Nieuwe website Indigo Revolution klaar voor een nieuwe start!
13 september 2016
Hoeveel geld wat ingezameld is voor een goed doel gaat daadwerkelijk naar dat goede doel?
19 september 2016
Er zit een stemmetje in mijn hoofd. Dat stemmetje zit zo lang ik mij kan herinneren al in mijn hoofd. Het stemmetje en ik delen lief en leed met elkaar, we kennen geen geheimen voor elkaar, en we waren het tot een tijdje geleden altijd met elkaar eens. Het stemmetje in mijn hoofd en ik gingen door dik en dun, we waren onafscheidelijk. Waar ik ook was, wat ik ook deed, het stemmetje was altijd bij mij. Ik luisterde ook altijd naar het stemmetje. En het stemmetje beschermde mij tegen van alles en nog wat. Maar ergens ging het mis tussen het stemmetje en mij, maar waar? En waarom?
Het stemmetje nam het altijd voor mij op, in welke situatie dan ook. Het maakte niet uit wat ik deed of wat mij overkwam, het stemmetje stond altijd achter mij. Het stemmetje wees mij er altijd terecht op dat ik eigenlijk nooit iets fout deed als iets of iemand anders dat beweerde. Ik zat namelijk nooit fout. Het stemmetje beschermde mij tegen alles wat buiten mijzelf lag en waar ik dus niets aan kon doen. Het stemmetje dacht voor mij na. Het bedacht voor elke situatie een verhaal wat ik kon vertellen waarbij ik er altijd als beste uitkwam. Want zoals ik al schreef deed ik bijna nooit iets verkeerds, ik pakte alles altijd perfect aan en deed alles naar eer en geweten, want ik was trouw aan dat stemmetje in mijn hoofd. Want dat stemmetje dat was ik immers zelf. En wie kent zichzelf en zijn daden beter dan zichzelf? Ik luisterde dus altijd braaf naar dat stemmetje.
Het stemmetje was een meester als het ging om conclusies trekken. In al die conclusies kwam ik altijd als beste uit die conclusie. Want ik deed namelijk nooit iets verkeerd. Die ander, ja die ander deed van alles verkeerd, maar ik niet. Ik overdacht een bepaalde situatie soms wel 1000 keer, en tijdens elk van die 1000 analyses wist ik zeker, zo trouw was ik aan dat stemmetje, dat ik toch echt niets verkeerds had gedaan. Die ander lulde maar wat als die ander het niet eens was met mijn conclusie. Het stemmetje in mijn hoofd was gelukkig ook vaak een verstandig stemmetje, ook al wist hij dat hij gelijk had, want vaak vertelde het stemmetje mij in zo’n situatie als iemand anders niet wilde luisteren dat het beter was om dan maar gewoon mijn mond dicht te houden, het had toch geen zin, had die ander maar zo’n geweldig briljant stemmetje in zijn of haar hoofd gehad, dan had die ander waarschijnlijk mijn waarheid ook gezien. Het stemmetje vertelde mij dan dat het beter was om te zwijgen of semi instemmend te knikken met mijn hoofd, ook al had ik gelijk, want het stemmetje wist het 100 procent zeker.
Hetzelfde gold min of meer in situaties waar anderen niet zagen dat mijn kennis de ultieme waarheid was. Regelmatig gebeurde het dat ik dan mensen tegenkwam of berichten op internet las waarin mensen het gore lef hadden om mijn ultieme waarheid in twijfel te trekken. Ze deden dat met een naar narcisme riekende arrogantie vaak ook nog. Gelukkig waren het stemmetje en ik niet alleen gedachtenbroeders, maar ook strijdbroeders. Het stemmetje vertelde mij vaak genoeg dat ik mijzelf moest gaan verdedigen. Mijn eer stond op het spel vertelde hij mij dan. En hoe durfde iemand het te wagen om mijn kennis en dus mij belachelijk te maken? Als kind hoefde ik mijzelf niet zo te verdedigen, ik liet anderen rustig voordringen bij de glijbaan, ik kwam toch wel aan de beurt. En ach, wil je mijn schepje ‘lenen’, omdat jij hem zogenaamd ‘nodig’ hebt? Hier heb je ‘m, pak aan, die schep is van jou joh, ik hark mijn slotgracht van mijn zandkasteel wel even in plaats van te scheppen… Ik was toen nog niet zo sterk als dat ik later dankzij dat stemmetje wel werd. Het stemmetje trainde mij al die jaren totdat ik op een punt kwam dat ik niet meer over mij heen liet walsen door anderen. Mede dankzij het stemmetje kwam ik op een gegeven moment op een punt dat ik meer dan prima mijn mannetje kon staan als ik aangevallen werd door een ander. Ik liet niet meer met mij fucken, de dagen dat peuters voor mochten bij de glijbaan waren voorbij. Ik was eindelijk de sterkste geworden!
In mijn zoektocht naar de waarheid die ik op een gegeven moment in mijn leven insloeg was het stemmetje nog steeds mijn trouwe metgezel. Ik vertrouwde volledig op het stemmetje. Dankzij het stemmetje had ik ook vrij snel de waarheid gevonden moet ik jullie eerlijk bekennen. Ik had toen nog geen website, maar las ongelooflijk veel verschillende alternatieve media websites. Al snel had ik er een paar gevonden die volgens mij en het stemmetje de waarheid in pacht hadden. Ik las ook nog wel op andere websites daarna, maar die websites kwamen ondanks dat ze soms al jaren aan het zoeken waren niet tot diezelfde redelijk simpele waarheid die ik in samenwerking met dat stemmetje al wel gevonden had. Wij snapten dat niet. En het stemmetje vertelde mij om dan maar die anderen te gaan bekeren. De hufters wilden niet luisteren, ondanks al mijn pogingen om de waarheid over te brengen. Sommige durfden het zelfs aan om mijn waarheid in twijfel te trekken. Dat mochten ze doen. Maar ze kwamen niet door mijn ijzersterke verdediging heen. Het stemmetje zorgde ervoor dat onze waarheid waterdicht was namelijk, niemand kon daar iets aan veranderen. Want de waarheid is nu eenmaal de waarheid toch? Daar zijn we het gelukkig over eens, dus wie de hel dacht die ander wel niet dat ie was om die ultieme waarheid aan te vallen. Het kon niet anders dan dat ik mijzelf dan met hand en tand moest verdedigen, het was dan ‘Situation Critical’, aldus het stemmetje in mijn hoofd.
Het stemmetje behoedde mij ook voor van alles en nog wat. Nieuwe mensen, nieuwe situaties, nieuwe ideeën, nieuwe ervaringen, wat moest ik daarmee? Alles was prima zoals het was, en waarom zou je een situatie die helemaal in orde is in hemelsnaam willen veranderen? Het stemmetje wist als geen ander wat goed en wat niet goed voor mij was. Ik was jarenlang vrijgezel, dat was de enige juiste optie voor mij. Ik was namelijk niet geschikt voor een relatie binnen deze Matrix wereld vertelde het stemmetje mij. Ook toen ik door een keer niet te luisteren naar het stemmetje per ongeluk de liefde van mijn leven tegenkwam en toch een relatie kreeg, bleef het stemmetje mij begeleiden en van goedbedoeld advies voorzien. Mijn vriendin wilde mij verder helpen, zij zag dingen bij mij waar ik aan kon werken bij mijzelf en vooral in mijzelf. En dat terwijl ik inderdaad al perfect was. Alles was namelijk goed zoals het was. Waarom zou ik dat willen veranderen, met het gevaar dat ik een situatie die volgens het stemmetje al gewoon goed was om zeep kon helpen? En natuurlijk vertelde ze allerlei inzichten die inderdaad best wel eens zouden kunnen kloppen, ze waren ook vast en zeker op een hoop andere mensen zeker van toepassing, maar niet op mij, het stemmetje had dat namelijk al bij de tweede zin die ze vertelde volledig geanalyseerd en daarbij concludeerde het stemmetje dat het inzicht zeker niet op mij van toepassing was. Daarbij concludeerde het stemmetje wel dat anderen er eventueel wel iets aan zouden kunnen hebben. Het moest dat wel zeggen. Want je moet je vriendin niet telkens gaan tegenspreken, en haar daarbij proberen toch nog iets van erkenning te geven voor hetgeen ze deelde, doe je dat niet dan heb je weer een huilende of boze vriendin en dan bestond het risico dat de goede situatie waarin ik mijzelf bevond in gevaar kon komen. Zo slim was dat stemmetje in mijn hoofd dan ook wel weer, ondanks dat het stemmetje mij vertelde dat niet zij maar ik gelijk had en dus de waarheid in pacht had. Het is geven en nemen in een relatie, dat leerde ik vrij snel van het stemmetje.
Dit verhaal kan tot nu toe als een lofzang voor het stemmetje in mijn hoofd overkomen. De relatie tussen het stemmetje en mij was ook lange tijd onbreekbaar. Ondanks dat ik af en toe er stiekempjes ook wel eens achter kwam dat dat stemmetje het ook wel eens mis had. Het stemmetje was namelijk ook een meester in het verzinnen van complottheorieën, complottheorieën in mijn privé leven doel ik dan op. Of op mijn werk. Of waar dan ook. Het gebeurde niet vaak hoor, dus ik vergaf het stemmetje voor elke foute conclusie, niet in de laatste plaats omdat het stemmetje zelf ook een meester was om na een fout gebleken complottheorie zijn eigen straatje schoon te vegen. Er was altijd wel een factor die buiten het stemmetje en mij lag, en die wij gewoonweg niet hadden kunnen zien of van hadden kunnen weten, die ervoor had gezorgd dat onze verdere wel briljante complottheorie niet geheel bleek te kloppen. Daar kon het stemmetje, en dus ook ik verder niets aan doen uiteraard. En ook al kwam ik soms heus wel in de problemen tijdens werk en/of privésituaties, omdat ik blind het advies van het stemmetje volgde, toch kwam dat stemmetje in mijn hoofd dan altijd met oplossingen om aan ‘damage control’ te doen, oplossingen waarin ik zelf er nog steeds redelijk goed vanaf kwam, en iets of iemand anders wat minder. Je zou dat een leugen of een smoes kunnen noemen, het stemmetje en ik noemden het liever onze eer en naam hoog houden. Kwetsbaarheid was een woord en een gevoel wat het stemmetje en ik nimmer aan toe wilden geven. Kwetsbaarheid was een zonde. Eerlijkheid was een mogelijkheid, mits het stemmetje en ik er goed van af kwamen als die eerlijkheid op tafel zou komen.
Dat is niets voor jou. In die kennis kan best iets zitten, maar niet voor jou. Iedereen behalve jij heeft schuld ergens aan of heeft iets verkeerds gedaan. Nu moet je jezelf verdedigen. Nee echt, nu moet je jezelf verdedigen want je eer staat op het spel en/of die ander maakt jou en jouw waarheid belachelijk, VERDEDIG JE NU LUL!!! Het stemmetje kon soms echt hard tegen me schreeuwen, dat mogen jullie best weten. Ook al kreeg ik steeds minder de behoefte om mijzelf te verdedigen. Ook al voelde ik aan alles in mijn lichaam wat mij vertelde me eindelijk eens kwetsbaar op te stellen. Ook al wist ik diep van binnen dat mijn waarheid, die het stemmetje en ik samen bij elkaar hadden geharkt, breukjes vertoonde. Ook al wist ik dat die ander heus wel een punt had. Toch bleef dat stemmetje maar tetteren dat ik mijzelf moest verdedigen. De ooit innige relatie tussen mij en dat stemmetje in mijn hoofd begon op een gegeven moment ook breukjes te vertonen. Ik werd langzaam maar zeker een beetje heel erg moe van dat stemmetje in mijn hoofd dat van alles en nog wat zat te roepen. Het stemmetje werd ook steeds naarder en harder naarmate ik steeds minder luisterde.
Wat was er aan de hand? Wat is dat stemmetje in mijn hoofd wat steeds meer nare trekjes begint te vertonen? Natuurlijk had het stemmetje ook nog wel eens een punt. Toch vertrouwde ik het stemmetje niet meer helemaal. Ik besloot iets te doen wat dat stemmetje altijd voor mij had gedaan. Ik begon mijn relatie met het stemmetje te analyseren. Ik merkte een aantal dingen op, en ik herinnerde mij ook een hoop dingen die het stemmetje mij in het verleden had opgedrongen. Het stemmetje beschermde mij altijd, maar het stemmetje was ook vooral eerlijk, zo dacht ik. Zo was ik er jarenlang van overtuigt dat ik een nietsnut was. Een zogenoemde low-life. Wat had de wereld nou aan mij? Ik stelde geen ruk voor, en ik had geen enkel talent of wat dan ook. Dat vertelde het stemmetje mij dag in dag uit. Toen ik een aantal jaren terug zelf artikelen wilde schrijven, was het stemmetje in mijn hoofd er als eerste bij met een haarscherpe analyse waarom ik niet kon schrijven. Mijn Nederlands was niet goed genoeg, ik maakte veel te veel spelfouten en grammaticaal was ik al helemaal een wrak. Lang geloofde ik dat. Er was vaak geen pen tussen de messcherpe analyses van het stemmetje te krijgen. Toch besloot ik op een dag een keer niet naar dat stemmetje te luisteren, en begon ik gewoon met schrijven. Hetzelfde gold voor relaties, het maken van radio, het aan mijzelf werken, en nog heel veel dingen die ik nu opeens wel blijk te kunnen.
Ik confronteerde het stemmetje steeds meer met zichzelf. De relatie tussen het stemmetje en mij werd met de dag slechter. Ik hoorde het stemmetje ook steeds minder. En als ik hem wel hoorde, dan was ik bewust dat het dat stemmetje in mijn hoofd was die mij weer eens wat wilde vertellen. De tijd van klakkeloos het stemmetje volgen bij alles wat ik deed was allang voorbij. Het stemmetje kwam steeds minder in mijn hoofd. Maar als hij er was dan was het altijd om mij te proberen te manipuleren of op het verkeerde been te zetten. Ik merkte op dat het stemmetje slinks probeerde gebruik te maken van situaties waarin ik bijvoorbeeld mijn teen stootte of iets liet vallen, het wilde dan die stommiteit van mij op een ander afschuiven bijvoorbeeld. Of als ik niet lekker in mijn vel zat, dan was het stemmetje daar om mij nog verder de put in te praten. Ik ging er dan af en toe nog in mee. In de laatste fase om te kijken of mijn eigen conclusies over het stemmetje waar waren. Die conclusies bleken waar. Het stemmetje was er al die tijd geweest om mij af te houden van het weer mijn ware zelf te worden. Het behoedde mij voor situaties die ik juist had moeten aangaan. Het verdedigde mij in situaties waarin ik mijzelf kwetsbaar had moeten opstellen. Het maakte anderen zwart ten faveure van mijn eigen ikje. Het verzon smoesjes en leugens voor mij in situaties waarin ik gewoon eerlijk had moeten zijn. Het projecteerde allerlei angsten op mij te projecteren die mij belemmerden aangezien angst alle creativiteit om zeep helpt. Het trok allerlei conclusies over mensen, situaties, ervaringen, kennis, die uiteindelijk niet of nauwelijks eigens op gebaseerd waren. En niet in de laatste plaats bedacht het voor mij een waarheid die nergens op gebaseerd bleek te zijn, en welke ik toch jarenlang met hand en tand verdedigde. Ik was klaar met het stemmetje. Ik maakte de relatie met dat stemmetje in mijn hoofd uit. Ik had hem door. Inmiddels ben ik op een punt dat ik stukken vrijer ben in mijn hoofd, er worden amper meer gedachten geprojecteerd, er worden amper meer conclusies over anderen getrokken, ik laat mensen steeds meer in hun waarde, ik besef dat iedereen de hoofdrolspeler is in zijn of haar eigen film en dat de film niet om mij alleen draait. Heel af en toe is het stemmetje er weer, het geeft namelijk niet snel op. Maar ik heb het stemmetje inmiddels redelijk goed door, en ik weet daardoor steeds beter wat wel en wat niet echt van mij is.
Ik zal jullie een geheimpje verklappen. Dat stemmetje in mijn hoofd is mijn mind-ego.
Micky van Leeuwen
18-9-2016
7 Comments
Wat vindt jij van de billy meier case?
Wat zegt jou stemmetje daarover
Ik geloof niet echt meer in toeval, maar het ’toeval’ wil dat ik precies weet wat het Billy Meier materiaal is. In het artikel spreek ik over een waarheid die ik in samenwerking met het stemmetje bij elkaar geharkt had. Die waarheid was grotendeels gebaseerd op hetgeen de Plejadiers/Pleiadiers (ik weet niet meer precies waar ze vandaan kwamen) verteld hebben aan Billy Meier. Toentertijd vertelde het stemmetje mij dat dat de waarheid was, dat ik niet verder hoefde te zoeken. Inmiddels weet ik dat het stemmetje volledig mis zat met hetgeen de pleiadiers van Billy Meier vertelden. Ik weet zeker dat Billy Meier in contact stond met dit ras/die groepering buitenaardsen. Of ze inderdaad van de Pleiaden of Plejaden kwamen weet ik niet, zou kunnen, maar doet er niet echt toe. Wat ik nu weet, en dat heeft niets met het stemmetje in mijn mind te maken, is dat deze groepering die met Meier in contact staan bewust of onbewust desinformatie verspreid heeft. Desinformatie en propaganda in een sausje waar uiteraard ook wel wat waarheid in zit. Waarom ik nu weet dat het desinformatie is, is het simpele feit dat deze groepering met geen woord rept over hoe bijzonder wij mensen op Aarde zijn en hoe bijzonder onze moederplaneet de Aarde is. Ze spreken als ik het goed herinner ook over een bron/god waar wij uit voort zouden zijn gekomen, dat is desinformatie. Wij zijn altijd al geweest en komen niet voort uit een bron of uit een god. En het feit dat ze uberhaupt contact opnemen met mensen op de Aarde wijst er op dat ze bewust of onbewust (dat kan ook) zich komen bemoeien met ons hier op Aarde met lulverhalen (zo weet ik nu). De buitenaardsen van het organische Universum (onze kosmische families) doen dat expres niet. Die weten namelijk met wat voor project wij bezig zijn hier op Aarde. Ik heb het dan over het project die ik ‘onze reis door dit Universum’ noem, en die ik in een aantal artikel heb beschreven onder het kopje specials en dan ‘het grotere plaatje’, de informatie uit die artikelen daar hoor je deze buitenaardse bezoekers uit de plejaden niet over namelijk, en dat is een red flag dat ze bewust of onbewust desinformatie verspreiden.
Maar het stemmetje in mijn hoofd maakte van dat verhaal een aantal jaren geleden de waarheid voor mij. Nu weet ik inmiddels dat dat een groeve leugen was.
zo denk ik er ook over eerst dacht ik ja die billy meier dat is de waarheid dag later na wat meer gelezen te hebben neem ik het voor gedeeltelijke waarheid aan. zeker toen ik las dat ze bijv geen kennis mogen geven aan ons omdat ze dan de krachten vh univerum verstoren , dat de mens dat zelf moet uitvogelen.. jeah right denk ik dan waarom kom je die billy meier dan opzoekn.. beetje informatie waar je niks mee kan. maar goed nu weer op deze man gestuit en mijn stem zegt ja dit zou wel eens heel dicht tegen de waarjeid aan zitten.
http://spherebeingalliance.com/ ken je die corey goode? zie ook die faq afdeling op die site
Mooi artikel.
Klopt precies.
Bedant
Bedankt voor deze zeer prachtige beschrijving van het stemmetje.
Ik heb het op mijn vriendenpagina op fb gezet. Hopelijk triggert het een paar mensen om meer van je artikelen te gaan lezen.
Hoi Micky,
Ik wilde deze reactie plaatsen omdat ik hem mooi vond aansluiten bij jouw
bovenstaande goede artikel:’Het stemmetje in mijn hoofd’.
Als ik jouw artikel lees dan krijg ik het vermoeden dat wat jij het mind-ego noemt, door anderen het pijnlichaam wordt genoemd.
Hieronder een uitleg over de werking van dat pijnlichaam en hoe ervan los te komen.
Een methode om dat te bewerkstelligen is te vinden in het boek:
‘Een nieuwe aarde. Dé uitdaging van deze tijd‘ van Eckhart Tolle.
Het pijnlichaam en verslaving aan ongelukkig zijn volgens Eckhart Tolle.
Identificatie met je pijnlichaam doorbreken met Tegenwoordigheid.
Een en ander in het kader van de bewustwording van de mens.
Groet, Simon.
Vorige week heb ik het boek ‘Een nieuwe aarde. Dé uitdaging van deze tijd‘ van Eckhart Tolle gelezen. Daarin schrijft de auteur dat hij het hoog tijd vindt voor een collectieve bewustzijnstransformatie, waardoor we onze zwaarte en dichtheid verliezen en transparant worden voor het licht van bewustzijn. Ik kan het boek aan iedereen van harte aanbevelen. Dit blogartikel is geen samenvatting van het boek, maar is samengesteld uit fragmenten over het pijnlichaam. Het begrip pijnlichaam (painbody) kende ik wel, maar het is sterker voor mijn gaan leven door dit boek. Het doet mij sterk denken aan wat wel de schaduw van de mens wordt genoemd. In een ander blogartikel zal ik op basis van ‘Een nieuwe aarde’ aandacht besteden aan het innerlijke en het uiterlijke doel van de mens.
Vanwege de menselijke neiging om oude emoties in leven te houden draagt bijna iedereen in zijn energieveld een opeenhoping van oude emotionele pijn, wat ik het ‘pijnlichaam’ noem. We kunnen echter ophouden met dingen toe te voegen aan het pijnlichaam dat we al hebben. We kunnen leren te breken met de gewoonte oude emoties te verzamelen en in leven te houden, door figuurlijk gesproken met onze vleugels te slaan en niet meer in gedachten stil te staan bij het verleden, of iets nu gisteren is gebeurd of dertig jaar geleden.
We kunnen leren situaties en gebeurtenissen niet meer in onze gedachten in leven te houden maar onze aandacht te richten op het zuivere, tijdloze huidige moment in plaats van gevangen te raken in het in gedachten maken van films. Onze Tegenwoordigheid en niet onze gedachten en emoties wordt dan onze identiteit.
Negatieve emoties die je niet totaal onder ogen ziet en ziet zoals ze zijn op het moment dat ze bij je opkomen, lossen niet helemaal op. Ze laten een rest van pijn achter. De restanten van pijn die achterblijven bij elke sterke negatieve emotie die je niet volledig onder ogen ziet, aanvaardt en laat gaan, sluiten zich aaneen en vormen een energieveld dat in de cellen van je lichaam leeft. Het bestaat niet alleen uit pijn uit je jeugd, maar ook uit pijn die daar tijdens de adolecentie en volwassenheid aan is toegevoegd en waarvan een groot deel het product is van het ego. Het is de emotionele pijn die je onontkoombare metgezel is wanneer er een onwaar zelfbesef ten grondslag ligt aan je leven. Dit energieveld van oude, maar nog zeer levendige emoties dat in bijna ieder mens leeft is het pijnlichaam.
Het pijn lichaam is echter niet alleen individueel van aard. Het draagt ook iets mee van de pijn die ontelbaar velen gedurende de gehele geschiedenis van de mensheid, een geschiedenis van voortdurende stammenoorlogen, in slavernij voeren, plunderingen, verkrachting, marteling en andere vormen van geweld geleden hebben. Die pijn leeft nog steeds in de collectieve psyche van de mensheid en daar wordt dagelijks nieuwe pijn aan toegevoegd.
Elke nieuw geborene betreedt deze wereld met een emotioneel pijnlichaam. Bij sommigen is het zwaarder, dichter dan bij anderen. Een kind met slechs een licht pijnlichaam hoeft niet een ‘in spiritueel opzicht’ verder gevorderde man of vrouw te worden dan iemand met een dicht pijnlichaam. Juist het omgekeerde is vaak het geval. Mensen met een zwaar pijn lichaam hebben meestal meer kans om spiritueel te ontwaken dan mensen met een relatief licht pijnlichaam, Terwijl sommige mensen gevangen blijven in hun zware pijnlichaam, bereiken vele anderen een punt waar ze niet meer met hun ongelukkig-zijn kunnen leven, waardoor de motivatie om te ontwaken sterk wordt.
Het pijnlichaam is een semi-autonome energievorm die in de meeste mensen leeft, een uit emoties bestaande entiteit. Het heeft een eigen primitieve intelligentie, zoals van een slim dier, en zijn intelligentie is hoofdzakelijk gericht op overleving. Net als alle levensvormen moet het zich regelmatig voeden – nieuwe energie opnemen – en het voedsel dat het nodig heeft om de voorraden aan te vullen bestaat uit energie die overeenkomt met zijn eigen energie, dat wil zeggen, energie met een vergelijkbare frequentie. Voor het pijn lichaam is elke emotioneel pijnlijke ervaring bruikbaar voedsel. Daarom gedijt het zo goed op negatief denken en op drama in relaties. Het pijnlichaam is een verslaving aan ongelukkig zijn.
Bij de meeste mensen kent het pijnlichaam een sluimerstadium en een waakstadium. Als het pijnlichaam sluimert, vergeet je gemakkelijk dat je in je, afhankelijk van het energieveld van jou pijnlichaam, een zware wolk of een slapende vulkaan meezeult. Hoe lang het blijft sluimeren verschilt van persoon tot persoon: een paar weken komt het meeste voor, maar het kan ook een paar dagen of een paar maanden zijn. In zeldzame gevallen verkeert het pijnlichaam jarenlang in een winterslaap voor het door een gebeurtenis wordt gewekt.
Het pijnlichaam ontwaakt uit zijn sluimertoestand als het honger krijgt, als het tijd wordt om nieuwe energie op te doen. Het kan echter ook op een willekeurig moment door een gebeurtenis worden geactiveerd. Het pijnlichaam dat klaarstaat om te gaan eten kan het onbeduidendste voorval, iets wat iemand zegt of doet, zelfs een gedachte, als trigger gebruiken.
Het gebruikelijke patroon van gedachten die emoties opwekken wordt bij het pijnlichaam omgedraaid, in elk geval aan het begin. Emoties uit het pijnlichaam krijgen al snel controle over je denken en als je verstand eenmaal in de macht van het pijnlichaam is, wordt je denken negatief. De stem in je hoofd gaat treurige, angstige of boze verhalen vertellen over jezelf of over je leven, over dat van andere mensen, over vroegere, toekomstige of denkbeeldige gebeurtenissen. De stem verwijt, beschuldigt, klaagt, fantaseert en je identificeert je helemaal met wat de stem zegt en gelooft al zijn verdraaide gedachten. Op dat punt is de verslaving aan het ongelukkig-zijn begonnen.
Het is niet zozeer zo dat je de stroom van negatieve gedachten niet kunt stopzetten, maar dat je het niet wilt. Dat komt omdat het pijnlichaam op dat moment door jou leeft en zich voor jou uitgeeft. En voor het pij lichaam is pijn genot. Met genoegen verslindt het elke negatieve gedachte. In feite is de gebruikelijk stem in je hoofd nu de stem van het pijnlichaam geworden. Die heeft de interne dialoog overgenomen. Er is een vicieuze cirkel gecreëerd tussen het pijnlichaam en je denken.
Als er andere mensen in de buurt zijn, bij voorkeur je partner of een nauwe verwant, probeert het pijnlichaam zo iemand te provoceren – op zijn knoppen te drukken, zoals het heet – om zich met het daaropvolgende drama te kunnen voeden. Pijnlichamen zijn gek op intieme relaties en families omdat ze daarin het grootste deel van hun voedsel krijgen. Het is moeilijk om weerstand te bieden aan het pijnlichaam van iemand anders als dat vastbesloten is je tot een reactie te verleiden. Instinctief kent het je zwakste, kwetsbaarste plekken. Als het de eerste keer niet slaagt, probeert het het gewoon telkens opnieuw. Het is rauwe emotie op zoek naar meer emotie. Het pijnlichaam van de ander wil dat van jou wekken zodat beide pijnlichamen elkaar van energie kunnen voorzien.
Veel relaties maken geregeld gewelddadige en destructieve door het pijnlichaam beheerste perioden door. Overmatige consumptie van alcohol activeert het pijnlichaam vaak. Als iemand dronken wordt, maakt hij een totale persoonlijkheidsverandering door terwijl het pijnlichaam de macht overneemt. In intieme relaties zijn pijnlichamen vaak slim genoeg om zich schuil te houden tot je begint samen te wonen en bij voorkeur een contract hebt getekend waardoor je je verplicht de rest van je leven bij deze persoon te blijven.
Je trouwt niet alleen met je aanstaande man of vrouw, maar ook met zijn of haar pijnlichaam – en hij of zij met dat van jou. Het kan een hele schok zijn als je, misschien niet lang nadat je bij elkaar bent ingetrokken of na de huwelijksreis, opeens een volledige persoonlijkheidsverandering bij je partner bespeurt. Als je partner iets tegen je zegt is het niet je partner die spreekt, maar het pijnlichaam dat door hem spreekt. Wat hij zegt is de versie van de werkelijkheid van het pijnlichaam, een werkelijkheid die volkomen verwrongen is door angst, vijandschap, woede en het verlangen pijn te doen en meer pijn te ontvangen.
Op dat moment vraag je je misschien af of dat het echte gezicht van je partner is dat je nooit eerder had gezien en of je soms een vreselijke vergissing hebt begaan door deze persoon te kiezen. Het is natuurlijk niet zijn ware gezicht, maar dat van zijn pijnlichaam dat hem tijdelijk in bezit heeft genomen. Het zal moeilijk zijn een partner te vinden die geen pijnlichaam torst, maar het is wel verstandig iemand te kiezen met een niet al te dicht pijnlichaam.
Sommige mensen lopen rond met een dicht pijnlichaam dat nooit helemaal gaat slapen. Ze kunnen glimlachen en een beleefde conversatie voeren, maar je hoeft niet paranormaal begaafd te zijn om die kolkende bal van ongelukkige emotie in ze te voelen die vlak onder de oppervlakte wacht op de volgende gebeurtenis om te reageren, de volgende persoon om te beschuldigen of verwijten te maken, het volgende ding om ongelukkig over te zijn. Hun pijnlichaam krijgt nooit genoeg, heeft altijd honger.
Sommige mensen met een dicht pijnlichaam worden activist en gaan ergens voor vechten. Dat kan een goede zaak zijn en soms weten ze aanvankelijk veel te bereiken, maar de negatieve energie die stroomt in wat ze zeggen en doen en hun onbewuste behoefte aan vijanden en conflicten wekken steeds meer weerstand op tegen de zaak waarvoor ze zich inzetten. Gewoonlijk loopt het eropuit dat ze ook binnen hun eigen organisatie vijanden krijgen omdat ze overal waar ze heen gaan redenen vinden om zich rot te voelen, en zo blijft hun pijnlichaam precies vinden waar het naar zoekt.
Het begin van de bevrijding van het pijnlichaam ligt allereerst in het besef dat je een pijnlichaam hebt. Dan, belangrijker, in je vermogen tegenwoordig genoeg, alert genoeg, te blijven om het pijnlichaam in jezelf op te merken als een zware instroom van negatieve emoties wanneer het actief wordt. Als het herkend wordt, kan het zich niet meer voor jou uitgeven en door jou leven en zich vernieuwen.
Je bewuste Tegenwoordigheid doorbreekt de identificatie met het pijnlichaam. Als je je er niet mee identificeert, kan het pijnlichaam geen macht meer uitoefenen over je denken en kan het zich dus niet meer voeden met je gedachten. Het pijnlichaam lost in de meeste gevallen niet onmiddellijk op, maar als je de verbinding ervan met je denken hebt doorgesneden, begint het pijnlichaam energie te verliezen.
Je denken wordt niet meer verduisterd door je emoties; je huidige waarneming wordt niet meer verwrongen door het verleden. De energie die gevangen zat in het pijnlichaam verandert dan haar trillingsfrequentie en wordt omgezet in Tegenwoordigheid. Op die manier wordt het pijnlichaam brandstof voor bewustzijn. Dat verklaart dat veel van de meest wijze en verlichte mannen en vrouwen op onze planeet ooit een zwaar pijnlichaam hadden.
Link naar dit artikel:
http://www.arendlandman.nl/2011/08/het-pijnlichaam-van-de-mens-en-verslaving-aan-ongelukkig-zijn-volgens-eckhart-tolle-identificatie-met-pijnlichaam-doorbreken-met-tegenwoordigheid/
Goed artikel geeft te denken, mijn stemmetje tettert de godgansedag in mijn hoofd, ben er mee vergroeid.