Transparantwoordelijkheid

Wie mijn artikelen op deze site leest, zal misschien denken dat ik al een heel eind ben als het gaat om aan mijzelf werken. Lekker mijzelf stoerder voordoen dan ik in werkelijkheid ben. Ik vertel mensen dat ze uit hun hart dienen te gaan leven, en zeg vaak dat men de balans dient te vinden. Ik praat niet vaak over mijn gevoel, niet vaak over de processen die ik doormaak, en al helemaal niet vaak over het feit dat het lang niet altijd even makkelijk is allemaal. Dat is iets waar ik volop mee bezig ben. Het is misschien wel een mannending, niet goed weten hoe je over gevoelens moet praten. Voor mij is dat het geval, ik ben het niet gewend. Ik type vaak beter dan dat ik praat. Wellicht dat dit persoonlijke verhaal mij een kans biedt om te vertellen wat ik voel en doormaak.

Ik ben zo’n iemand die het nut niet zag van het op papier zetten van je persoonlijke gevoelens. Ik deed dat niet, en ik was dat niet gewend. Totdat ik Dore tegenkwam anderhalf jaar geleden. Zij was juist het tegengestelde van mij, en zij maakte mij duidelijk dat het opschrijven van je persoonlijke processen juist wel nut heeft. Wees het, in plaats van het te weten. Toen ik gisteren dat artikel schreef, kwam er een hoop bij mij naar boven. Want is het niet een beetje hypocriet om dat zo te zeggen, als je zelf ook vaak hetzelfde doet? Ik weet dat het zeker nut heeft om je gevoelens en persoonlijke processen op papier te zetten, maar ik doe het niet vaak, ik weet het, maar ik leef er nog niet geheel naar. Ik weet dat al mijn gevoelens, gedachtes, en alles wat in mijn hoofd omgaat gemonitord wordt, niets is privé. En ik weet dat we naar een realiteit toe groeien waarin alles transparant wordt. Persoonlijk vind ik het nogal hufterig dat de hele synthetische Matrix alles van mij weet, en de lezers van IR bijna niets. Daarom ook dit verhaal. Wayshower ben je niet in je hoofd, wayshower ben je vanuit je hart.

De tijd van opoffering zit erop. 21 maart, de lente equinox, was het einde van de cyclus, en dus ook het einde van de opoffering van de organische vrouwelijke energie. Het betekend ook het einde van de opoffering van de organische mannelijke energie, al is die bij lange na niet zo onderdrukt geweest als de vrouwelijke energie. Maar toch, ook mannen hebben het niet makkelijk gehad in de afgelopen duizenden jaren. Oorlogen moesten uitgevochten worden bijvoorbeeld. En aangezien de Aarde in de laatste duizenden jaren in een constante staat van oorlog en angst heeft geleefd, hebben alle mannen daar mee te maken gehad. Rolpatronen die krom zijn, ego’s die uit de klauwen gegroeid zijn, valse ideeën over hoe de man zich dient te gedragen, en noem het maar op. En, misschien wel de belangrijkste valkuil van veel mannen, wij praten niet over gevoel. Dat is voor mietjes, zo wordt ons vanaf de kindertijd opgedrongen. Nee, mannen praten over voetbal, auto’s, dingen die ze (meestal in een ver verleden) hebben uitgespookt qua baldadigheid, werk, vrouwen die ze toch nooit kunnen krijgen, en al het andere wat je maar kan bedenken, als het maar niet over onszelf gaat. Nee, wij mannen dienen stoer te zijn, huilen doen we niet, tenminste dat zeggen we tegen onze vrienden. We lullen liever dom in de kroeg met onze maten over onzin, dan dat we vertellen waar we daadwerkelijk wel moeite mee hebben. Met onszelf dus.

Ik zie die patronen nog steeds, en ik krijg er eerlijk gezegd steeds meer moeite mee. Ik kan er aardig in meegaan, het is een soort automatische piloot, ook al zie ik buiten Ajax al jaren geen voetbal meer, toch kan ik er aardig over praten. Het gaat namelijk nergens over. Mensen praten toch meestal iemand na die op TV zijn mening geeft, passen dat verhaal ietsjes aan, en voila, in iedere man schuilt een mini Louis van Gaal… Andere onderwerpen heb ik meer moeite mee, auto’s en andere technische pauper hebben mij nooit aangesproken, en het eeuwige geklaag over werk en dingen die spelen in de Matrix daar heb ik het inmiddels ook al een tijdje mee gehad. Ik kan wel uren praten over bewustwording, over hoe de Matrix in elkaar steekt, wie ons allemaal bedondert, hoe het universum in elkaar steekt, et cetera, het maakt niet als het maar niet over mijzelf gaat.

En dat hele externe plaatje is ook belangrijk, en het was onderdeel van mijn missie om dat allemaal uit te zoeken, en veel van de informatie had ik nooit geweten als ik niet in mijn hart was gegaan. Maar het is niet alles, het is een gedeelte van de puzzel, het grotere plaatje snappen en daar naar handelen. Een misschien nog wel belangrijker gedeelte van de puzzel is het met jezelf aan de gang gaan, iets wat automatisch in gang wordt gezet naarmate je meer en meer vanuit je hart gaat leven. Vaak heb ik gedacht dat ik er was, dat ik alles wist wat nodig was, en dat ik redelijk in balans was. Maar telkens weer kwam ik erachter dat zo denken een grote valkuil is. Je bent in deze werkelijkheid nooit klaar met aan jezelf werken. Punt, want als dat niet meer nodig zou zijn dan zou je dus perfect zijn, en dan hoef je niet meer te leren en te ervaren hier op Aarde. Aangezien ik hier nog steeds ben, ben ik niet perfect, als je dat ooit al kan worden…

Ik weet dat, maar ik handelde daar niet altijd naar. Dore noemt mij vaak een eigenwijs steenbokje. En dat ben ik ook. Veel eigenwijzer dan mij zal je ze niet vaak aantreffen… Zij vertelde mij meer dan eens dat ik nog een hoop werk te doen had in mijzelf. Ik was eigenwijs, en ging vrolijk verder met doorgaan wat ik deed. Dichter bij mijn gevoel komen? Ik kan niet over gevoel praten? Wat een onzin. Ja dat dacht ik vaak genoeg, ik was toch niet voor niets IR begonnen en had al zovelen bereikt? Gevoelens… ja die had ik wel, maar daarover praten? Nee, naar wat ik nu weet deed ik dat niet. Al dacht ik toen van wel…

In augustus vorig jaar kreeg ik daarom dan ook een erfelijke aandoening, de ziekte van Leber. Ik wist dat ik dat zo gewild had, maar ik wist niet waarom. Dat duurde nog een paar maanden. De eerste maanden tot aan januari van dit jaar, was ik voornamelijk aan het vechten. Ik wist de ene dag niet wat ik de volgende dag nog zou zien. Mijn zicht ging in 3 en halve maand langzaam maar zeker van 100 naar 4 procent. Elke dag was een gevecht. Elke dag kwam ik opnieuw dingen tegen die ik niet meer kon, elke dag was het afwachten hoeveel minder ik zou zien ten opzichte van de vorige dag. Ik reed met mijn vader regelmatig naar het AMC om allerlei testen te ondergaan, al die tijd was ik in de gevechts-modus, overlevings-modus is misschien een beter woord. Als ik nu terug denk aan die periode dan zie ik dat ik die instelling had, die had ik op dat moment ook hard nodig. Al die tijd, en nu ook nog een klein beetje, was ik bang dat ik uiteindelijk compleet blind zou worden. Gelukkig is dat niet gebeurd.

Inmiddels zijn er geen behandelingen meer, ben ik sinds begin maart ziek uit dienst gegaan bij mijn werkgever, en zit ik nu al een paar maanden in de ziektewet en is mijn werkgever het UWV geworden. Niet geheel hetgeen ik ooit wilde bereiken in de Matrix.. Maar ik weet dat het met een reden allemaal zo gebeurd is. Deze eigenwijze steenbok had deze ervaring nodig om erachter te komen hoe koppig hij wel niet was en nog steeds is. Ik had van mijzelf niet door hoeveel ik afleiding zocht in op zich onschuldige dingetjes op het eerste oog. Pas toen ik niet meer kon lezen kwam ik daarachter. Ik kwam met mijzelf in de knoop, was bang, bang voor de confrontatie met mijzelf. Ik werd noodgedwongen veroordeelt tot mijzelf, want lezen en alle andere dingen die je met je ogen doet zat er niet meer in voor mij. Ik vond mijzelf vaak zielig, verdrietig, maar ik stopte dat vaak net zo makkelijk weer weg. Ik vocht als een leeuw om overeind te blijven. Het was in die eerste maanden dat ik erachter kwam dat Dore gewoon gelijk had, ik had mijn gevoel ver weg gestopt, een muur erom heen gebouwd, en dat was altijd lekker veilig. Maar toen opeens niet meer. Ik wilde over mijn gevoel en innerlijke processen praten, maar ik kwam erachter dat ik er enorm veel moeite mee had. Ik was het niet gewend en had altijd mijn gevoelens ver weg verstopt. Ik wist het, maar ik kon er nog niet mee aan de slag, te druk was ik met overleven en vechten. Ondertussen leerde ik wel veel, ik leerde dat mijn intuïtie mijn belangrijkste gereedschap is. Ik moest vaak daarop vertrouwen, en deed dat ook. Ik weigerde bij de pakken neer te gaan zitten nadat ik eindelijk mijn auto verkocht had, ik reed er al een tijd niet meer in maar het was een barrière die ik nog niet wilde nemen, mijn auto verkopen stond gelijk voor mij aan het neerleggen bij mijn aandoening. In november verkocht ik mijn auto, maar ik wilde niet veroordeeld zijn tot het mijzelf niet meer vrij kunnen bewegen. Dus fietste ik heel Wageningen af. Ik zag geen flikker, maar dat loste ik op door mij fotografische geheugen te gebruiken, in samenwerking met mijn intuïtie. Ik woon al mijn hele leven in Wageningen, en ken door mij postbode verleden de hele kaart uit mijn hoofd, in beelden. Ik wist hoe de wegen liepen, en obstakels zoals spookrijdende Chinezen ging ik uit de weg door naar mijn intuïtie te luisteren. Nadenken op de fiets kan ik niet, ik moet mij 100 procent focussen op de weg en mijn intuïtie, En afgezien van 1 keer in een plantenbak te zijn beland heb ik geen enkel ongeluk gehad. Een fietsrit van een kilometer is voor mij hetzelfde als met de auto 100 kilometer te rijden, het kost evenveel energie.

Ook het werk wat ik met IR deed wilde ik voortzetten. Al wist ik in het begin niet dat ik nog zoveel zou kunnen schrijven en ontwikkelen voor de website. Maar eigenwijze steenbokken vinden schijnbaar altijd een oplossing. Met de vergrootglasfunctie van Windows 7 kan ik dingen zien en lezen. Maar het kost misschien wel 10 keer zoveel energie als voorheen. Schijven gaat nog, maar dan met koeienletters, en een artikel controleren en plaatsen duurt soms wel uren. Maar het is het waard. Ik heb IR nodig om mijn ei kwijt te kunnen, het voelt een beetje als mij kindje… sinds vorige maand doe ik ook weer e-mails beantwoorden, artikelen plaatsen, en af en toe zaken uitzoeken. Alleen het lezen gaat bijna niet meer, vandaar dat ik geen enkele website lees behalve IR. Af en toe een keer op nu.nl wat headlines bekijken, maar daar houdt het eigenlijk wel op. Ik heb dus inmiddels geen flauw benul wat de rest van de alternatieve media uitspookt. En dat is eigenlijk wel lekker. Ik maak me niet meer druk om anderen, lees niet meer wat ze over mij zeggen, en wat voor new age propaganda er gaande is. In plaats daarvan luister ik een geselecteerd aantal podcasts, eigenlijk alleen maar No Agenda. En daarnaast dingen die mijn intuïtie mij aanbiedt via YouTube. Het enige wat ik lees is e-mail en ingestuurde artikelen. Mijn fulltime job is vandaag de dag dus mijn innerlijk proces in combinatie met IR. Vandaag probeer ik die twee samen te voegen 😉

Eigenlijk bedenk ik me nu dat alles gewoon elke keer terug komt, als je er niets mee doet. Briljant is het allemaal bedacht en gemaakt, door onsZELF. Ik erger me wel eens aan mensen die mij mailen, en dan zeggen “Hey Micky, leuke site, ik resoneer met het meeste, hier heb je een hele boel linkjes naar allerlei websites vol met tekst!” Ik denk dan van godverdomme weet je dan niet dat ik bijna geen reet meer zie, en dat ik geen websites meer lees? Nee, dat weten ze niet, dat bedenk ik me nu.. Als ik mijn gevoel niet toon, niet uitspreek wat er in mij omgaat, niet beschrijf dat ik geen websites meer lees, dan weet zo’n iemand dat ook niet… Ik kan moeilijk eisen dat iemand alle 300 zoveel artikelen die op IR staan eerst leest en dan mij mailt… Dus bij deze los ik weer een ergernis op voor mijzelf. Mensen, stuur geen linkjes meer naar websites met tekst, maar stuur audio of video zonder tekst, dat luister ik met plezier. Nou ja, meestal dan..

Ik ben gestopt met vechten tegen mijn aandoening. Die beslissing nam ik begin maart ongeveer. Mijn zicht was toen al een paar maanden stabiel op 4 procent, en vechten had geen meerwaarde meer. Het werd tijd om het totaal te accepteren, en er dankbaar voor te zijn. En dankbaar kan ik pas zijn als ik alle lessen geleerd heb die er voor mij in verborgen zitten. Ik weet nu dat één van die dingen mijn gevoel uiten is. Een ander is het niet meer extern zoeken naar afleiding en informatie. Ik ben totaal teruggeworpen op mijzelf en op Dore. Compressie optima forma, mijn wereld is nog niet eens een vierkante meter. En dat heeft als resultaat dat ik gedwongen met mijzelf aan de slag moest. Het is best heftig, maar ik denk dat iedereen daar wel mee te maken heeft eerlijk gezegd. Want de tijd is ook veranderd na de solstice en de lente equinox, shit komt sneller omhoog, en shit komt steeds sneller terug in mijn face als ik er niets mee doe. Voor mij staan mijn aandoening en het hele innerlijke proces dan ook met elkaar in verbinding, ik had de aandoening nodig om eens goed objectief naar mijzelf te kijken. En daarna kwam de equinox, het einde van de opoffering en het einde van de cyclus van moeder Aarde. Wat weer gevolgd werd door 2 maan eclipsen en een Zonne eclips. Ik Lijk wel een jojo. En dat is ook te zien in mijn artikelen, of beter gezegd aan het ontbreken van artikelen voor langere tijd. Als ik me goed voel zoals nu, dan heb ik inspiratie en wil ik schrijven. Voel ik mij klote, dan ïnteresseerd dat hele IR me geen donder meer, is de inspiratie weg en verschijnt er een tijdje niets. De ene dag is de ander niet, en het ene moment het andere niet. Het is een rollercoaster aan emoties. Afgelopen vrijdag en zaterdag voelde ik me geweldig bijvoorbeeld, ik voelde me krachtig en leek enorme stappen gezet te hebben. Zondag werd het al iets minder, en maandag was ik zo klaar met dit leven in deze Matrix en voelde ik mij enorm verdrietig om alles wat ik niet meer kon. In één dag jankte ik meer dan in mijn hele leven tot dan toe bij elkaar. Ik zat middenin het drama, en vocht niet tegen de tranen, deed niet aan overlevings-modussen, stopte het niet weg, en het luchtte enorm op. Gisteren voelde ik mij weer opperbest. En het kan maar zo zijn dat ik vanavond weer instort. C’est la Vie. Dat was voor mij een enorme les wederom, het uiten van die emoties die ik voelde deed mij enorm goed. Het hoort bij het leven, en het is veel stoerder om dat te doen dan om dat niet te doen en te doen alsof alles goed met je gaat. En ik voel dat het nu de tijd is om dat zo aan te pakken. Ik lul makkelijk altijd met mijn stukjes over zoek je balans enzo, maar ik deed het zelf niet altijd. Het is zaak om onze organische mannelijke en organische vrouwelijke energie in onszelf ook in balans te brengen. Nou ja, laat ik voor mijzelf spreken, voor mij is dat zeker enorm van belang. Ik heb niet veel verstand van de eigenschappen van die twee energieën. Maar ik weet wel dat in mijn geval de mannelijke energie nog steeds de overhand heeft. Voor mij zelf zie ik de vrouwelijke energie in mijzelf terug in de vorm van echte onvoorwaardelijke liefde, en je gevoelens uiten en niet wegstoppen. Ook het niet veroordelen van mensen hoort daar bij, oordelen mag, maar veroordelen gaat voor mij voorbij aan onvoorwaardelijke  liefde. Iedereen speelt zijn of haar rol, net als ik doe.

Maar dan nog, het blijft voor mij lastig om mijn innerlijke processen te uiten, waar ben ik mee bezig? Nou ja dat gevoelens uiten is nu wel duidelijk, dat is een belangrijk proces voor mij. Maar er spelen nog veel meer processen op de achtergrond. Processen die opspelen, die ik adresseer, en waar ik iets mee probeer te doen, maar die dan weer op de achtergrond terecht komen, totdat het opeens weer daar is. Ik noem het ook wel mijn ingangen dichten. Want die hebben we allemaal die ingangen. Ik ook, en bij mij zijn dat soms rare dingen waarvan ik niet snap waar ze vandaan komen. Ik zal er eentje benoemen waar ik momenteel mee bezig ben. Jaloezie. Maar dan niet bewust jaloers zijn, maar onbewust je minderwaardig voelen. Want ik ben niet jaloers. Ik weet dat ik niet jaloers hoef te zijn, maar toch komen er gedachtes binnen in die trant. Zonder dat ik dat zelf doe. Eerst dacht ik dat het een pesterij was van de Krachten van Beperking. Dat ze mij op die manier wilden irriteren. En dat doen ze op een bepaald niveau ook, maar op een ander niveau geef ik ze die ruimte, is er iets in mij wat nog geheeld dient te worden. Als Dore mij verteld dat ze met een collega meereed, dan komen er bij mij allerlei beelden in mijn hoofd, redelijk vunzig van aard. En waarom was mij niet duidelijk. Totdat ik mijn verleden ging onderzoeken, iets wat ik niet vaak doe, want ik leef vandaag en niet gisteren dacht ik altijd. Maar alles gebeurd eigenlijk tegelijkertijd. En ik kwam terug op een donkere periode in mijn leven. Ik was 20, en had net een relatie van 4 jaar achter de rug. In die relatie was ik nooit jaloers geweest, zo zit ik niet in elkaar, maar toen die relatie uit ging was ik compleet de weg kwijt. Dat de relatie uit was, was nog tot daar aan toe, maar het feit dat zij 2 weken na het beëindigen van onze relatie al met een ander was deed bij mij de stoppen doorslaan. “Zie je wel, ze had al met die gozer iets toen ze nog iets met jou had!” en nog veel erger dan dat ging door mijn hoofd. Nu weet ik dat het toen mijn mind was, en niet mijn hart, toen was ik nog helemaal niet bezig met bewustwording, ik was toen nog redelijk mijn mind. Ik kan me die periode opeens herinneren, daar waar ik het waarschijnlijk al die tijd weggestopt heb. De pure paranoïde denkbeelden die ik toen had sloegen echt totaal nergens op. Maar waar kwam dat vandaan? Zelf ben ik nog nooit, en zal ik ook nooit, vreemdgaan. Dat vind ik het laagste van het laagste, en dat zit gewoon niet in mijn systeem. Daar komt het dus niet vandaan. Maar waar komt het dan vandaan? En hoe kom ik er vanaf? Nu ik het geadresseerd heb, merk ik dat het minder is geworden, veel minder, maar toch is het daar sporadisch nog. Er is dus nog werk aan de winkel met dat innerlijk proces voor mij.

Een ander iets wat mij nu te binnen schiet waar ik soms, als het naar boven komt, mee bezig ben, is het gevoel door niets en niemand begrepen te worden. Ik heb dat redelijk vaak. Maar kwam erachter dat ik het vroeger minstens 3x per dag had. Mijn moeder vertelde laatste dat ik als klein kind meerdere driftbuien per dag had, er was dan geen land met mij te bezeilen, en ik schopte en schreeuwde alles van me af. Ook in het sportveld was ik een draak van een gozer. Waar ik in het dagelijkse leven de lachende clown was, daar was ik in het veld een enfant terrible van het ergste soort. Regelmatig sloegen bij mij de stoppen door en trapte of sloeg ik tegenstanders, maakte veel te vieze overtredingen, schold trainers, medespelers, publiek en vooral scheidsrechters regelmatig de huid vol. Ik was namelijk de beste, dat vond ik tenminste, en mij was door wie dan ook onrecht aangedaan. De tegenstander was een lul, of mijn medespelers konden er geen reet van, het publiek behandelde mij niet als de ster die ik dacht te zijn, en scheidsrechters snapten er al helemaal geen zak van. Ik was en ben denk ik nog steeds recordhouder gele en rode kaarten in de jeugdteams… Mijn ouders schaamde zich voor mij en kwamen niet meer kijken, en het interesseerde mij allemaal niets. Als mensen niet willen zien wat voor ster ik ben dan moeten ze het zelf maar uitzoeken, ja toch?

Ik zag dat hele sportgebeuren los van de rest van mijn verongelijkte gevoel. Nu ben ik de dots aan het connecten. Het is een rode draad in mijn leven, ik ben allergisch voor onrechtvaardigheid. En al helemaal als ik onrechtvaardig behandeld wordt. Ik kon het niet uitstaan dat mensen mij niet begrepen, dat was vroeger zo, maar dat is eigenlijk nog steeds zo. Maar dan in mindere mate, maar ik voelde me een soort van verwende kroonprins altijd. Alleen zag niemand dat ik die kroonprins was. Op school niet, op sporten niet, thuis niet, op straat niet, in de kroeg niet, nergens niet. Vandaag de dag is het al veel minder, inherent aan het proces van bewustwording gok ik. Maar toch, op de momenten dat ik mij slecht voel, dat niemand mij lijkt te begrijpen, op die momenten heb ik het nog steeds. Net als vroeger. Alleen nu schop ik niet meer het meubilair in elkaar.. Ik heb er nog geen oplossing voor, het is een lopend proces zeg maar. Eentje die geadresseerd is, maar nog niet opgelost is. Een van de vele innerlijke processen. Al weet ik nu even niet meer wat er nog meer speelt. Maar dat is dus ook een proces, uiten die handel Micky!

Micky

22-5-2013