Er was eens.. (column)

Er was eens een land hier ver vandaan. In dit land leek de tijd stil te hebben gestaan. De Middeleeuwen lagen al honderden jaren in het verleden. Toch hechtte de adel in dit land nog steeds aan die Middeleeuwen. De horigen die het land van hun kasteelheren bewoonden bleven al die honderden jaren braaf en zonder morren hun werk doen voor de adel. De koning keek vanuit zijn cockpit toe en zag dat alles onder controle was. De koning gaf zijn lakeien de opdracht om zijn glazen koets uit de stalling te halen. De koning zijn lakeien poetsten de glazen koets van de koning dusdanig op dat deze begon te glimmen. De koning glom mee uit pure blijdschap. Hij had zojuist de maandelijkse afdracht van zijn horigen gestort gekregen in zijn spaarpot. En het mooie was dat de koning daar helemaal niets voor had hoeven te doen.

De koning en de andere mensen met blauw bloed hadden het in dit land voor elkaar gekregen om mind control te laten werken in het voordeel van deze adellijken. De adellijken werden almaar rijker en de horigen werden almaar armer. En er was haast geen horige te vinden die dat oneerlijke mechanisme leek door te hebben. De koning reed elk jaar in zijn gouden of glazen koets langs het volk, hij liet zijn vrouw vriendelijk lachen naar het volk, zwaaide zelf wat, en las vervolgens in het bijzijn van de adellijken zijn troonrede voor. De koning las dan een soort sprookje voor met deftige woorden en mixte tussen die deftige woorden wat woorden die zijn volk graag gebruikten. Zo dacht het volk dat de koning één van hen was. De koning zijn troonrede was meestal opbeurend, de woorden en de zinnen die de koning schijnbaar uit zijn hoofd opdreunde werkten als hypnose voor het volk. Ze geloofden hun koning. Hij had immers vaak genoeg mee getreurd met het volk als er weer eens iets naars gebeurde in het land. Ze hadden geen enkele reden om te twijfelen aan hetgeen de koning vertelde. De koning was in hun ogen immers altijd, al woonde hij in een groot en duur paleis en kreeg hij miljoenen dukaten gratis per jaar van het volk, een man van het volk gebleven.

De horigen van het land pachtten allemaal een stuk land van de koning. Zodoende dachten al deze horigen dat ze een stukje land of een huis bezaten. De horigen werkten hard en droegen zonder te mopperen elke maand een gedeelte van de door hen verdiende dukaten af aan de organisatie die voor de koning dukaten inzamelden. In ruil voor de schijnveiligheid die de koning zijn horigen bood kregen de horigen van de koning geen brood maar wel spelen. Het volk van dit land was verzot op spelen. Het maakte het volk daarbij geen moer uit om welk spel het ging, als de gladiatoren die namens het land uitkwamen het maar goed deden dan juichte het volk eendrachtig en massaal mee en werden de straten van de arbeiderswijken van het koninkrijk versierd in de kleuren van de koning. De koning en de adellijken moesten wel steeds meer spelen verzinnen waar de gladiatoren die voor het land uitkwamen goed in waren. Het bleek namelijk dat het volk het beste te controleren en af te leiden was ten tijden van spelen die door de koning en de adellijken het meest werden gepromoot. Ook al ging het om rijden op ijs met stukken staal onder je sandalen of dronken op een podium met pijltjes in een stierenoog gooien, het volk vond het geweldig en het volk juichte mee.

De koning en de adellijken deden net alsof het volk inspraak had. Ze verdeelden adellijken in verschillende partijen, en deden net alsof elke partij een andere bevolkingsgroep vertegenwoordigde. Het volk mocht stemmen op elke partij die ze maar wilden, het volk mocht desnoods lid worden van elke partij die ze maar wilden, maar het volk kon nooit in het parlement van de koning gekozen worden. Zitting nemen in het parlement van de koning was alleen voorbestemd voor diegenen die net als de koning ook van adel waren. Democratie noemde de koning dat. In feite was democratie in dit land een wassen neus. De koning en de adellijken speelden de baas, en het volk moest hard werken voor deze adellijken en elke maand een groot gedeelte van hun zuurverdiende dukaten afstaan aan diezelfde adellijken, dat was de werkelijkheid.

Alles liep gesmeerd in dit land hier ver vandaan. Maar zoals in elk sprookje maakten de bad guys stomme fouten. Gulzigheid, hebzucht, jaloezie, en verslavingen aan opiaten zorgden ervoor dat de koning en de adellijken steeds meer wilden afpakken van het volk. De horigen moesten steeds harder werken en steeds meer afstaan aan de koning en de adellijken. Want de koning en de adellijken leken nooit genoeg te hebben, ze wilden steeds meer en meer dukaten van het volk, en in ruil voor die dukaten stelden deze adellijken steeds minder diensten beschikbaar. Waar het in het land eerst bijvoorbeeld normaal was om zo goed als voor niets geholpen te worden door een dokter als men ziek werd, werd er opeens een eigen bijdrage gevraagd aan het volk. Het volk moest dik bijbetalen als het volk ziek werd. Het volk moest ook steeds meer dukaten per maand betalen voor door de adellijken bedachte problemen. De koning en de adellijken bedachten deze problemen om nog meer dukaten te kunnen eisen en dus te kunnen innen van het volk. Zo was het opeens normaal in dit land geworden dat de horigen moesten betalen voor de lucht die men inademde. Het pachten van een stukje land of een stukje beton werd ook steeds kostbaarder voor de horigen. De adellijken verhoogden de pachtprijzen en creëerden kunstmatige bubbels in de schatkist van de koning.

Het volk kwam nog steeds niet massaal in opstand. Men voelde zich nog steeds verwant met de koning en de adellijken. Er waren af en toe wel wat mensen die in opstand kwamen tegen het gevoerde beleid van de koning en de adellijken, maar die mensen werden door de rest van de horigen weggehoond met luid gelach en gejoel. Waarom zouden deze trouwe horigen twijfelen aan de intenties van hun koning en zijn adellijken? Als er een beroemd jongetje van 6 doodging in het land aan een zeldzame ziekte, dan stond de koning met zijn vrouw vooraan om met krokodillentranen de meute in te palmen. Mensen die tegen de gevestigde orde in gingen hoefden niet eens door de koning en de adellijken gestraft te worden. Het volk deed wat dat betreft het werk braaf voor deze gevestigde orde. Het motto van het land luidde dan ook ‘doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’.

Het verhaal van dit land hier ver vandaan is nog lang niet afgelopen, het spreekwoordelijke boek is nog lang niet uit. De koning en de adellijken hebben hun tirannie nog redelijk onder controle. De massa twijfelt nog steeds geenszins aan de intenties van de koning en zijn adellijken. Wel heeft de koning steeds meer fictieve vijanden gecreëerd om het volk in toom te houden. Zelf gecreëerde fictieve vijanden zouden, zo vertelden de adellijken het volk, het gemunt hebben op de vrijheid van de inwoners van dit land. Deze boze fictieve indringers moesten gestopt worden zo luidde de boodschap van de koning en de adellijken. De vrijheid die al niet echt bestond in dit land kon enkel gewaarborgd blijven door die vrijheid die eigenlijk al niet eens bestond nog verder te beperken. Zodoende bleef het volk vrij in hun hoofd maar niet in hun hart. Het volk geloofde in vrijheid, maar de werkelijkheid was bitter en zuur. Vrijheid betekent momenteel in dit land hier ver vandaan dat de horigen steeds langer door moeten werken voor de koning en de adellijken. Deze horigen geloven de koning en de adellijken nog steeds en werken net zo lang door tot ze er dood bij neervallen en/of in een rolstoel terecht komen. Dit doen deze horigen omdat ze denken dat dat de enige juiste oplossing is voor de problemen die de koning en zijn adellijken door hun eigen hebzucht hebben gecreëerd in dit land.

Je hoort niet veel verhalen uit dit land hier ver vandaan. Heel af en toe schrijft één van de hofnarren een verhaaltje over dit land en vertelt dit verhaaltje aan de raven in de boom in zijn tuin, in de ijdele hoop dat de raven zijn boodschap verspreiden over diegenen die zijn boodschap willen en dus kunnen horen. Deze hofnar houdt hoop voor dat land en haar bevolking hier ver vandaan..

Micky van Leeuwen

18-7-2017