Het terugvinden van mijn balans

Vandaag wil ik over iets schrijven waar ik het niet vaak over heb op deze site. Datgene ben ik zelf. Zoals de meesten van jullie inmiddels hebben kunnen lezen (zie link & link) ben ik in de loop van 2 maanden tijd langzaam visueel gehandicapt geraakt. Daarover wil ik jullie de laatste stand van zaken geven vandaag. Maar dat niet alleen, ik wil ook graag proberen te beschrijven hoe deze situatie mij heeft doen veranderen, in het kader van alles gebeurd met een reden. Indigo Revolution is mijn grootste passie, dus ook dat komt vandaag aan de orde,

Gisteren ben ik weer een dag in het AMC in Amsterdam geweest voor allerlei onderzoeken, ook kreeg ik de uitslag van het DNA onderzoek wat men gedaan heeft om te kijken of ik nu wel of niet de ziekte van Leber heb. Ja, ik heb Leber. Men noemt het een ‘gunstige mutatie’. Wat betekent dat er kans is op (gedeeltelijk) herstel. Het misschien wel gekke van deze uitslag horen was dat ik er mee kan leven. Het is goed zo. Natuurlijk is het allemaal niet ideaal, maar het had ook veel erger kunnen zijn aangezien bijvoorbeeld ook MS meestal begint met de symptomen die ik heb. Leber it is dus. En daar weet men gewoonweg te weinig van om verdere diagnose te stellen. Inmiddels zie ik volgens het AMC nog maar 10 procent van wat ik eerst zag. Maar verder achteruit lijkt het nu niet meer te gaan. Ik zie nog net zoveel als een maand geleden toen ik mijn laatste persoonlijke update schreef. De onderzoeken die bij de vermoedens van Leber horen zijn allemaal positief qua uitslag. De MRI wees uit dat ik dan wel gek genoemd word door velen maar dat medisch gezien er niets mis is met mijn hersenen. Hetzelfde geld voor mijn hart en hartspieren. Ik blijk toch een hart te hebben, en sterker nog deze blijkt kerngezond te zijn. Mijn bloed is getest en ook daar is niets afwijkende te zien. Om een lang verhaal kort te houden: Op mijn ogen na werkt mijn lichaam nog prima en ben ik kerngezond. Wel moet ik nog wat meer onderzoeken ondergaan over 2 weken, maar daar verwacht ik niet veel nieuws van te horen.
Ik moet het dus doen met hetgeen ik nu nog heb. En dat is 10 procent zicht. Inmiddels zit  ik ook al een tijdje te wachten op mijn revalidatie proces. Ik val onder de wet AWBZ (wet bijzondere ziektekosten) omdat ik plots ernstig visueel gehandicapt ben geworden. Het wachten is op deze revalidatie en hulpmiddelen. Ik zit door dit alles nu al 3 maanden in de ziektewet, werken is zonder deze revalidatie niet mogelijk voor mij. Ik red me met de basic dingen en met mijn fotografisch geheugen. Maar dingen die normaal makkelijk te doen waren zijn inmiddels bijna onmogelijk. Deze wereld is niet echt geschikt voor slechtzienden, dat is iets wat ik nu door eigen ervaring weet. Probeer maar eens te pinnen als je niets op een 19 inch monitor kan lezen, laat staan op zo’n klein schermpje.. Groentes afwegen, bellen, en allerlei andere zaken die 3 maanden terug nog logisch en natuurlijk gingen, zijn nu bijna onmogelijk geworden. Maar ik klaag niet. Nee zeker niet, al is het af en toe heel zwaar voor me. Ik begin het te omarmen, ben er best dankbaar voor. Ik weet dat ik deze ervaring nodig heb aan het einde van mijn reis door dit universum. Het zorgt ervoor dat ik in balans kom. Ik ben wat dat betreft echt een man-man. Was niet gewend om mijn gevoel te laten zien. Daarentegen wist ik een hoop, het gevolg van jarenlang manisch het internet afstruinen en dingen aan mijZELF vragen. Ik was teveel bezig met de waarheid te zoeken en te verspreiden en was daarbij mijzelf redelijk vergeten. Ik had een ijzeren gordijn om mij heen geplaatst om niet gekwetst te kunnen worden en liet eigenlijk niemand binnen in mijn hart. Lekker veilig vond ik dat. Niemand leek dat ook in de gaten te hebben en ik dacht dat ik goed bezig was. Bijna een jaar geleden ontmoette ik Dore, en zij was de eerste en eigenlijk enigste nog steeds die dwars door mijn opgebouwde muur heen keek. Zij was de spiegel voor mij die ik al die tijd voor velen anderen was geweest. Eigenwijs en koppig als ik ben nam ik het eerst niet aan, maar ik moest en ging met de billen bloot. Het moest zo zijn wist ik. Die maanden daarna werkte ik er aan, maar ik weet nu dat het niet al te snel ging mijn proces van mijn gevoel naar boven toveren. Ik bleef liever mijn tijd besteden aan het bezoeken van allerlei crappy websites in plaats van die tijd aan mijzelf te besteden. En toen was het begin augustus en toen was daar opeens die ziekte. Langzaam zag ik steeds minder en minder. Tot ongeveer een paar weken geleden, toen ik dus nog maar 10 procent zag. Ik kon niet meer die crappy websites lezen, en noodgedwongen kwam ik er achter dat ik verslaafd was geweest aan informatie bekijken en dingen lezen en doen. Dingen die ik ineens niet meer kon. Ik kwam mijZELF tegen en wist dat ik nog het een en het ander bij te spijkeren had aan mijzelf. Ik was al die tijd bezig met anderen. De ene helft van mijn tijd ging op aan het irriteren aan anderen (de new age en aan de andere kant de doemdenkers) en de andere helft van mijn tijd ging op aan het bewust proberen te maken van anderen (via de site en via de mail/forum). Zelf  dacht ik dat ik het allemaal wel wist eigenlijk… Inmiddels ken ik mijzelf niet meer terug na die bijna 3 maanden thuiszitten en bijna niets meer kunnen zien. Doordat ik niets meer kan lezen heb ik noodgedwongen mijn intuïtie en gevoel verder moeten ontwikkelen. Denken gaat niet meer zoals vroeger, het lukt me niet meer om vanuit mijn hoofd dingen te benaderen. Ik denk nu bijna alleen nog met mijn hart. En daardoor ben ik steeds meer in contact gekomen met mijn diepere zelf. Die steeds nauwer wordende band zorgt ervoor dat ik dingen, situaties, conflicten, personen, et cetera, meer en meer benader vanuit een weten in plaats van een denken. Waar ik vroeger mensen bekeek en ontleedde met mijn ogen daar doe ik dat nu met mijn gevoel en intuïtie, en dat zit er eigenlijk nooit naast. Ik weet dingen gewoon, en kan me ook niet meer zo druk maken over wat anderen doen. Het is allemaal goed weet je. Een ieder loopt zijn of haar eigen pad, en het is niet aan mij om me daar binnen te mengen. Schrijven die crappy websites nog steeds (in mijn ogen) crappy verhalen? Dan maakt mij dat inmiddels niets meer uit. Nee echt niet, het is allemaal goed. Ik concentreer mij op deze site en op mijzelf en mijn naasten, en dat is meer dan genoeg voor mij. Niburu heb ik bijvoorbeeld al meer dan een maand niet geopend en dus ook niets van gelezen. En dat bevalt prima. Anderhalf jaar geleden startte ik met 2 goede vrienden (Joost en Marcel) het inmiddels weer opgedoekte weblog Vigilo & Conscius. Daarmee gingen wij de rest van de alternatieve media te lijf met humor en het zwaard van de waarheid. Heerlijk was dat  en helemaal goed voor ons om op dat moment te doen. Lekker die charlatans zoals Janosh ontmaskeren bijvoorbeeld. Nu nog geen jaar later zou ik dat niet meer kunnen. Het zit niet echt meer in mijn systeem, en het interesseert me niet meer wat anderen zeggen of vinden. Ze doen maar. Ik red me wel en IR kan prima zelfstandig de boodschap brengen. Het is heel simpel, ik laat (of probeer in ieder geval) een ieder in zijn of haar waarde te laten. Iedereen moet doen wat zij of hij wil doen. Wil je Saint Germain zijn violette aarsje blijven baffen? Prima voor jou, maar ik verspil er geen moeite meer aan. Ik heb genoeg aan mijzelf en aan onze eigen site, de boodschap die wij verspreiden is te belangrijk voor mij om nog aandacht te geven aan anderen. En daar kom ik aan bij het laatste wat ik vandaag wil bespreken: Indigo Revolution.

Ik kan zonder de hulpmiddelen waar ik op wacht geen computer scherm lezen, met de vergrootglas functie kan ik mijzelf  prima redden als het gaat om korte reacties en dergelijke. Maar hele artikelen zijn niet te doen voor mij om te lezen. Ik ben op dit moment afhankelijk van Dore die mijn artikelen voorleest die mensen ons opsturen voor op de site. Ook blijf ik op die manier op de hoogte van een aantal sites die ik volg via Twitter updates. Maar het is niet veel wat ik volg op dit moment. We zijn gewoonweg te druk met de mail te beantwoorden en onze eigen site te onderhouden. Schrijven kan ik gelukkig nog wel steeds op de manier die ik in mijn vorige update beschreef. Open Office instellen op koeienletters en geen zin meer teruglezen want dat lukt mij niet meer. Het resultaat is dat mijn artikelen nog minder dan voorheen voldoen aan een correct gebruik van de Nederlandse taal, lange zinnen maken is een hel voor mij op deze manier en ik kan niet echt teruglezen wat ik getikt heb. Dore doet het nalezen en corrigeert waar mogelijk op grove spelling en grammaticale fouten. Zij plaatst ook de artikelen en onderhoudt de site, en dat gaat meer dan goed. Ik kan ook enkel nog mijn gevoel en hart verwoorden want nadenken en teruglezen gaat niet meer en daardoor kan het nogal rommelig overkomen wat ik schrijf. Maar ik zit er niet mee, vind het is zelfs een pluspunt en verbetering met artikelen die ik voor mijn aandoening schreef, want daar was af en toe nog wel iets aan bedacht om tactisch mensen bewust te kunnen maken. Nu is het meer rauw en het komt allemaal uit mijn hart, geen sluiers meer.
Toen ik bijna 3 jaar geleden begon met deze site was dat met het hoofddoel andere wayshowers te bereiken en uiteindelijk al deze mensen een platform te geven waarop een ieder zijn of haar verhaal kwijt kan als het aankomt op het proces van bewustwording. De eerste anderhalf jaar deed ik dat alleen, en het was af en toe moeilijk om door te gaan, veel bezoekers waren er niet en de standaard reacties waren aanvallend en verklaarden mij voor gek. Ik dacht dat op een gegeven moment zelf ook. Meer dan eens kwam ik met de conclusie dat ik beter kon stoppen met IR, het sloeg nergens op in mijn ogen en mijn doel leek ver weg. Keer op keer vertelde mijn diepere zelf mij dat ik niet zo moest zeuren en dat IR groot en belangrijk zou gaan worden in de toekomst. Ik moest gewoon doorgaan met hetgeen ik deed zei deze stem. Meer dan eens ging ik ook de discussie aan met mijn diepere zelf. Die is stapelgek dacht ik en zei dat ook terug tijdens onze interacties. Nu bijna 3 jaar later ben ik tot de conclusie gekomen dat mijn diepere zelf zoals eigenlijk altijd gewoon gelijk had. IR is belangrijk en IR is inmiddels groot genoeg om een belangrijke rol te spelen bij het bewust maken van mensen, het is meer een laten herinneren van mensen wat ze hier komen doen en hoe alles in elkaar steekt. Wij promoten nog steeds niet de site, duwen het niet bij iemand door de strot heen. Nee mensen dienen deze site zelf te vinden als ze er klaar voor zijn. En dat doen steeds meer en meer mensen. Inmiddels noem ik het niet meer mijn site , maar ik noem ik het ONZE site. Kijk maar eens onder het kopje ‘Persoonlijke Verhalen’. Al meer dan 10 mensen schrijven inmiddels exclusief op (on)regelmatige basis voor IR. Dat maakt mij zo trots als een pauw. Damn zoveel Zwaardstrijders had ik niet verwacht die zichzelf bloot zouden geven om anderen bewust te maken (te laten herinneren)!! We krijgen inmiddels vele mails per dag, mensen herinneren zich dankzij al die Zwaardstrijders wat ze hier op Aarde komen doen, helemaal geweldig. En allemaal beschrijven ze hun eigen ervaringen met betrekking tot het proces van het wakker worden, inclusief de nodige new age vallen waar zij in gevallen zijn in dat proces. Eerlijk en oprecht zonder agenda, allemaal om anderen proberen te helpen, I love it!
De tijd is nu, en het doet mij enorm goed dat ik niet echt meer nodig ben om allerlei zaken aan het licht te brengen, dit is hoe ik het plaatje altijd gezien heb namelijk. De laatste Gallische nederzetting bloeit, groeit en kraait als nooit tevoren!

Ik heb nog veel meer te vertellen bedenk ik me nu. Inzichten en puzzelstukjes komen aan de lopende band de laatste tijd binnen. Ik krijg de Matrix steeds meer in de smiezen, herken mechanismes die ik eerst nog niet zo helder zag. Het fucken met onze gedachtes bijvoorbeeld. Doordat ik steeds meer uit mijn hart leef en mijn hersenen niet echt meer kan gebruiken, krijg ik steeds meer door hoe geraffineerd het allemaal is. Gedachtes heb ik amper in mijn hoofd. Ik denk wel, maar dat doe ik voornamelijk met mijn hart, ja dat is zeer zeker mogelijk. Daardoor vallen gedachtes die in mijn hoofd gestopt worden meteen op, ze zijn niet van mij maar worden daar moedwillig in gestopt. Ik lag erom en bedankt de Matrix voor bewezen diensten. Want what doesn’t kill you makes you stronger. Maar die inzichten zullen we bespreken in een ander artikel. Dit artikel was eigenlijk bedoeld als persoonlijke update, ik heb geen idee of dat gelukt is.. Mocht je vragen hebben mail ze dan gerust. Voor nu wil ik afsluiten met “Know Thyself and you will know the Universe”, ik wens jullie allemaal een geweldige laatste kilometers toe van jullie eigen reis door dit Universum!

Micky
24-10-2012