Leven in een virtuele werkelijkheid

De rode draad van veel alternatieve sites is dat we leven in een virtuele werkelijkheid. Veel mensen die mij mailen zeggen ook dat we in een virtuele werkelijkheid leven. Ik snapte dat tot vandaag niet helemaal. Hoe komt iemand erbij om dat te denken?

Ik heb een theorie. Zou het misschien zo zijn dat het een projectie is? Gewoon een gedachtegangetje die ik net al liggend op de bank kreeg. Ik bedoel, als je zoveel van jezelf investeert in je online persoonlijkheid, zo ver afdwaalt van je ware ikje, dan ben je toch eigenlijk al in een virtuele werkelijkheid? Weet je hoeveel mensen ik ken die in real life totaal anders zijn dan de persoonlijkheid die ze op het internet spelen? Is het een mind dingetje? Ik voel van wel. Je mind-ego is makkelijk te voeden via het internet. Ik heb het zelf ook meegemaakt. In het begin van IR wilde mijn mind alleen maar ‘positief’ nieuws brengen. Dat deed ik dan ook zoveel mogelijk. Alles kwam toch vanzelf goed, ja toch? Waarom mensen de echte waarheid laten zien en horen, daar houden mind-ego’s niet van. Dat was ook een soort van projectie. Ik had zelf genoeg ellendige waarheid gehoord en had behoefte aan wat positief nieuws zonder de licht en liefde flauwekul. Dus bracht ik dat ook met mijn site. Toen de site begon te groeien kreeg ik eigenlijk enkel positieve reacties, jeeeeh! Ik was goed bezig! Mijn mind-ego werd gevoed door al die fantastisch lieve reacties. En ik bracht het nieuws waarvan ik dacht dat het veel mensen zou aanspreken. Nog meer positieve reacties! Na een jaar voelde het niet goed meer wat ik deed met de site. Ik had een weblog aangemaakt waar ik mijn ‘duistere’ kant wat meer omarmde. En dat was een heerlijke uitlaatklep. Dat voelde veel beter dan mijzelf anders voordoen dan ik in werkelijkheid ben. Ik ben niet iemand die alles positief ziet en iedereen te vriend wil houden, nee ik ben ook een geboren rebel die het heerlijk vind om tegen de zogenaamd ‘heilige’ huisjes aan te trappen. Dat aspect hield ik in het begin van deze site verborgen voor het publiek. Daar kwam halverwege 2011 verandering in. Ik schreef en deed wat ik wilde op en met IR. En dat voelde goed. Zo ben ik, ik ben niet in een hokje te plaatsen. Op het moment dat ik voel dat iemand denkt mij te kennen, of denkt te weten hoe ik ergens op reageer, des te sneller ik 180 graden omdraai en totaal iets anders ga beweren of ga gedragen. Dat vind ik heerlijk. Noem het een impulsief ongeleid projectiel, ik weet dat het een van mijn aspecten is. Toen ik begon te schrijven wat ik echt voelde, en dus ook mind programma’s van anderen begon aan te vallen, kwamen de eerste minder positieve reacties. Mensen die mij niet meer terugkende. Mensen die er niet tegen konden. Mensen die dus in mind programma’s vast zaten. Mijn mind had daar in het begin soms moeite mee. Shit man, dat kost me weer een aantal volgers… Weer minder likes op selfbook… Zo wordt de site nooit de grootste alternatieve media site van Nederland…. Shit, lang niet iedereen mag mij… Maar mijn gevoel zei dat ik goed bezig was. En ik had een aantal jaren daarvoor al besloten om niet langer meer mijn mind te volgen, maar zoveel mogelijk naar mijn hart te luisteren. Mijn hart zei dat negatieve reacties er nu eenmaal bij horen. Om een lang verhaal kort te houden, nu in augustus 2013 zijn er veel meer negatieve reacties dan positieve reacties. En af en toe schreeuwt mijn mind nog steeds moord en brand. Sinds Joost en ik nu ook allerlei mind programma’s aanvallen via IR Radio (net niet) Live, neemt het aantal negatieve reacties nog meer toe. En ik weet dat het goed is. Het is goed om niet langer 13 likes te hebben op een artikel. Ik ben hier niet op deze planeet om alleen maar naar ieders mond te praten. Liever trigger ik mensen, geef steken met het zwaard van de waarheid. En dat vind niet iedereen even leuk. Maar voor mij voelt het goed. Ik ben die persoon die jullie horen op YouTube, ik ben die persoon die jullie lezen in de artikelen op de site. En ik ben zeker niet altijd hetzelfde. Ik voel me namelijk lang niet altijd hetzelfde…. Ik ben wie ik ben, en ik ben op internet inmiddels dezelfde persoon als dat ik in real-life ben. Wie daar moeite mee heeft moet dat zelf weten, dat is niet mijn probleem, ik beveel niemand om op mijn dingen te luisteren of te lezen. Maar wat heeft dat met het onderwerp te maken van dit artikel?

Dat zal ik uitleggen. Het merendeel van de mensen die ik ken is op internet een ander persoon dan in real-life. En ik voel dat het een programma is van mega proporties. Natuurlijk heb je er gradaties in. Je hebt mensen die een tikkeltje afwijken van hun ware ik. Maar je hebt er ook die een totaal ander persoon zijn op het internet. En die mensen leven in een virtuele werkelijkheid. En dan is het niet gek dat deze mensen ook denken dat de rest van de mensheid in een virtuele werkelijkheid leeft. Dat noemt men projectie toch?

Selfbook, een betere benaming voor facebook, is in mijn ogen de katalysator achter het oppompen van al die virtuele egootjes. Voordat die ongein begon kende ik mijn vrienden, helaas heeft selfbook geen optie om de meesten in de categorie ‘kennissen’ te zetten. Want over die groep mensen heb ik het. Die mensen zag ik af en toe in de kroeg, voetbalkantine, op verjaardagen, feestjes, in de supermarkt, et cetera. Je las niets van ze op internet, want dat was nog niet gehypet, dus hetgeen ze vertelden tegen je in real-life was meteen ook het beeld wat ik van ze had. Oh, met die gaat het naar omstandigheden goed, met die wat minder, die is een beetje gek, en die loopt altijd te lachen maar als een boer met kiespijn, want hij/zij wil nog niet vertellen waar hij of zij mee zit..

Toen kwam selfbook, voorafgaand door tyves (NL crap versie van hetzelfde). En ik had en heb ook een selfbook pagina, dus ik las hoe het met mijn kennissen ging op die manier. En dat gaf mij een beeld hoe het met ze ging. Totdat ik ze dan in real-life ontmoette, ergens in de supermarkt of zo. Dan hoorde ik dat het niet goed ging met oma, moeders in het ziekenhuis had gelegen, de hond aan kanker dood was gegaan, en dat men al een tijdje werkloos was. Ik noem maar wat voorbeelden. Ik was dan verbaasd, want op selfbook had ik daar nooit over gelezen. Daar las ik over een net geboekte vakantie, schoenen in de uitverkoop die gewoonweg niet konden blijven liggen, ik zag foto na foto van eten, een glas wijn, en die persoon met een nieuw kapsel breed glimlachen als nieuwe profielfoto. En… ik kwam steeds meer en meer mensen tegen die op internet een rol speelden. Ik kwam ze ook tegen die in real-life in die rol begonnen te praten, en later in het gesprek terugkeerde naar hun ware ikje. Bizar dacht ik, hoe kan dat nou? Waarom doet men dat, en volgens mij hebben ze het niet eens door ook dat ze het doen.. Een paar maanden geleden wist ik het, selfbook is ontworpen om mensen af te leiden. Om mensen in de mind-matrix te houden. Sterker nog, om ze meer en meer in die mind-matrix te slurpen. Terwijl sommigen ook nog denken dat ze door selfbook te gebruiken uit die mind-matrix stappen…

Wat men doet is uit een programma stappen, om keihard in een veel groter programma te stappen. Het virtuele werkelijkheid programma. Jezelf veel beter en anders voordoen dan dat je in werkelijkheid bent. Lekker je mind-ego voeden door zoveel mogelijk likes te verzamelen. Heel simpel van een afstandje bekeken, maar ik denk dat mensen die er midden in zitten nog de indruk hebben dat ze op het juiste spoor zitten ook nog.. Dingen posten die anderen leuk vinden. Zoveel mogelijk likes halen, zoveel mogelijk volgers hebben, allemaal mind programma’s, competitiedrang noem ik het ook wel. Meer volgers betekent beter zijn. Hoe ‘meer’ vrienden online, des te beter het mind-ego zich voelt. Ik hoor het maar al te vaak van mensen die mij benaderen, die mij niet benaderen om waar ik voor sta, maar die mij benaderen of ik ook op selfbook zit, en mij dan vertellen dat ze een zo groot mogelijk netwerk willen opbouwen van wakkere mensen. Ze geven geen moer om wat ik zeg, hell no ze hebben nog geen uitzending geluisterd van IR Radio, weten vaak niet eens wat de boodschap van IR is… Wil je alsjeblieft mijn vriendje worden op selfbook? Volg me op twitter Micky!! Meer, meer, en nog eens meer likes willen verzamelen. Zonder boodschap, maar met lieve woordjes, mooie gedichtjes, zwammerige youtube filmpjes met felle kleurtjes waar je braakneigingen van krijgt.. Alles voor de kijkcijfers. En tijdens dat proces vergeten ze wie ze in werkelijkheid zijn. Ze zijn op selfbook iets of iemand geworden die ze niet zijn. Ik heb het over mensen die ik goed ken. Of kende? Ik zie steeds meer mensen dit doen. En het is een epidemie aan het worden. Vorige week zag ik hoe het mechanisme werkt op de IR selfbook pagina (like ons mensen!! haha) Ik had bij een artikel een plaatje geüload naar selfbook, omdat dat hoereding steeds slechter en slechter werkt, selfbook bedoel ik dan. Vroeger pakte hij automatisch plaatjes, nu wordt het steeds meer een drama. Dat plaatje stond dus als afbeelding op onze selfbook pagina. En er kwam een like, op dat plaatje. En iemand deelde het. En nog meer mensen deelden het. En nog en like, nog meer likes, en nog meer mensen die het deelden. En op degene die de eerste like deed na, was niemand ‘lid’ van onze selfbook pagina… Het plaatje werd het best verspreidde item van onze selfbook pagina. Raar? Nee niet raar. Op 229 mensen na, (ik ga uit van het goede in onze volgers) bestaat selfbook uit ‘wakkere’ mensen die enkel naar afbeeldingen of wenskaarten kunnen kijken.. Dat vind men leuk en dat durft men te delen met hun virtuele vrienden. Niet een artikel over de jezuïten. Nee bah dat keuren ze vast af… nee niet een uitzending van een radio show, bah nee, getver, daar vloeken en tieren ze soms in, wat zouden mijn vrienden denken?

Ik weet het zeker. Selfbook is verpest. Het internet is verpest. Het kan een goed gereedschap zijn. Om dingen op te zoeken, te lezen of te luisteren, die je dingen uitleggen die je nog niet weet. Om met echte vrienden die een jaartje in Afrika vertoeven in contact te blijven. Te skypen met je broer of zus in Australië Daar is internet voor gemaakt als je het mij vraagt. Niet om een zombie te worden. Niet om de hele dag op selfbook te zitten en te kijken naar foto’s van anderen. Niet om jezelf anders voor te doen dan dat je in werkelijkheid bent, maar om je authentieke zelf te laten schijnen op die kunstmatige intelligentie. Niet om je farmville virtuele tuin bij te houden, beter werk je buiten aan je eigen tuin of balkon. Laat je eigen real-life hond eens uit in plaats van die virtuele teckel. Vind ie vast leuk om een keer in een echt bos te lopen in plaats dat vrouwtje of baasje constant achter computer of smartphone zit te spreken met virtuele vriendjes en vriendinnetjes…

En wat schiet je uiteindelijk op met jezelf anders voor te doen op internet. Wat draagt die virtuele alter ego bij aan deze wereld? Als je de mensen die je kent via internet in real-life ontmoet dan prikken ze toch vanzelf door je virtuele ikje heen?  In real-life kan je niet elk woord of elke zin heroverwegen in je mind, nee dan flap je er gewoon uit wat je op dat moment voelt of denkt. Kan je nog steeds al die licht en liefde shit die je via internet verspreid uitleggen aan mensen in real-life, als je niet de tijd hebt om te bedenken wat je gaat zeggen zoals je wel doet op het internet? Mensen prikken daar toch zo door heen?

Fout Micky. De meeste anderen zijn ook bezig met het ophouden van hun rol, dat ze niet doorhebben dat degene tegenover hen allerlei clues geeft dat ze niet de rol zijn die ze spelen. Mensen zijn zo in hun mind bezig om hun eigen rol vast te houden, dat ze niet zien dat die ander dat ook doet.

Mijn conclusie is dat er niets tegen selfbook is als je maar jezelf bent. Mijn andere conclusie is dat mensen die denken in een virtuele werkelijkheid te leven, dat ook doen, Ze leven er zelf in en naar, en dan is het een makkelijke stap om te denken dat de rest van de mensheid dat ook doet. We leven op een organische planeet. En we hebben te maken met talrijke synthetische afleiding programma’s. Zit je in zo’n programma dan is het logisch dat je denkt dat de hele planeet synthetisch is. Het is namelijk jouw film. Jouw verhaal, als jij dat zo gelooft, dan zit dat ergens in jou. Ik heb nog wel het contact met mijzelf, en met deze planeet. Ik weet dat het nogal afwijzend naar jezelf is om te denken dat dit allemaal niet echt is. Je hebt het mede gecreërd, samen met de Aarde en de rest van ons die hier zijn geïcarneerd op dit moment. Tijd om uit die virtuele werkelijkheid te stappen, en terug te keren naar jezelf. Want als straks de stroom uitvalt ben je niets meer. Dan lost je virtuele ikje vanzelf op, en wordt de confrontatie met je ware zelf meedogenloos.

Micky

10-8-2013