maar ik niet”. Dore probeerde mij ook al 3 jaar lang te vertellen dat ik niet bij mijn gevoel kon komen, dat ik een dikke muur om mij heen gebouwd had, dat ik dingen bij anderen wel zag, maar als het vervolgens over mijzelf ging dat ik het dan ontkende en er niet naar kon of wou kijken. Ik probeerde er wel naar te luisteren, en ik wou er ook naar kijken, ik keek er ook naar, ik keek er honderdduizend keer naar…. Maar nee, ik had er geen last van, met mij was alles prima in orde. En ook al trok ik allerlei ervaringen aan die mij probeerden te triggeren, toch kon ik er niet bij. Mijn eigen conclusie was telkens dat het eigenlijk met mij wel goed ging, en gevoelens, tja die waren er wel maar die vertelden mij niets over mezelf. Dat was mijn analyse. Dat wil zeggen, ik dacht dat dat de analyse van mijn ware zelf was.

Soms kwam ik wel dingen tegen die mij belemmerden. Ik ging dan dieper in mijzelf graven, en ik heelde mijzelf door terug in de tijd te reizen naar de kleine Micky. Ik schreef daar het artikel ‘Kleine Jongen’ over (zie link). Ik wist dus wel dat bepaalde gedachtevormen en levensvormen voortkwamen uit het verleden. Die ene keer ging ik dan ook terug naar het verleden, en ik loste (zo dacht ik) bepaalde dingen op. Ik integreerde de laatste aspecten van mijzelf die ik nog niet omarmd had in mijzelf op die manier. Dat dacht ik. En het was niet dat ik niets deed om mijzelf analyseren. Ik deed het keer op keer op keer. Maar nee hoor, wat Dore ook zei over dingen in mijzelf, het klopte gewoon niet wat ze zei, dat was immers mijn eigen eerlijke oprechte analyse. Ik zag het gewoon niet. Ik wilde het wel zien, maar ik zag het niet, ik kon er niet bij.

Een aantal weken terug veranderde er echter iets. Ik merkte iets bij mijzelf op. Als het gesprek over diep gewortelde gevoelens ging en te diep en dus in mijn ogen te complex werd, dan reageerde ik telkens uit ontkenning of uit verdediging. Ik had dat al die jaren daarvoor niet van mijzelf door. Nu merkte ik het. En het hield mij tegen om dieper in mijzelf te graven. Ik erkende in mijzelf dat er iets grip op mijn mind had. Iets wat mij tegenhield. Het hield mijn verdere ontwikkeling tegen. Ik kon niet dieper gaan, dan kreeg ik een soort van kortsluiting en kon ik niet meer helder nadenken, ik voelde iets in mijzelf dat mij tegenhield om echt bij mijzelf naar binnen te gaan, en ook al wilde ik het dolgraag, het lukte maar niet.

Ik was iemand die tot voor kort alles zelf oploste. Hulp van iemand anders? Nee dat is niets voor mij, dat heb ik niet nodig, nee ik kan het allemaal zelf wel. En het meeste kan ik ook zelf. Maar soms heb je een trap in de goede richting nodig. Soms is het niet erg om een keer een behandeling te nemen. Voor mij was dat eigenlijk not done. Micky deed daar niet aan. Maar Micky had een dik probleem. Hij kon niet dieper in zichzelf graven, en hij had door dat er iets grip op hem had, en dit keer kon hij het niet alleen, ook al wilde hij dat wel. Ik besloot om een behandeling ‘Holographic Kinetics’ te nemen aangezien dat het enige organische iets is wat ik echt vertrouwde en kende. Ik vertelde over mijn probleem wat ik hierboven beschreef, en we gingen terug naar de tijd waar deze levensvorm door mij gecreëerd was. Dat het een levensvorm was bleek al snel uit de behandeling, en voor mij was dat ook zo logisch als het maar zijn kon, ik had het immers zelf ook al betrapt in die weken daarvoor. Ik wist alleen niet hoe ik aan die levensvorm gekomen was. Ik dacht dat niets in mijn jeugd er voor kon zorgen dat ik niet bij mijn diepe gevoelens kon komen. Ik had toch weinig klagen? Met mij was het toch altijd goed geweest?

Via Holographic Kinetics gingen we terug naar het ontstaan van deze levensvorm. Ik kwam terug in mijn kindertijd, ik moet een jaar of 8/9 geweest zijn. Ik zat in mijn eigen fantasiewereldje, maakte complete galactische oorlogen mee met mijn speelgoed transformers, ik ging helemaal op in mijn eigen fantasiewereld. Ik had mijzelf namelijk totaal afgesloten van mijn gevoel. Want wat was er aan de hand? Mijn vader ging voor zijn werk naar Amerika. Hij was anderhalve maand weg, een paar weken thuis, en dan weer anderhalve maand weg. En zo ging dat een aantal jaar door. Ik vond dat verschrikkelijk. Maar thuis werd er niet over gepraat. Mijn familie praat niet echt over gevoelens. Iedereen kropt die gevoelens op, want ik neem aan dat ze er wel zijn. Ik was dus van jongs af aan gewend dat je niet praatte over je gevoel. En toen mijn vader ver weg was in Amerika voelde ik mij vertyft. Maar ik had niemand om dat mee te delen en ik wist ook niet dat je zulke gevoelens kon delen. En dus kropte ik het op, ging op in mijn eigen wereldje, stopte het allemaal weg en deed alsof alles goed met mij ging. Als mensen vroegen hoe het met mij ging dan was het antwoord steevast dat het met mij wel goed ging. Ik had zogenaamd geen last van gevoelens. Ik creëerde op die jonge leeftijd een levensvorm. Een levensvorm die ik een aantal weken geleden pas bij mijzelf ontdekte. Ik heb al die jaren die levensvorm zelf gevoed, zonder dat ik er erg in had. Ik leerde/maakte mijzelf vanaf die jonge leeftijd wijs dat ik het allemaal zelf kon. Ik was sterk genoeg. Gevoelens zijn voor mietjes. Als ik me slecht voelde sloot ik mijzelf op in mijn eigen fantasiewereldje. Ik dopte mijn eigen boontjes. Alleen ik wist wat goed voor mij was, want alleen ik kende mijzelf als het beste. Ik moest sterk zijn, het allemaal in mijn eentje doen. 27 jaar later was die levensvorm zo fucked up massaal geworden dat ik er onmogelijk nog zelf bij kon komen. Want deze levensvorm hield in dat het met mij altijd wel goed ging, dat ik alles zelf kon oplossen, dat ik de sterkste was, ik had nooit wat te klagen gehad in mijn jeugd, ik had geen hulp nodig, ik weet zelf wel wat goed is voor mijzelf, et cetera. Ik had in feite een monster van een levensvorm gecreëerd.

Ik kan er nu weer bij. Ik ben er druk mee bezig. Ik voel veel meer dan voorheen. Als Dore of iemand anders iets zegt over mij dan ga ik niet meer mezelf verdedigen of in de ontkenning. Ik heb iets ontmaskerd bij mijzelf wat geheeld moet worden. En dat is een proces. Van het één komt het ander, al onze gedachtevormen en levensvormen staan ook weer met elkaar in verbinding namelijk. Ik zal straks nog wat voorbeelden geven uit mijn eigen leven.

Onze egopersoonlijkheid bestaat uit vele levensvormen. We zijn in feite een mix van al deze levensvormen samen met eigenschappen van ons ware zelf. Bij sommigen zijn deze eigenschappen van ons ware zelf compleet verdwenen of weggedrukt in ons lichaam. Als ik als voorbeeld een diehard kerkganger neem die ergens op de Veluwe woont, dan is er vaak sprake van een dikke mix van levensvormen en andere entiteiten waardoor deze mensen compleet bezeten zijn geraakt en er geen enkele ruimte meer is voor het ware zelf. Dit geld ook voor andere religies zoals diehard wetenschappelijke types of andere compleet bezeten mensen, waarover zo meer. Eerst het voorbeeld van een extremistische religieuze fundamentalist. Het type zwarte kousen-kerk. Die zijn allemaal hetzelfde. Het is één grote in het zwart waggelende kudde. Deze mensen geloven in god en jezus. En wat er in de bijbel staat is waar en is wet. Dit zijn allemaal gedachtevormen die uitgegroeid zijn tot alles overheersende levensvormen, al dan niet aangevuld met entiteiten die door rituelen in de kerk vrij spel hebben op deze mensen. Deze mensen zijn van kinds af aan geïndoctrineerd met de bijbel. Ze zaten op christelijke scholen, gingen elke zondag braaf 3x naar de kerk. De hele familie en alle vriendjes en vriendinnetjes waren allemaal lid van diezelfde kerk, en zo werden gedachtevormen al snel levensechte levensvormen die deze mensen laten geloven, beter gezegd ze denken echt oprecht zeker te weten dat het woord van ‘god’ de enige waarheid is en dat god alles geschapen heeft en al die andere mindcontrol. Ze geloven dat meestal niet, ze leven er naar, ze kunnen niet meer zien dat ze onder mindcontrol staan en dat alles wat ze denken te weten gebaseerd is op de dikke duim van ‘de Krachten van Beperking‘. Daarom kan je nog zoveel steekhoudende argumenten hebben wat hun hele ‘weten’ onderuit schoffelt, toch zal dat vrijwel nooit binnen komen bij iemand die zo ver weg is van zijn of haar ware zelf. Deze mensen zijn eigenlijk compleet overgenomen door al die levensvormen en externe entiteiten die vrij spel hebben door die levensvormen.

Een ander voorbeeld van bezetenheid door levensvormen zijn bijvoorbeeld mensen die enkel geweld kennen als oplossing voor alles. De gemiddelde gestoorde psychopathische moordenaar is bezeten door levensvormen, die ergens hun oorsprong hebben. Als je onderzoek gaat doen naar dit soort mensen, dan kom je er al snel achter dat dit in hun familie zit. De ouders waren ook al gewelddadig. Vanaf de geboorte maken deze mensen niets anders mee dan geweld. Als kind zien en merken ze al dat geweld de oplossing is voor alles, geweld is normaal, geweld hoort erbij met andere woorden. Deze trauma’s worden gedachtevormen en deze gedachtevormen groeien vervolgens uit tot massale levensvormen. Voor seriemoordenaars en mensen die het normaal vinden om geweld te gebruiken is het de normaalste zaak van de Wereld wat ze doen. Ze kunnen niet anders. Ze weten niet anders. En als ze vrij komen vervallen ze vaak weer in hetzelfde. Omdat dat nu eenmaal zo hoort, hoeveel therapie, medicijnen en TBS je ze ook geeft, ze veranderen niet. Steve Richards, de man achter Holographic Kinetics, heeft de laatste jaren in Australië veel van dit soort psychopaten genezen. Door terug te gaan naar de oorsprong van de levensvormen die hen over genomen hebben. Ik heb het hier dan over de meest hardnekkige, door het systeem opgegeven psychopathische maniakken. De meesten van ons zijn niet zo erg bezeten als dit soort mensen. De meesten van ons kunnen zelf deze gedachtevormen en levensvormen bij zichzelf herkennen en dus zichzelf helen.

Levensvormen zijn er in alle soorten en maten. “Ik ben toch niet goed genoeg”, “wat stel ik nou voor?”, “ik heb de mensheid toch niets te bieden, ik lees gewoon wel jouw artikelen maar zelf kan ik dat toch niet”. Het Calimero Complex speelt velen van ons parten. Dit zijn levensvormen. Want wij zijn allemaal, stuk voor stuk, wel goed genoeg. Sterker nog: we zijn meer dan goed genoeg. Want wij zijn hier niet voor niets op dit moment in deze cruciale tijd hier op Aarde. We zijn allemaal ons eigen Universum buiten dit Universum. We zijn allemaal authentiek en uniek. Dus wat nou niet goed genoeg? Deze levensvorm begint meestal met een gedachte die voortkomt uit een opgelopen emotionele wond of uit een trauma. We trekken vervolgens allerlei ervaringen aan op ons pad die deze gedachte vervormen naar een gedachtevorm. “Ha, zie je wel, ik ben niet goed genoeg, ik doe er niet toe, kijk mij nou, bah wat haat ik mijzelf”. We worden dan weer bedrogen, er wordt weer op onze ziel getrapt, we komen steeds meer in situaties terecht waaruit we de conclusie trekken dat we niet goed genoeg zijn. De gedachtevorm wordt keer op keer bevestigd. Langzaam maar zeker zijn we dan ook niet goed genoeg. Dan is de gedachtevorm uitgegroeid tot een levensechte levensvorm en gaan we er vervolgens naar leven.

“Zo ben ik nu eenmaal”, “dat is niets voor mij”. Dat is er ook eentje die ik van mijzelf ken, en die ik dus ook bij anderen herken. Wat nou zo ben ik niet? Over welke ik hebben we het hier? Die ik die hier op Aarde in compressie leeft en bijna totaal afgesloten is van het diepere zelf en van de ziel? Of die ik die alles wat dit Universum te bieden heeft al ervaren heeft en alle rollen gespeeld heeft en op het punt staat van af studeren als Universeel schepper? Stel jezelf die vraag als die gedachtevorm of levensvorm weer eens jezelf beperkt in je doen en laten.

En zo zijn er dus miljoenen verschillende levensvormen, en we creëren ze allemaal zelf.

Er zijn binnen de alternatieve media tal van voorbeelden te vinden van levensvormen die mensen echt laten denken dat ze de verlosser op Aarde zijn, ze voelen zich echt de messias. De meeste goeroes zijn die levensvorm gaan leven. Ze zijn die verlosser, en alles en iedereen wat anders beweerd daar wordt meteen op gereageerd en die worden met de grond gelijk gemaakt, tja hadden ze maar niet het gore lef moeten hebben om het tegendeel te beweren.

Maar goed de boodschap is helder, iedereen heeft in min of meerdere mate last van allerlei gedachtevormen en levensvormen. Ik moedig een ieder aan om eens eerlijk en open naar zichzelf te kijken wat dat betreft. En bedenk daarbij dat irritaties meestal triggers zijn in deze.

Als ik voor mijzelf praat dan heb ik er naast die 2 hele dikke levensvormen (de Matrix droom en de levensvorm die mij totaal afsloot van mijn gevoel en het dieper naar binnen gaan) een flink aantal van deze levensvormen ontmaskerd.

Zo wist ik tot 4 jaar terug zeker dat ik in dit leven nooit iemand zou tegenkomen waarmee ik een gezonde relatie kon aangaan. Dat was kansloos. Die levensvorm had ik op mijn 20e gecreëerd voor mijzelf. Ik had net als vele anderen de Matrix droom van huisje-boompje-beestje. Ik kreeg netjes op mijn 16e ‘vaste verkering’ en dacht dat ik de ware gevonden had. Het ging meestal ook gewoon goed, nou ja, als ik er nu zo aan terugdenk was dat ook al die levensvorm die mij liet denken dat alles goed met mij ging, maar goed… Ik geloofde in het sprookje. Ik ging er helemaal in op. En toen na 4 jaar bleek dat dit sprookje ook echt een sprookje was, en dat er geen happy end was, was ik kapot. Praten deed ik er niet veel over, bier drinken en jointjes roken was een veel betere oplossing namelijk. Lang leve de afleiding. Ik besloot voor mijzelf dat ik nooit meer geraakt zou worden door vrouwen. In mijn eentje was ik toch veel sterker en ik had geen relatie nodig, alleen was ik tocvh veel beter af, relaties waren niets voor mij. Met die gedachtevorm begon ik rondjes te draaien, als een omgekeerde Mayakalender, mijn rondjes werden steeds langer namelijk. Ik werd nog wel eens verliefd, ook al dacht ik dat relaties niets voor mij waren. En telkens werd die liefde of niet beantwoord, of gebeurde er iets anders waardoor ik weer op mijn hart getrapt werd. Ik kreeg nog wel eens een relatie, maar dan bleek na maximaal 2 weken dat het toch niets voor mij was die relatie en dan kapte ik het af, of werd het voor mij afgekapt. En dan werd mijn waan weer bevestigt. Relaties hoorden niet bij Micky. Toen ik wakker werd uit de Matrix droom was het al helemaal een uitgemaakte zaak geworden, nu was er helemaal niemand meer die bij mij paste… Ik ging daar ook naar leven, lang leve de lol, en deed geen enkele moeite meer om ook maar een poging te doen om iemand te versieren of versierd te worden. Dat was toch niet voor mij weggelegd. Klaar. En zo zat ik jarenlang alleen thuis in mijn eigen wereldje en/of zocht ik de afleiding van lang leve de lol op. Ik was overtuigd dat ik voorbestemd was om alleen te blijven in dit leven. Nou ja, soms gebeuren er wonderen, en zo leerde ik Dore bijna 4 jaar geleden kennen. Omdat ik eindelijk eens naar mijn intuïtie leerde luisteren, en eindelijk eens niet zo koppig was en gewoon naar mijn gevoel luisterde die mij andere dingen vertelde dan dat die levensvorm mij vertelde.

Andere levensvormen zijn verstrengeld in bovenstaande levensvorm en andere levensvormen die ik al doorwerkt heb. Zo weet ik dat ik een levensvorm heb die er voor zorgt dat ik mensen niet snel toelaat in mijn hart. Wil je doordringen tot mijn hart dan moet je van goede huize komen. Dit is een levensvorm die ontstaan is  doordat ik keer op keer op mijn hartje getrapt werd. Keer op keer besodemieterd en nagetrapt werd. Op het werk, in mijn relaties uit mijn tienerjaren, door ‘vrienden’, door alles en iedereen eigenlijk. Ik begon zodoende steeds minder vertrouwen te krijgen in mensen. De gedachtevorm werd gevoed door al die ervaringen, en deze heeft er vandaag de dag toe geleid dat ik mijn echte vrienden op één hand kan tellen, en dat ik ook niet echt opensta om nieuwe iemanden in mijn hart toe te laten. Het is wel lekker veilig namelijk zo, kan ik mooi niet meer op mijn hartje getrapt worden toch? Dat is een levensvorm Micky. Ik weet het… En daarom zeg ik vandaag de dag ook niet meer tegen mijzelf dat ik er al ben en dat ik alles beter weet en aan weinig dingen meer hoef te werken. We zijn namelijk allemaal een ‘werk in uitvoering’. Mede daarom hebben we deze weg naar compressie (zie link) zo gecreëerd voor onszelf. Compressie brengt de onopgeloste dingen in onszelf naar de oppervlakte, het wringt ons als het ware uit als natte theedoeken. Alles wat niet van onszelf is wordt uit ons gewrongen. Of al die gedachtevormen en levensvormen het nou willen of niet, wij zijn onderweg naar het worden van ons enige echte ware zelf!

Micky

10-6-2015