Te eigenwijs voor de Matrix: Het verhaal van mijn leven

Lang heb ik gedacht dat mijn verhaal over mijn leven niet interessant genoeg was om te delen met de lezers van deze site. Wat heeft een ander aan zo’n verhaal, was hetgeen ik in mijn Mind-ego had ingeprent. Mind-ego ja. Want ook ik maak natuurlijk nog steeds stappen in het proces van bewustwording. En naarmate ik stukje bij beetje de laatste restjes Mind-ego aan het wegwerken ben, zie ik dat steeds helderder worden. Ook had en heb ik nog steeds last van mijn gevoelens delen met anderen. Ik wist dat tot 3 maanden geleden niet eens. Dacht dat ik er al zo’n beetje was namelijk. Als ik met mijn huidige bewustzijn terug kijk op mijn leven, zie ik dat ik velen malen gedacht heb dat ik er was. Tijd om alles dus een keertje op een rijtje te zetten. The story of my life..

33 jaar geleden werd ik geboren. Als eerste kind van mijn ouders. Na 2 jaar kreeg ik er een broertje bij, en 3 jaar later een zusje. Van die jongste jeugd weet ik niet veel meer. Enkel nog foto’s waarin ik omgevingen en mensen ken. Ik ben visueel ingesteld, en onthoud alles in beelden, vandaar dat ik denk ik herkenning vind ik die foto’s. Maar van hoe ik als klein kind was, weet ik niets meer. Dan moet ik afgaan op de verhalen die mijn ouders vertellen. Ik was erg verlegen, keek altijd de kat uit de boom, en moest me echt ergens thuis voelen voordat ik los kwam. Ook was ik al heel erg eigenwijs. Al op de kleuterschool kreeg de lerares daar mee te maken. Gingen we iets doen wat ik niet leuk vond? Dan ging ik gewoon met mijn armen over elkaar toekijken, maar vertikte het om mee te doen. In groep 3 van de basisschool ging dat verhaal zo verder. Je moet je pen zo vasthouden. Niet dus, Micky deed het op zijn eigen manier. Je moet zo het alfabet leren, en zo dien je optelsommetjes te maken. Micky deed het echter op zijn eigen manier. Ik was wel een van de uitblinkers qua cijfers op de basisschool. Het was allemaal te makkelijk voor mij, leek het wel. Maar met het jaar ging het eigenlijk minder op school. Want in het begin vond ik het prachtig, nieuwe dingen leren. Rekenen, schrijven, aardrijkskunde, lezen, noem het maar op. Het was nieuw, en dus leuk, want ik kende het nog niet. De basisschool heb ik dus zonder problemen afgerond. De Cito toets gaf aan dat ik geschikt was voor het gymnasium. Maar toch was er een klein probleempje met de leerling Micky: Hij kon niet lang geconcentreerd blijven, raffelde zijn werk af, en had moeite om precies te doen wat de leraar hem zei. Liever trok hij zijn eigen plan. Het advies was dan ook om niet Gymnasium te gaan doen, maar naar de brugklas HAVO/VWO te gaan. De middelbare school was misschien wel de mooiste tijd die ik gehad heb. Er ging een wereld voor me open. Alles mocht en niets moest. De school waar ik op zat was er eentje die nog uit de jaren 60 stamde. Een school die hamerde op zelfstandig worden. Vond je dat je moest spijbelen, en wilde je geen huiswerk maken? Dan deed je dat toch gewoon. Dat was dan je eigen verantwoording. Al snel kwam ik erachter dat in de klas zitten voor mij bijzaak was. Ik vond het veel belangrijker om op en om het schoolplein te vertoeven. Daar leerde ik de wereld kennen. Ook kwam ik er al snel achter dat ik niets nieuws leerde op school. Het was allemaal voorgekauwde troep, die ooit iemand anders had opgeschreven. Zelf iets onderzoeken was er niet bij. En in discussie gaan met leraren kon tot op zekere hoogte, maar je mocht niet hetgeen je verteld werd in de boekjes ter discussie stellen. Want dat was toch echt de waarheid, waarom anders zouden ze het zo opschrijven? Na dus een gymnasium advies te hebben gehad, kwam ik al snel op de HAVO terecht. Ik was te eigenwijs om hoger te kunnen. Vond het maar onzin dat vakken als Frans en Duits verplicht waren. Wat moest ik daar nou mee? Geschiedenis ook zoiets. “Was jij er bij dan, dat je dat zo zeker weet?”, was een vraag die ik regelmatig stelde aan de leraar. Waar anderen klakkeloos aantekeningen maakten, ging ik de discussie aan. Evolutieleer? Ga toch weg man. Dat kan gewoon niet meneer, u ziet toch ook dat er grote niet te missen fouten in die hele evolutieleer zitten? De piramides zijn gebouwd door mensen. In een tijdsbestek van niets bijna. Eh ja, leuk en aardig. Maar dat kan gewoon niet meneer. U ziet toch ook wel dat mensen dat niet kunnen maken, zelfs niet met de techniek van tegenwoordig? Ik wist niet wie of wat het wel gemaakt had, maar de uitleg die ik kreeg sloeg werkelijk waar nergens op. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Het enige vak eigenlijk wat mij interesseerde was aardrijkskunde. Ik vond het fascinerend hoe de Aarde werkte en hoe alles in elkaar zat. Met het bewustzijn wat ik nu heb, is dat niet gek, moeder Aarde is namelijk ook tamelijk uniek te noemen. Maar goed, in de klas was ik dus amper te vinden. Liever ging ik met vriendjes en vriendinnetjes blowen in de kelder onder de school. Ja dat mocht nog bij ons op school, dat was je eigen verantwoording. Toen ik begon te puberen was het helemaal feest. Ik was al eigenwijs en nam bijna nooit iets van iemand anders aan, maar die hormonen erbij maakten van mij een ongeleid projectiel. Het waren de jaren 90. En uit Amerika kwam de hip-hop cultuur overwaaien naar Nederland. Ik voelde mij daar meteen in thuis. Niet alleen de muziek. Maar alles daarom heen eigenlijk nog meer. Graffiti? Leuk, gaan we doen. Bijna elke avond lam worden van wiet, hasj en alcohol? Lachen man. Een hele wijk opeisen, terroriseren, en afbakenen alsof je een volwaardig lid van de Crips bent? Been there, done that.. Gabbers (kaalhoofdige hardcore house liefhebbers) uitdagen en er mee vechten? Ook dat… Het kon en het mocht allemaal. Niemand die er iets over zei, het kon niet gek genoeg. En als je slim genoeg bent, ontloop je ook de politie. Eigenlijk was ik gewoon een crimineel in de dop. Zo kan je het overgrote gedeelte van mijn middelbare school tijd eigenlijk wel samenvatten. A Menace to Society met andere woorden. Niets interesseerde me verder. Ok, ik deed ook nog sporten op redelijk hoog niveau. Maar veel alcohol en wiet gebruiken, en veel te eigenwijs zijn,  gaat niet echt samen daarmee. Ik bleef wel sporten omdat het in de kantine altijd zo verrekte gezellig was. De tijd die ik hierboven in het kort beschrijf was er eentje dus van je nergens druk over maken. Lang leve de lol. Maar toch kwam aan die periode na 4 jaar een eind. De Matrix begon ook op mij invloed uit te oefenen. Mij was (net als ieder ander) geleerd dat je toch echt een goede baan moest krijgen, en een vrouw, kinderen, een huis en een hond (of kat). Toch zag ik dat plaatje niet zitten. Als iedereen in de sloot springt, dan hoef ik daar toch niet achter aan te springen? Zo zag ik ook dat hele huisje-boompje-beestje verhaal. Als iedereen zo gek is om op te houden met leven, dan moesten ze dat lekker zelf weten. Ik trok mijn eigen pad. Dat pad bracht mij op mijn 16e naar een vaste verkering. Op dat moment heb je het nog niet over samenwonen en al die huisje boompje beestje dingen die daarbij komen kijken. Dus hoorde je mij niet klagen. Ja ik klaagde steen en been, als mijn vriendin zei dat ik met mijn wiet gebruik, en des-interesse in de wereld niet goed terecht zou komen. Ik hield van mijn wereld vol met mensen die nergens om gaven, behalve de lol, en de spanning die erbij komt kijken. Toen mijn vriendinnetje mij voor de keuze stelde, mijn oude wereldje of zij, vond ik dat ik het kon maken om beide vol te houden. Ik loog dus uit eigenbelang. Wilde het beste van beide werelden hebben. Dit was ook de periode, besef ik nu, dat dat stemmetje uit mijn hart begon op te spelen. Misschien dat het daarvoor al eens gesproken had, maar daar ben ik mij niet meer van bewust. Dit stemmetje praatte mij een enorm schuldgevoel aan. Hoe kan je iemand waarvan je houdt nu zo voorliegen en doen alsof je gestopt bent met drugs en alles daarom heen? Ik besloot te stoppen met hetgeen ik al die jaren prachtig vond. En stortte mij voor het eerst in mijn leven in de Matrix. Ook al wist ik niet van het bestaan van deze Matrix af. Ik zat inmiddels in het eindexamenjaar van de HAVO. Na 1 jaar expres te zijn blijven zitten omdat ik het te gezellig vond op school. Tja, en dan moet je keuzes gaan maken. Wat wil ik worden? Een goede vraag, waar ik vaak over nagedacht had. Ik wist het eigenlijk wel. Ik wilde er toe doen. Ik wilde en voelde dat ik iets belangrijks zou gaan doen in de toekomst. Een gevoel wat ik al vanaf dat ik mij kan herinneren heb. Ik moet iets gaan doen voor de wereld, maar ik weet niet wat dat is… Mensen in mijn omgeving noemde dat arrogant, of zeiden “daar heb je hem weer met zijn grootheidswaanzin”. Ik vond het maar gek dat al die lui dat niet hadden, en zich vol overgave stortten in een studie waar ik het nut niet van in zag. Ik wilde eigenlijk zo snel mogelijk werk vinden, om geld te verdienen, zodat ik nog meer lol kon hebben. En dus ging ik op zoek naar een richting waar je veel geld mee kon verdienen. Economie werd het. Ik was inmiddels 18, en had al een redelijke zelfkennis. Ik wist dat het HBO niets voor mij was, dat zou ik nooit volhouden. Dus dan maar naar het MBO. Lekker makkelijk dacht ik. Dat was thuiskomen van een koude kermis. Ik kwam op een christelijk MBO terecht, en kwam erachter dat niet elke school zo in elkaar stak als mijn middelbare school. Nu opeens werd je geacht niet meer te spijbelen, geen grote mond meer te hebben, en je te houden aan alle onzinnige regels die men bedacht had voor je. Nu weten lezers van deze site inmiddels dat Micky en christelijk nou niet echt bepaald goed samen gaan. Dus dat was constant ruzie uitlokken met leraren en mede studenten die maar 1 ding geloofden, en dat ene ding was god. Alles was opeens gods wil, in plaats van alles is je eigen verantwoording. En dat botste. Ook de lessen economie waren niets voor mij. Ik snapte het niet, of wilde/kon het niet snappen. De cijfertjes duizelden voor mijn ogen. En enkel onvoldoendes en veel op het kantoortje van de decaan zitten waren het gevolg. Ik werd steeds eigenwijzer eigenlijk. Koppig is misschien een beter woord. Als men zei doe dit, dan deed ik het tegenovergestelde. Gewoon om dwars te zijn, en omdat ik niet van kuddegedrag hield. Ik deed eigenlijk van alles om de school en de leraren dwars te zitten. Na 13 maanden was dit drama ten einde. Tijdens een les boekhouden heb ik zonder na te denken mijn spullen gepakt, liep de klas uit, en zei tegen de klas “bedankt voor de leuke tijd, het ga jullie goed, ik kom hier niet meer terug”. Zo gezegd zo gedaan. Ze hebben mij daar nooit meer gezien. Gelukkig heeft elk nadeel een voordeel, zei ooit een wijs voetballer. Ik kwam er tijdens die 13 maanden achter dat ik een gave had met computers en computernetwerken. Ik was namelijk diegene die al na 2 dagen het schoolnetwerk gekraakt had. Dat lukt niet zei men op de eerste dag, een dag later was het gepiept. Ik haalde voor informatiekunde enkel negens en tienen. En wist dat ik iets gevonden had waar ik goed in was. Tot zover het hoofdstuk school, een periode met ups en downs dus.

Met de relatie ging het ook niet goed eigenlijk. Zij wilde richting huisje-boompje-beestje, en ik niet eigenlijk. Ik wilde eigenlijk gewoon meerdere dagen per week met mijn vrienden zijn, of tijd voor mezelf vrijmaken. Ik begon me steeds meer en meer beperkt te voelen in mijn doen en laten. En wist eigenlijk al dat de relatie gedoemd was uit te gaan. De toch wel zekerheid van zo’n relatie, plus alle dingen die wel leuk zijn eraan, deden mij besluiten om ervoor te vechten. Maar na 4 en half jaar relatie was het klaar. De klap maakte al heel snel plaats voor een gevoel van vrijheid. Ik leek William Wallace uit Braveheart wel die keihard schreeuwde “Freedommmmmm!!!” Het uitgaansleven werd weer volop opgepakt. Ik was 21 en dacht dat ik het wel tot mijn pensioen zou volhouden met feesten en lol maken. Ok, je dient 5 dagen in de week te gaan werken om centen te verdienen. Maar die kon je mooi opmaken aan van alles en nog wat wat totaal geen waarde bleek te hebben achteraf. En dus werd ik systeembeheerder. Maakte van mijn hobby mijn werk. Maar wist dat dat niet hetgeen was ik hier kwam doen op deze wereld. Het moest omdat je nu eenmaal geld dient te verdienen om te voorzien in je levensbehoeften. Maar ik voelde diep van binnen dat ik iets veel belangrijkers kwam doen dan werken tot je erbij neervalt. Dit was ook de tijd dat ik er steeds meer en meer achter kwam dat ik nogal afweek van de ‘rest’. Waar leeftijdsgenoten stopten met lol maken, opeens serieus werden, en zich totaal anders gingen voordoen dan ze in werkelijkheid waren. Daar ging ik steeds meer en meer luisteren naar mijzelf eigenlijk. Dat stemmetje begon steeds meer (in mijn ogen) waarheden te vertellen. Ik had al wat bizarre dingen meegemaakt in die jaren daarvoor. Een paar keer gedacht dit was het dan, als ik weer eens een roekeloze actie ondernam. Want bang was en ben ik eigenlijk nergens voor. En dat levert dan nog wel eens gevaarlijke situaties op. Keer op keer werd ik op miraculeuze wijze gered leek het wel. Door iets of iemand die ik niet kon waarnemen. Ik vloog een keer van de weg af, en was totaal verbijsterd toen ik in een split second zag dat iets mijn stuur had overgenomen, en dat iets zorgde ervoor dat ik als een volleerd Formule 1 coureur weer op niet na te vertellen manier terug op de snelweg belandde bijvoorbeeld. Of gered worden uit een kermisattractie in Hongarije, waar ik met mijn hoofd/nek onder de ijzeren beugel kwam toen deze beugels naar beneden gingen. Aangezien het ding van ijzer was, de attractie meerdere malen over de kop ging, niemand ons leek te horen, en mijn rug ongeveer doormidden kraakte van de druk van de beugel. Nam ik al eens afscheid van dit leven, zei tegen mijn vriendin “Nou dit was het dan, ik zie je daarboven wel ergens!” Totdat de attractie begon te draaien, en er opeens een harde klap was waardoor de gehele kermis de stroom verloor op onverklaarbare wijze, ik was bevrijd uit mijn benarde positie. Het had, denk ik nu, geen seconde langer moeten duren..
Ook het meerdere malen UFOs zien maakte deel uit van mijn tiener jaren. Ik heb zelfs 1 herinnering aan een bezoek aan een schip wat boven onze tuin hing. Ik weet nog dat ik out of body dwars door de ruiten ging richting dat schip, het was een fijne herinnering. Maar niemand geloofde me.. En dus heb ik dat alles schijnbaar weggestopt ergens ver weg, dacht dat ik gek was geworden waarschijnlijk.
Ondertussen ging ik verder met… Ja wat eigenlijk? Vluchten, noem ik het nu met mijn huidige bewustzijn. De wereld die mij geschetst werd door Jan en Alleman resoneerde niet met mijn gevoel over de wereld. Ik vond dat iedereen zelf moest weten wat ze deden, ik wilde niets doen wat een ander mij opdroeg. Ik zei toen al dat ik mijn eigen leider was, maar er was niemand die zei good for you Micky. Nee, men noemde mij een fantast of een dagdromer, een idealist. Waar ik een weten had van het feit dat we oneindig lang leven, wist van incarnatie, Buitenaards leven, en het journaal geleuter vond. Daar hadden anderen het stellige overtuig dat je leeft en dan ben je dood, helemaal zwart daarna. Buitenaards leven bestond niet, daar moest men zelfs hard om lachen als je dat zei. En het journaal was de waarheid. Punt. En wat doe je dan? In mijn geval vlucht je in van alles en nog wat. Zolang het maar weinig met die schijnwereld had te maken. En ik ging op zoek naar hetgeen ik kwam doen op deze planeet. Ik moest toch ergens goed in zijn? Na een keer ingevallen te zijn als drive-in DJ op een feestje, kwam ik erachter dat plaatjes draaien helemaal mijn ding was. Ik voelde precies de sfeer aan, en wist meestal wat de mensen wilden horen. Ik wist het, ik zou DJ worden. Steeds vaker werd ik gevraagd om ergens te draaien. Men vond dat ik de sfeer aanvoelde en meestal werd het een groot feest, waar ik ook draaide. Ik kon mijn eigen ego aan de kant zetten, en draaide van alles en nog wat. Wat er maar nodig was om een feestje te maken, ik draaide het en ik kende het. Op een gegeven moment werd ik zelfs gevraagd als resident DJ in mijn stamkroeg. Aanplakbiljetten met DJ Micky erop in de stad, helemaal geweldig. Daarnaast af en toe een feestje met honderden mensen, helemaal top. Maar na een tijdje was ik er klaar mee. Voelde me niet meer gelukkig met hetgeen ik deed, en wist ook dat ik niet het talent had van een Tiesto of noem ze maar op. En dus was DJ zijn niet hetgeen ik kwam doen hier op de planeet. Want het was en moest iets belangrijks zijn, daar bleef ik van overtuigd.

In de jaren tot aan mijn 27e ben ik eigenlijk van hype naar hype gesprongen. Toen pokeren in kwam, ging ik pokeren. En ik blonk er in uit. Kon mensen lezen, en wist vaak wat mensen in hun handen hadden. Ik won dus regelmatig potjes in live events. Maar online was het drama. En omdat pokeren enorm veel geld kost, om alleen al mee te mogen doen, en ik dat geld niet had, was ook die hype snel afgelopen. Darten was een andere hype, maar het excessieve alcoholgebruik en de nachtelijke doordeweekse uurtjes nekten mij. Want ik werkte natuurlijk ook nog van 8 tot 5. Zo heb ik nog een aantal dingen gedaan, telkens met de overtuiging dat datgene wel eens hetgeen kon zijn ik echt goed in was. Maar mijn gevoel zei, bij elke hype eigenlijk sneller, dat ik verder moest zoeken. Relaties had ik niet echt. Ik weet nu wel een beetje waarom. Iets was ik toen niet wist was mijn vermogen om mensen te lezen. Ik dacht dat iedereen dat kon. En dus zag ik telkens al voor er iets opbloeide dat het niets zou worden. En dus heb ik ooit nog een keer 2 weken verkering gehad, iets wat ik wijd aan het veel te dronken zijn tijdens het carnaval… Ik kon het gewoon niet, of ik maakte mijzelf wijs dat het niets voor mij was. Vrijgezel zijn beviel mij het beste, alleen dan dacht ik dat ik mijn eigen leider kon zijn en blijven. Ik wist dat er misschien wel ergens iemand was die bij mij paste, maar besloot daar niet naar te gaan zoeken.
Al die hypes liepen dus uiteindelijk allemaal telkens op hetzelfde uit. Ik was het snel zat. Had er geen zin meer in, of voelde dat ik verkeerd bezig was. Gelukkig had ik ondertussen wel werk gevonden waar ik de gelegenheid kreeg mij in andere materie te verdiepen. Mijn collega toentertijd (Marcel, bekend van Stapuitdematrix.nl) bleek een regelrechte crackpot te zijn. Een term die past bij iemand die bij alles wat men zegt twijfels heeft. Hij had het over complotten, en zaakjes die niet klopten, sterker nog het daglicht niet konden verdragen. Hij werd mijn sparringspartner. We hadden het meer over complottheorieën dan dat we werk deden. En het rare was, ik had eindelijk weer eens iets gevonden waar ik mij in kon verdiepen. Wij zagen al op 11 september 2001 dat het een grote leugen was, het klopte gewoon niet. Het was te idioot om waar te zijn. In die tijd was er eigenlijk nog geen alternatieve media, en dus discussieerden we urenlang over vele onderwerpen. Veelal ging het over de illuminati en hun stoute plannetjes. We waren wakker, maar nog lang niet bewust. Deze jaren waren erg belangrijk voor mijn ontwikkeling. En het was geen hype, want ik bleef erin geïnteresseerd, ik had er niet zoals vele andere hobby’s van mij na een paar maanden of weken al genoeg van. Ondertussen gedroeg ik mij nog steeds als een ongeleid projectiel buiten werktijd. Ik ging samenwonen met een goede vriend in een appartement. Wiet, alcohol, en lang leve de lol waren het gevolg. Geld interesseerde mij niets. Dus gooide ik alles zo snel mogelijk over de balk. Als ik en de mensen om mij heen maar schik hadden, dat was het enige wat mij interesseerde. Na 2 en half jaar ging deze vriend samenwonen met zijn nieuwe vriendin, en alleen kon ik de flat niet betalen. Dus moest ik op zoek naar een eigen plekje. Voor het eerst in mijn leven alleen. Geen ouders, broertje, zusje, of vrienden waarmee je je mee kon vermaken. Nee ik was nu op mijzelf aangewezen. Daardoor kon ik niet zo vaak meer uitgaan als voorheen. En het gekke was dat als ik uitging ik de dag daarna 24 uur lange katers had. Soms langer zelfs. Net alsof mijn lichaam aangaf van nu is het genoeg geweest Micky. Ik zie het nu als een ingrijpen van mijZELF die in de hogere dimensies vertoefd. Want de combinatie van geen geld meer hebben, en niet meer alcohol kunnen drinken deden mij echt wakker worden eigenlijk. Bewust worden noem ik het eigenlijk. Dat is iets totaal anders dan wakker worden. Wakker ben ik nu ik mijn hele verhaal zo terug lees, misschien wel mijn hele leven geweest. Heb nooit iets aangenomen wat een ander zei, en weigerde mee te doen aan de schijnwereld die men gecreëerd had. 6 jaar geleden werd ik dus eindelijk bewust. Doordat ik alleen zielig op de bank thuis lag in het weekend, terwijl mijn vrienden naar de kroeg waren, kwam ik door vragen te stellen aan mijzelf achter dat er antwoorden kwamen. Dingen als hier heb je zelf voor gekozen, zeur niet zo. En soortgelijke zaken. En zo ging dat een aantal weken door. Totdat ik op een dag wakker werd met 2 dingen in mijn hoofd. De Mayakalender + Indigokinderen. Ik had van het eerste wel eens gehoord, en dacht dat het onzin was omdat men het altijd over het einde van de wereld had. Het tweede kende ik nog niet. Op internet kwam ik door op gevoel te zoeken artikelen tegen die mij verder hielpen. Ik herkende mij in hetgeen geschetst werd. Ik kwam hier immers ook voor iets heel belangrijks, was mijn overtuiging nog steeds. Er waren 2 artikelen, die nog steeds vertaald op deze site staan waarmee ik grotendeels resoneerde. Toen ik verder ging zoeken, kwam ik allerlei vage sites tegen met vieze zweverige kleurtjes, en teksten om van te kotsen. Doordat ik toen al veelal mijn gevoel volgde wist ik dat ik een soort van ingebouwde bullshit detector had. En ik kwam nogal veel bullshit tegen op het internet over het onderwerp Indigokinderen. Wat die Indigokinderen met de Mayakalender te maken hadden wist ik al helemaal niet. Dat is iets wat ik een paar maanden geleden pas echt voor mezelf rond had. Ik wist toen echter wel dat ik deel uitmaakte van een groep zielen die hier zijn om een belangrijke functie te vervullen. De puzzelstukjes vielen op hun plaats. Ik wist eindelijk wat ik hier kwam doen. En dat was geen gevoel meer, maar een weten. Ook was er de onmiddellijke drang om er iets mee te gaan doen. Een eigen site misschien? Nee zei het stemmetje uit mijn hart, daarvoor dien je eerst nog veel bewuster te zijn, zodat jij niet de fouten maakt die andere sites wel maken. En zo ben ik dus obsessief geworden van alles wat te maken had met bewustwording. Ik trapte echter niet in de doom and gloom verhalen, daar moest ik om lachen. Wie dat geloofde was gewoon bang was mijn overtuiging, we zijn op weg naar iets veel mooiers dan dat, want waarvoor anders ben ik hier naar toe gekomen in deze tijd? Ik las wel eens Niburu als ik op het werk was. Maar kreeg daar zo’n naar gevoel bij. Is dat niet gewoon een nieuw soort religie, en zijn die galactische vriendjes van ze niet gewoon hetzelfde als al die goden in al die neppe religieuze boekjes? Wel ging ik op zoek naar de ware betekenis van de Mayakalender. Ian X Lungold en Carl Callemann waren degenen met wiens uitleg ik resoneerde. Eind 2011 eindigde die kalender. En 2012 zou een speciaal jaar worden. Ik had iets om naar toe te werken. Ook kwam ik erachter dat ik gelijk had met mijn Niburu inschatting. Er bleek een nieuwe religie gecreëerd te zijn, de New Age, en Niburu was een van de eerste Nederlandse gelovigen van die nieuwe religie. Ook die puzzel was compleet. Nu nog genoeg informatie verzamelen en ik zou beginnen met mijn eigen site. Dat duurde uiteindelijk nog een paar jaar. Ik wachtte totdat het stemmetje zou zeggen wanneer ik er klaar voor zou zijn. Dat kwam pas eind 2009 eigenlijk. Ook ik bleek, zonder dat ik daar bewust van was, veel New Age overtuigingen te hebben. Het bleek velen malen simpeler dan ik dacht. Ik was niet voor niets zo eigenwijs, en wilde niet voor niets altijd mijn eigen leider zijn in mijn hele leven. Dat was exact hetgeen ik hier kwam doen dus op deze planeet. Ik was een van de letterlijke wayshowers, en had een belangrijk aandeel in de missie die nog moest starten. Die informatie kwam niet meer van het internet, maar uit mezelf. Ik besloot nog meer dan ik gewend was naar mijzelf te gaan luisteren. Want ik had het gewoon telkens bij het juiste einde, vond ik zelf dan. Pas nadat ik de informatie van de missie hier op Aarde door kreeg, ging mijn proces in een stroomversnelling. Dit is nog maar 2 jaar geleden, en de stem uit mijn hart kwam met de naam Indigo Revolution, en dat was precies op de dag dat ik 31 werd. Binnen een paar uur had ik het logo, de site, domeinnaam etc. En op 11 januari 2010 begon Indigo Revolution. Mijn bedoeling was om zoveel mogelijk mensen bewust te maken van het feit dat ze allemaal bijzondere zielen zijn, en dat er velen zijn die nog een grote rol te spelen hebben. In het begin stonk ook ik nog in wat vallen van Orion groep. Zo heb ik in het eerste jaar regelmatig nieuws gebracht over Billy Meier en zijn Pleiadische bezoekers (nu weet ik dat het Orion Nordics waren), David Wilcock (ver weggezakt sinds die tijd) en de Law of One serie (zeer slimme 4D propaganda). Maar al fouten makend leert men, en ik kreeg steeds meer informatie door van mijZELF. Simpelweg door vragen te stellen. Na 7 maanden IR besloot ik op een avond er mee te stoppen. Het kostte mij zoveel tijd, terwijl er niet meer dan 10 mensen per dag de site bezochten, en van die 10 waren er nog velen ook die enkel negatief konden reageren. Ik dacht echt dat ik gek was geworden. Zei tegen mijZELF dat ik er mee nokte, en ging de honden van mijn ouders uitlaten. Nog geen 20 seconde later was ik teruggekomen van mijn besluit. Wat er gebeurde buiten kan ik niet precies omschrijven. Maar het was mijn galactische familie die met een blauwe lichtbol tot op iets van een paar honderd meter boven mij kwamen vliegen. Tegelijkertijd scheen het zo fel blauw licht in mij gezicht dat ik met mijn hand boven mijn ogen moest kijken anders werd ik verblind. Net toen ik dacht van this is it, ze komen me eindelijk bezoeken na al die jaren, vloog de bol met een nooit geziene snelheid weer weg uit mijn beeld. Om vervolgens met een klap uit het luchtruim te verdwijnen. Het gekke was dat ik niet kon wachten om naar binnen te gaan om te gaan schrijven. Ik was niet alleen overtuigd van het bestaan van deze galactische familie, maar had ook weer heel veel informatie erbij gekregen. Genoeg om gewoon verder te gaan met de site. En binnen een paar weken begonnen steeds meer mensen de site te vinden. En mensen begonnen positieve dingen te mailen, mensen waren daadwerkelijk geholpen door de informatie ik door kreeg van mijZELF. Tot zover Indigo Revolution, het resultaat van 2 jaar IR is jullie vast bekend ;).

Met de site ging het goed dus uiteindelijk. Met mijzelf ook, tenminste dat dacht ik. Want ik associeerde mij met mijn site. Want wat ik eigenlijk aan het doen was, was wachten. Wachten op 2012. En ik dacht dat ik alles al wist en meegemaakt had. Wat ik niet wist was dat ik een muur om mijzelf heen had gemetseld. Ik wist dat ik hoog gevoelig was, en dat ik makkelijk mensen kon lezen en hun gevoelens kon overnemen. Maar ik wist niet dat ik mijzelf helemaal afgesloten had van mijn eigen gevoelens. Als defensie tegen van alles en nog wat. Ik had me de rol van grappenmaker aangemeten in mijn dagelijks leven, ging me daar mee associëren ook. En jarenlange nachtelijke aanvallen van 4D entiteiten gingen me ook niet in de koude kleren zitten. Ik ontwikkelde mijn harnas, en gebruikte het tegen die aanvallen. Maar ik gebruikte het ook in mijn dagelijkse omgang met mensen. Het was lekker makkelijk om niet alles te hoeven uiten wat ik voelde. Waar ik vroeger alles en iedereen aanvoelde qua emoties, en dat ook vaak overnam, daar voelde ik andermans emoties helemaal niet meer. Ik liet niemand in mijn hart toe. Want ik was waarschijnlijk bang om pijn te lijden als iemand daar misbruik van maakte. Ik vond het allemaal prima, want 2012 was toch bijna aangebroken. En dus zou ik eindelijk met mijn missie kunnen starten. Ik schikte mij in mijn grappenmaker rol, en maakte mensen blij met humor. En ik wist zeker dat ik nooit meer in deze realiteit, beter gezegd dit leven hier op Aarde, een relatie zou aangaan met iemand. Op het moment dat ik dat het hardst riep ooit, eind oktober 2011, kon ik niet weten wat ik nu weet. Ik volgde mijn pad, luisterde enkel nog naar mijn intuïtie en gevoel, en belandde daardoor begin november 2011 in Rotterdam. Daar ontmoette ik Dore, en viel meteen op haar hele zijn. Een echte eigen leider, en zij vertelde mij meteen die eerste dag al dat ik een muur om mij heen gebouwd had. Ik wist dat niet eens. Maar om de een of andere gekke reden nam ik het wel meteen aan. Ik had nog nooit iemand getroffen die recht in mijn ziel kon kijken. Ik was altijd de spiegel voor anderen, nu trof ik zelf voor het eerst een spiegel. En dat is best eng. Zij doorzag mijn rol van grappenmaker, en confronteerde mij met mezelf op een manier die ik daarvoor niet kende. Meteen toen ik in de auto terug zat naar huis wist ik dat zij voor mij diegene kon zijn waarvan ik ooit gezegd had dat er misschien ergens iemand van zou moeten zijn. Iemand die je snapt, meteen in je hart doordringt, en waar je je meteen bij thuis voelt. De weken daarna waren onwerkelijk, en al snel kon ik haar mijn vriendin noemen. Nu dik 2 maanden later, kom ik steeds meer en meer tot de conclusie, dat dit zo moest zijn. Ik wist niet dat ik mijn gevoelens zo verstopt had, en ik wist niet dat iemand zo snel in mijn hart kon komen. Zonder haar had ik bijvoorbeeld nooit dit lange artikel over mijzelf geschreven. En zonder haar had ik nu nog steeds verveeld op de bank gezeten, mijzelf afzitten vragen wanneer de Matrix nu eindelijk eens instortte. Ik dacht al een eigen leider te zijn. Maar was dat bij lange na nog niet. Dat is namelijk een lang proces. En ik ben nog lang niet klaar met dat proces. We zijn namelijk nooit klaar met leren. Want anders hadden we niet geleefd meer. Het is hetgeen ik altijd al vertelde op Indigo Revolution. Maar ik leefde er zelf nog niet naar. Met dit verhaal  hoop ik een ieder een wat andere kant te laten zien van diegene die het altijd zo goed weet. Iemand die vol overgave zijn gele pad bewandeld, en steeds meer kan genieten van alles wat deze wereld ons ook kan geven, en ondertussen leert en ervaart. Iemand op deze site begon ooit “Know Thyself and you will know the Universe”te gebruiken. Die gast had het tenminste door, ik begrijp steeds meer wat hij er mee bedoelde. En daar wil ik het bij laten, voordat ik weer schizofreen wordt verklaard. 😉

Micky
1-2-2012