Bestaan nucleaire wapens echt, of zijn deze verzonnen om ons bang te laten blijven?
11 september 2016
Bilderberg, TTIP & De New World Order
11 september 2016
We zijn allemaal bezig met onze eigen unieke reis door dit Universum. Deze reis kan je ook wel ‘de weg naar compressie’ noemen. Compressie betekend steeds meer dichtheid, steeds meer en meer samengeperste energie in een steeds dichtere en zwaardere realiteit. Ons eindstation van deze reis is de planeet Aarde. Het hele Universum is in samengeperste vorm aanwezig op de Aarde, en het hele Universum is ook in samengeperste vorm aanwezig in ons, de Aardse mens. Deze weg naar compressie is nog niet ten einde, sterker nog: de compressie neemt met de dag nog steeds toe, en dat is te merken ook..
‘Men’ wil ons doen laten geloven dat wij mensen van planeet Aarde miezerige wezens zijn die pas net komen kijken in dit Universum, dat is het verhaal in een notendop wat al die buitenaardse bemoeials ons willen doen laten geloven. Andere versies zijn er ook. De wetenschap wil ons doen laten geloven dat wij toevalstreffers zijn, die per toeval op deze prachtige planeet geboren zijn, dat we enkel dit ene leventje hebben en dat alles zwart wordt als we het stoffelijke hier op Aarde verlaten. Religie maakt ons wijs dat we ons bestaan hier op Aarde enkel en alleen hebben te danken aan een ‘god’ en dat we in de hemel kunnen komen door debiele regeltjes en wetjes na te leven. Al deze versies zijn bullcrap, desinformatie en/of propaganda. Wij Aardse mensen zijn namelijk de meest krachtige, meest moedige, meest wijze en meest ervaren wezens van dit Universum. En de meesten van ons hebben zo’n ongelooflijk lange reis door dit Universum afgelegd richting compressie, dat we niet meer weten dat we letterlijk miljoenen incarnaties hebben gehad tijdens deze reis. We weten alleen dat we moe zijn, dat we voelen dat onze reis bijna ten einde is, en dat we klaar zijn voor wat er dan ook gaat komen in de nabije toekomst. We lopen letterlijk op onze laatste benen, en de compressie neemt zoals gezegd met de dag toe. Wie voelt dat niet?
Mochten er mensen zijn die niet weten wat ik met deze Universele reis door dit Universum bedoel, dan raad ik deze mensen aan om eens een aantal artikelen op intuïtie aan te klikken en te lezen van de pagina ‘blijvend actueel’, waar de rode draad en de kernboodschap van IR in omschreven staan. De weg naar compressie is niet in een enkel artikeltje uit te leggen namelijk.
De basis is wel simpel te omschrijven. We daalden af in de dimensies. We begonnen in de hoogste dimensies (8D t/m 12D) toen we aankwamen in dit Universum. Daarna daalden we af en begonnen we dus met de weg naar compressie door dit Universum door af te dalen naar 7D t/m 5D. Alle dimensies boven 7D zijn dimensies waar we onze ziel zijn, 5D t/m 7D zijn de dimensies waar we ons diepere/hogere zelf zijn, en alles onder 5D zijn de dimensies waar we afgesneden lijken te zijn van onze ziel en diepere zelf. Dit zijn de dimensies van het ego. Ego is geen vies woord overigens, het is onze interface waarmee we communiceren met elkaar. Hoe lager de dimensie, hoe dichter de densiteit wordt. Binnen elke dimensie kan/heb je nog tig verschillende lagen van dichtheid.
Hieronder een afbeelding van dit Universum in de dimensies waar ik het over heb. Dit zijn niet de dimensies waar de new age het over heeft trouwens, maar de ware dimensies en werkwijze van dit Universum.
De Universele energieën (zie link) bestaan zwart-wit gezien uit een mannelijke en vrouwelijke universele energie. Net als dat wij mensen gesplitst zijn in mannelijke en vrouwelijke energieën. De vrouwelijke universele energie in samengeperste vorm is de Melkweg. Haar universele mannelijke evenknie is de Andromeda galaxy. Deze Andromeda mannelijke universele energie werd verder samengeperst (compressie) binnen de Melkweg in het sterrenstelsel Orion. De vrouwelijke universele energie werd samengeperst in het sterrenstelsel Sirius. Daar komen dus ook al die Egyptische ‘god’ verhalen vandaan. Sirius (Isis) is de moeder en Orion (Osirus) de vader. Samen kregen ze een kind, de Aarde (Horus), aldus de Egyptische mythologie. Dat verhaal komt aardig in de buurt bij de werkelijkheid. De Aarde is de samengeperste universele vrouwelijke energie in een planetaire vorm. De Zon is de samengeperste mannelijke universele energie binnen ons zonnestelsel. De compressie ging nog verder dan dat. Wij mensen op Aarde zijn het levende bewijs van deze compressie. Wij hebben deze mannelijke en vrouwelijke universele energieën allemaal in ons zitten namelijk. Vandaar ook dat we zo geliefd zijn binnen de kosmos als energie bronnen voor de Krachten van Beperking. De energie die wij Aardse mensen zomaar weggeven aan externe krachten is letterlijk het de meest gewilde en krachtigste energie van dit Universum. Zo krachtig zijn wij. Alleen hebben de meesten van ons dat (nog) niet door. Toch hebben we allemaal een innerlijk weten waar deze herinneringen en dit weten in opgeslagen zitten.
Al die compressie heeft een reden. En die reden zijn wij. Wij wilden net als dit Universum worden, en dus gingen wij op reis om alles wat dit Universum te bieden heeft te ervaren. We daalden af in de dimensies. En dus is het ook dikke onzin om nu weer te willen ascenderen. Been there, done that. De meesten van ons hebben al die lagen van de 4e dimensie al meer dan genoeg ervoeren tijdens onze reis door dit Universum, waarom dan terug willen?
We zijn onderweg om iets unieks te worden. En dat doen we niet voor niets op onze moederplaneet de Aarde. De Aarde loopt synchroon met ons proces. Ook zij heeft te maken met deze steeds maar toenemende compressie. Alles wordt steeds dichter en lijkt steeds zwaarder te worden. En dat klopt ook.
Ik heb het voor de goede orde hier over de mensen die net als mij bezig zijn met het bereiken van het einddoel in dit Universum. Wij doen dit proces niet alleen, we doen dit proces samen met moeder Aarde. Niet iedereen, lang niet iedereen beter gezegd, is momenteel bezig met het bereiken van dit einddoel op Aarde. Velen zijn onderweg naar andere ervaringen binnen dit Universum en zijn op de Aarde als een soort van tussenstop. Deze mensen moeten inderdaad ascenderen of wat dan ook doen om verder te gaan met hun reis. Ik hoef niet te ascenderen, want ik heb alles al ervaren wat dit Universum te bieden heeft. Ik ben op weg naar compleetheid. Ik ben bezig met het integreren van al mijn aspecten in dit Aardse lichaam. Velen denken dat dit Aardse lichaam enkel een voertuig is om te ervaren. Dat is een misvatting, een begrijpelijke misvatting. Ons Aardse lichaam is ook weer een Universum op zich. Elke cel in ons lichaam is een galaxy, elk atoom een sterrenstelsel. Ons lichaam barst letterlijk van de stargates. Ons lichaam is dan ook de laatste arena van compressie. We laten ons lichaam niet achter, we zijn ons lichaam.
Compressie is zwaar, we kunnen er allemaal over meepraten. Maar compressie is ook een erg belangrijk instrument wat ons straks weer compleet maakt. Het maakt ons met de dag krachtiger, we worden letterlijke diamanten. Diamanten worden ook gevormd door enorme compressie, alleen zo worden diamanten gecreëerd. Zo is het ook bij ons het geval.
Enkel diegenen die alles al ervaren hebben wat er te ervaren valt binnen dit Universum (en dan heb ik het over een complex multidimensionale vorm van onszelf) kunnen deze heftigste compressie binnen dit Universum hier op Aarde aan. Dat is niet om stoer te doen, dat is gewoon de waarheid. Iedereen die net als mij bezig is met het behalen van ons einddoel hier op Aarde, het compleet worden, weet waar ik over praat, want iedereen die met deze weg naar compressie bezig is weet hoe zwaar het is.
We zijn allemaal bezig met een uniek pad naar het hetzelfde einddoel, we hebben allemaal andere ervaringen nodig om dat doel te bereiken. Ik kan qua ervaringen alleen voor mijzelf praten.
Voor mij is deze compressie elke dag, elke minuut, elke seconde te voelen. Alsof je steeds meer en meer samengeperst wordt en alsof het steeds maar stroever gaat, ook al lijkt de tijd steeds sneller voorbij te gaan.
Ik weet wie ik diep van binnen in werkelijkheid ben. Ik weet dat ik ooit een letterlijke meester van dit Universum was binnen de 4e dimensie. Ik was de leider van complete sterrenstelsels, heb mijn eigen galaxy, en kon gaan en staan waar ik maar wilde in de kosmos. Ik was een duistere dictator in de kosmos, veroverde planeten door te manipuleren en door oorlog. Ik was ook een hele lieve goede Jedi van het licht, en ik was alles daar tussenin. Ik overzag de complete kosmos, en er was geen plek binnen de kosmos waar ik niet kon komen. Ik verzin dit niet, ik weet dit van mijzelf. En ik weet ook dat een ieder die net als mij alles ervaren heeft en op weg is naar compleetheid dit alles ook is geweest.
Nu op het bijna toppunt van compressie zit deze ‘master of the Universe’ voornamelijk in zijn veel te kleine woonkamer te zitten op zijn bank, met zijn snufferd bijna in zijn computerscherm, omdat ik visueel gehandicapt ben geworden. Mijn ruimteschip van eons aan tijd geleden heb ik inmiddels ingeruild voor de benenwagen. Een paar kilometer lopen is het verste wat ik op eigen kracht kan komen. Voor de rest ben ik veroordeeld tot het nemen van het openbaar vervoer. En dat is erg frustrerend als je weet dat je ooit de grote leider van je eigen galaxy was, die maar met zijn vingers hoefde te knippen om binnen luttele seconden op een andere planeet of plaats te zijn… Het is de omgekeerde wereld anno het kunstmatig verzonnen jaartal 2015 hier op planeet Aarde. Mensen hebben geen idee wie ik vroeger was. Het knippen met de vingers levert ook niets meer op dan kramp en mijn eigen ruimtevloot is ook niet meer bereikbaar voor mij op dit moment. De kliko aan de weg zetten is voor mij op dit moment al een heel avontuur…
Ik raak er vaak gefrustreerd van. Zie de lange weg voor mij die ik nog moet afleggen voor ik mijn einddoel heb bereikt. Ik wil weer kunnen bi-locaten… maar ik weet dat ik stap voor stap door moet sjokken totdat ik het toppunt van compressie hier op Aarde bereikt heb. Ik weet dat ik nog veel innerlijke battles dien te gaan vechten in mijzelf. Het lijkt op een gebed zonder einde. De laatste weken zit ik niet echt lekker in mijn vel. De uitdagingen lijken op te zijn, dingen zijn vooral heel erg saai, mijn leven is saai, het lijkt allemaal maar niet op te schieten, alles gaat zo zwaar en alles duurt zoooooooo fucking lang… Compressie is soms echt een bitch.
Wat ik, en met mij velen anderen, vaak voor het gemak vergeten als we ons weer kloterig zwaar voelen is om terug te kijken naar het pad wat we al hebben afgelegd, in plaats van te kijken hoe lang het pad nog is wat we nog te gaan hebben.
Niet alleen dit leven, maar al die duizenden/miljoenen incarnaties die we gehad hebben binnen dit Universum. Die weg is zo enorm lang, zwaar, heftig en vermoeiend geweest, dat voelen we aan alles op dit moment, maar voor het gemak vergeten we die enorme reis die we al afgelegd hebben vaak. En kijk eens naar dit elven alleen al wat je gedaan en bereikt hebt om dichter bij je einddoel, het worden van je werkelijke authentieke zelf, te komen…. Een ieder van ons heeft zoveel meegemaakt en is zoveel gegroeid en/of ten goede veranderd, dat we er vaak niet eens bij stil staan.
10 jaar geleden was ik een totaal andere Micky dan dat ik nu ben. Die 2 Micky’s zijn haast niet meer met elkaar te vergelijken… Sterker nog, als ik terugkijk naar een jaar geleden dan ben ik ook zoveel veranderd en heb ik zoveel dingen in mijzelf opgelost, alleen sta ik daar eigenlijk nooit echt bij stil, ik ga maar door, ik kan niet anders. Ik wordt en blijf bezig gehouden worden met aan mijzelf te schuren, ik polijs mijzelf tijdens mijn weg naar compleetheid. Lagen mindcontrol herkennen, bedanken voor bewezen diensten, en wegwerken. Welke patronen, welk gedrag en welke gedachten zijn wel van mij, en welke zijn niet van mij? Analyseren, mijn intuïtie volgen, meer contact maken met moeder Aarde en mijn diepere zelf. Ik noem maar wat ‘dingetjes’ die mij blijven bezighouden tot ik mijn einddoel hier op Aarde bereikt heb.
Compressie, compressie, compressie…. Er lijkt geen einde aan te komen.
Velen zijn al afgehaakt. Die konden/kunnen het allemaal niet aan en lopen nu te bitchen vanaf de zijlijn. Wij bitchen niet, en wij geven ook zeker nier op. We kunnen namelijk niet opgeven, dat zit niet in ons systeem, wij gaan door en blijven doorgaan, omdat we niets anders kunnen dan dat. En wij weten dat er een dag komt dat we het toppunt van compressie bereikt hebben. En dan zal de rest van de kosmos zien dat hetgeen wat zij voor schier onmogelijk hielden toch mogelijk is. Dan staan de diamanten van dit Universum op, en zullen hun briljantheid en licht schijnen in dit Universum zoals nog nooit eerder gezien is. Wij zin de letterlijke wayshowers van dit Universum. De uitverkorenen die dat zelf afgedwongen hebben. Ik ben trots en vereerd dat ik deze lange zware weg naar compressie samen met jullie heb mogen bewandelen, en dat ik straks samen met jullie als eerste deze reis compleet mag maken!
Micky
26-5-2015
4 Comments
Heey Micky, in een ander artikel van jouw (weet niet meer welke..pfff) schrijf jij dat je tzt naar de 5e dimensie vertrekt en dan naar een ander universum. Begrijp ik het dan goed dat jij (wij) eerst met moeder aarde mee transformeren naar 5D en dan jouw/onze reis begint naar een ander unviversum? Je bedoelt dan niet het Universum waar wij nu inzitten van 1D t/m 12 D waar het synthetische god matrix gedeelte inzit.Verder, behoren bv de planeten Aarde,Jupiter, Mars, venus ect. melkweg, zon, sterren in dit Universum (misschien topic waardig)voor dummies ;-). Ik krijg dit plaatje namelijk nog niet helemaal helder.
Ik plaats dit onder deze topic omdat deze het beste match.
Thanks..!!
Ik zou graag weten in welk artikel ik dat geschreven heb, dat moet minstens 5 jaar oud zijn en achterhaald zijn qua informatie namelijk…
We zijn al in 5D. En we zijn al in alle andere dimensies. Dus ik hoef niet naar 5D te gaan, maar ik denk dat ik nog wel de context weet over dat verhaal van naar 5D gaan hier op Aarde. Dat is als de derde dimensie in elkaar dondert, en dan niet letterlijk de derde dimensie maar meer de natuur en alles wat we nu kennen in deze realiteit hier op Aarde waarin we nu leven. Maar 5D is zeker geen einddoel, en we kunnen nu al naar 5D hier op Aarde.
Verder heb ik volgens mij nog nooit geschreven dat ik naar een ander Universum vertrek.. ook in die andere universums ben ik namelijk al.. 😉
Ik kan er lang en kort op antwoorden, maar ik hou mij eerlijk gezegd totaal niet bezig met dit soort zaken, vroeger was ik daar meer mee bezig, soort van vluchtgedrag, nu weet ik dat de interne arena de laatste arena is, vroeger was ik meer bezig met het externe. Een eerlijk antwoord is ‘dat ik het gewoon niet weet’ waar ik heen ga na dit avontuur hier op Aarde, het interesseert mij eigenlijk ook niet echt, het doet er voor mij persoonlijk ook niet toe, het gaat voor mij om wat ik hier op Aarde doe qua proces, de rest is voor mij momenteel afleiding en van eventuele latere ‘zorg’.
Erg herkenbaar dit artikel, bedankt!!
Toch is het me nog niet helemaal helder hoe het kiezen vanuit je ‘ware zelf’ werkt. Heb je er bijvoorbeeld voor gekozen om visueel beperkt te worden? En stel iemand rijdt me morgen doelbewust aan, hebben we daar dan beiden voor gekozen, of ben ik immuun voor de keuzes van anderen?
Dan nog David Icke die beweert dat de ‘reptillians’ hem niet komen doden omdat hij dat niet toestaat, is daar iets van waar?
Je hebt inderdaad voor al je ervaringen gekozen, ik ook. Niet vanuit deze vorm maar vanuit onze diepere aspecten. Letterlijk alles dus ja.
Ik weet niet hoe het met David Icke zit, kan alleen over mijzelf schrijven, maar ik weet uit eigen ervaring dat ik al ontelbaar veel aanslagen op mijn leven overleefd heb, dus ja er is zeker bescherming als het niet de bedoeling is/je tijd is om naar een volgend leven te gaan.