De dingen opeens heel anders zien

2 weken geleden schreef ik het artikel ‘Alles gebeurd met een reden, en die reden ben jij’. Het was een van de zoveel artikelen die bij mij opkomen, en die ik dan moet schrijven. Ik wist niet dat hetgeen ik beschreven had, een week later al bij mijzelf in de praktijk werd gebracht. Dit is een persoonlijk verhaal, over iets wat mij gebeurd is, en nog steeds gaande is, en wat ik voor mijzelf met de lezers van deze site moet delen.

Alles gebeurd met een reden, en die reden ben jij. In sommige gevallen is dat niet te begrijpen. Soms overkomt je iets waarvan je geen enkel idee hebt waarom je er voor gekozen hebt om het te ervaren. De reden ontgaat je in dat moment totaal. Mij is zoiets overkomen, en omdat het mijn werk voor deze site op dit moment ernstig belemmerd vind ik het nodig om het met jullie te delen.
Vorige week zaterdag kwam ik erachter dat ik de gehele dag wazig zag, ik zag de dingen niet scherp. Nu had ik dat wel vaker in die weken daarvoor, en meestal dacht ik dat he lag aan een of ander transformatie proces met betrekking tot het dichterbij komen van dimensies in deze laatste maanden van de 3D Aarde. Wel merkte ik anderhalve week geleden dat ik meer moeite kreeg met het lezen van teksten op internet, maar ik dacht dat het aan het zonlicht lag wat in de kamer scheen, en dat ik daardoor de tekst op de laptop minder scherp zag. Afgelopen zaterdag was het pas dat ik echt merkte dat ik gewoon slechter zich had gekregen. Ik zat op de bank met iemand naar de Olympische Spelen te kijken, om te kijken of Salusa haar grote mond waarmaakte, om op die dag op te komen draven op de spelen, en zag bij een of andere sport niet eens welk land er speelde. Iets wat ik normaal wel makkelijk kon zien, ondanks dat ik een piep klein TV-tje heb. Ik bedekte mijn rechteroog en schrok me te pletter. Ik zag met links bijna niets meer. Dat wil zeggen, in het midden van mijn zicht niet. Dus wel aan de buitenkanten maar ik kon me niet focussen op het midden. En daardoor kon ik zelfs de cijfers van de klok niet zien bijvoorbeeld. Daarna mijn hand op mijn linkeroog en met rechts zag ik nog wel redelijk scherp. Ook in het midden van het zicht een wazige plek, maar veel kleiner dan in mijn linkeroog. Hetgeen ik zag was precies hetgeen wat mijn broertje de week daarvoor tegen Dore had verteld toen ze vroeg naar de aandoening aan zijn ogen.
De ziekte zit namelijk in de familie. Het is een erfelijke aandoening die genetisch bepaald is. De zogenaamde ‘ziekte van Leber’. Deze ziekte overkwam mijn broertje toen hij 20 was in 2001. Het is een ziekte die overgedragen wordt, vrouwen zijn drager en mannen kunnen de ziekte krijgen. Ik wist dus al 11 jaar dat dit mij ook kon overkomen, maar dacht er niet aan want ik geloof toch wel in het positieve denken. De aandoening komt voort uit een verkeerde communicatie tussen een deel van de hersenen en de oogzenuw. Kan dus plotseling zich openbaren en zorgt ervoor dat het zicht van de ogen, het centrale  deel daarvan in sneltreinvaart vermindert in een aantal dagen tot aan een aantal maanden. Daarna blijft het stabiel, en het kan in het ergste geval leiden tot blindheid. Bij mijn broertje is het gelukkig gestopt bij zo’n 30 procent van wat een gezond oog ziet. Hij ziet links geen donder, en rechts kan hij gelukkig nog genoeg zien om teksten te kunnen lezen van een korte afstand. Je begrijpt misschien wel mijn paniek toen ik dit ontdekte bij mijzelf.
Afgelopen maandag met spoed door de huisarts doorverwezen naar een oogspecialist in het ziekenhuis. Diezelfde avond wat kleine testen moeten doen met contrast vloeistof in mijn ogen waardoor ik inmiddels niets meer zag ongeveer. Uit die test bleek dat mijn ogen (op een schaal van 1 tot 10) links een 3 was en mijn rechter een 8. De oogarts kende uiteraard de aandoening van Leber. En deed met wat moderne apparaten wat scans van mijn ogen. Hij kwam met een eerste conclusie dat hij een kenmerkend iets van de ziekte van Leber niet bij mij kon waarnemen. En dat was het feit dat ik in eerste instantie geen blanke vlek in het midden van mijn oog heb maar gewoon zwart. Hij wist dus niet wat het kon zijn. Ik bleef erbij dat het dezelfde aandoening is die mijn broertje (en oom) ook hebben gehad. Gewoon mijn gevoel, of misschien is het wel angst. Want bang ben ik natuurlijk wel. Bang dat ik straks niet meer kan lezen, of erger nog niet meer kan zien. Want stabiel is het nog niet. Het gaat nog steeds, lijkt het, met kleine stapjes naar beneden. Maar lezen kan ik gelukkig nog steeds. Al is het uiterst vermoeiend. Wamt ik heb constant dus te maken met een wazige witte plek in mijn zicht als ik teksten lees, en dus ook typ zoals nu. Dat is een van de redenen dat ik momenteel even niet echt in staat ben om nieuwe artikelen te schrijven.
Maar dat is niet de belangrijkste reden, want ik weet dat Indigo Revolution deel uitmaakt van missie hier op Aarde, en daar stop ik dit leven niet meer mee. Wat er ook gebeurt, Zwaardstrijder zijn zit in mijn bloed en niets zal dat tegenhouden. Dus hoe slecht mij zicht ook zal worden ik zal iets vinden waardoor ik toch de dingen kwijt kan die ik kwijt wil, desnoods vertel ik het en typt iemand anders het op de computer. Waar een wil is, is een weg. De belangrijkste reden dat ik momenteel even niet in staat ben om actief te schrijven, mail te beantwoorden of vaak op het forum aanwezig te zijn, is het feit dat ik er niet toe in staat ben momenteel. Ben voor het eerst in mijn leven een soort van emotionele rollercoaster. Aan de ene kant weet ik echt dat alles met een reden gebeurd, en dat ik zelf dit leven heb gecreëerd gezien vanuit mijZELF in de hogere dimensies. En tevens besef ik dan vaak ook uit een innerlijk weten dat binnen een jaar ofzo ik zelf ook weer in die hogere dimensies ben. En dat daar dit soort aandoeningen niet meer bestaan. Ik besef me maar al te goed dat dit gedoe vast en zeker een reden zal hebben. Maar die reden doet er niet toe als je er midden in zit met dit Aardse persoontje wat het meemaakt. Ik zit in de ziektewet momenteel omdat ik mijn werk als ICT-er nu gewoon even niet kan doen. Aan de ene kant omdat het lezen nu zoveel moeite kost, maar aan de andere kant zeer zeker ook het feit dat je er dan 9 uur per dag mee geconfronteerd wordt. Een gekneusde enkel kan je nog wegstoppen en niet aan denken, maar met je zicht is dat anders. Nu ik thuis zit heb ik dat natuurlijk ook, ik kan een hoop niet meer zien. En overal waar je kijkt wordt je geconfronteerd. In de supermarkt bijvoorbeeld maar ook in gesprekken met mensen. Als ik mijn vriendin in de ogen kijk van korte afstand, dan zie ik dat niet goed meer, en zo kan kan ik nog wel even doorgaan. Het frustreert me misschien nog wel meer dan dat ik bang ben, want ik weet dat alles toch gaat zoals het hoort gaan at the end. Ik ben een redelijke controlfreak, heb graag de touwtjes zelf in de handen. Bij deze aandoening die ik nu heb is dat totaal niet mogelijk. Al geef ik nooit op en zal ik mij niet neerleggen bij deze aandoening, daar ben ik te eigenwijs voor. Het frustreert me constant eigenlijk. Waarom deze aandoening? Waarom deze ervaring? En waarom juist nu, in de tijd dat de boel op klappen staat en ik me juist had voorgenomen om wat meer te gaan schrijven weer voor de site? Damn, de reden ontgaat me totaal grote delen van de dag. Maar vaak is er gelukkig ook het besef dat er genoeg redenen te bedenken zijn. Zou ik nog minder buiten mijzelf moeten kijken soms? Nog meer bij mijzelf naar binnen graven, lagen afpellen en steeds dichter bij mijn ware aard te komen? Meer mijn gevoel uitten naar anderen? Is dat de reden? Ik pieker en ik pieker. Dan zie ik weer een groot complot voor me. Geen blanke vlek in mijn oog zoals Leber patiënten, en het komt uit je hersenen? Wie kunnen er fucken met mijn hersenen? Laten ze het lijken op iets waarvoor ik altijd onbewust bang was soms? Maar dan komt weer het besef dat als dat zo was ik daar zelf uiteindelijk weer toestemming voor gegeven heb.. Kortom: het maakt me soms gek, en het maakt me soms ook weer rustig. Ik kan niets anders doen dan afwachten namelijk. En wordt ondertussen enorm met mijzelf geconfronteerd, ben genoodzaakt weet ik inmiddels dat ik verder naar binnen moet gaan om dit te kunnen begrijpen wat mij overkomt. En ondertussen wacht ik af wat de vele onderzoeken met exotische namen allemaal gaan opleveren. 6 a 7 weken wachten tot ik hopelijk wat meer weet. Daar mag ik het meedoen voorlopig.
Het is uiteindelijk een langer verhaal geworden dan ik vooraf had gedacht, maar ik vond het nodig dit te delen met jullie. Ik zat er enorm mee in mijn maag omdat ik mijn passie in dit leven waar ik nu meer dan 2 en half jaar mee bezig ben even niet kan doen. En dat is mensen proberen bewust te maken via deze site. Maar jullie zijn dus niet van mij af, nog lang niet! Ik overwin dit namelijk met alle steun en liefde die ik krijg van de mensen om mij heen, Dore in het speciaal, jij bent het mooiste en meest liefdevolle wezen van alle universums bij elkaar schatje…!!
Niets houdt mij tegen, soms komen dingen op je pad die je even testen, maar testen zijn er om overwonnen te worden. So be it, que sera sera, maar een echte Zwaardstijder krabbelt altijd weer op wat er ook gebeurd!

Micky
9-8-2012

Reageer op dit artikel via het forum