Een multidimensionale blik

In mijn laatste artikel schreef ik dat ik de dingen niet meer zo helder zag, en dan bedoel ik in fysieke zin. Ik zag met zowel mijn linker als ook rechter oog veel minder dan voorheen. Een lange reeks onderzoeken zouden volgen in het ziekenhuis om te kijken of het om de erfelijke aandoening ‘de ziekte van Leber’ zou gaan die in mijn familie voorkomt. In dit artikel zal ik vertellen wat de stand van zaken daarin is. Ook ga ik in op inzichten en ervaringen die ik in de tussentijd heb opgedaan.

7 weken geleden zag ik met mijn linkeroog nog 30 procent en met mijn rechteroog nog 80 procent. Inmiddels is mijn zicht 7 weken later nog 20 procent en mag ik mij dus visueel gehandicapt noemen. De vele onderzoeken hebben nog geen officiële diagnose kunnen stellen. Maar alles wijst nog steeds op de ziekte van Leber. Ik ben inmiddels doorverwezen naar het AMC in Amsterdam. Daar is ook een hoop bloed afgenomen voor onderzoek en uit de resultaten die wij over enkele weken zullen horen zal dan eindelijk (hopelijk) blijken wat ik heb. Werken gaat niet meer en dus zit ik in de ziektewet momenteel in afwachting van een traject bij Visio, een instelling die mensen begeleidt die plotseling visueel gehandicapt zijn geworden. Zij bieden hulpmiddelen en begeleiding die er voor moeten gaan zorgen dat ik mijn dagelijkse dingen weer kan oppakken. Een monitor lezen bijvoorbeeld lukt mij niet meer zonder de vergrootglas functie momenteel, en dan nog kan ik amper wat lezen op internet. Het nieuws gaat dus totaal langs mij heen. En dat is zeker een pluspunt, maar daar ga ik straks verder op in. Lezen en dus ook typen is bijna niet te doen momenteel zonder die hulpmiddelen die hopelijk snel komen. Ik beperk mij tot de e-mail die mensen naar ons sturen, welke Dore opleest en beantwoord. Gelukkig zijn enkele andere schrijvers opgestaan om af en toe een bijdrage te leveren aan deze site, en omdat ik Dore heb geleerd met het webprogramma om te gaan kunnen deze artikelen ook gewoon geplaatst blijven worden. Eigenlijk volg ik dus enkel nog deze site, en hetgeen er mee te maken heeft.
Toch kon ik mijn ei niet meer kwijt, deze site was altijd mijn uitlaatklep. En dus dan maar een manier verzinnen om toch af en toe wat te kunnen schrijven. Gelukkig kan je een document tot 600 procent vergroten met OpenOffice, op die manier kan ik toch voorlopig blijven schrijven. We leven juist nu in de tijd waarover ik al die tijd heb geschreven en naar toe heb geleefd, stoppen met schrijven is voor mij dus geen optie.

Het zijn rare tijden zogezegd. Het zijn multi-dimensionale tijden die ik de laatste weken ervaar. Meer dan ooit te voren. Gezien vanuit het perspectief van mijn Diepere Zelf is alles wat ik ervaar en meemaak zo gepland, ik loop gewoon mijn pad en ervaar de dingen die voor mij uitgezet zijn. Dat is vaak makkelijker gezegd dan gedaan geef ik eerlijk toe. Elke dag minder gaan zien is kut. Het maakt mij vaak depressief. Het frustreert me om niet meer dingen te kunnen doen die ik voorheen nog wel kon. En het sloopt me regelmatig om niet te weten wanneer mijn zicht nu eindelijk eens niet meer achteruit gaat. Geen fijne dingen om te ervaren.
Aan de andere kant weet ik dat het zo hoort te gaan, ik wilde dit zelf zo ervaren. Waarom ik het juist nu right at the end of the cycles wilde ervaren is mij eigenlijk een raadsel. Gezien van de personage Micky die het allemaal meemaakt op dit moment. Toch zegt mijn gevoel me dat ik het nodig heb misschien wel. Nog meer naar binnen gaan bij mijzelf in plaats van extern te kijken. Mijn gevoel meer uitten. Stoppen met het zoeken naar afleidingen. Ik noem er maar even wat die vaak bij mij naar boven komen als mogelijke redenen voor hetgeen ik meemaak. Want ik wist niet dat ook ik nog veel buiten mijzelf zocht. Ik dacht dat het onschuldig was om veel op internet rond te neuzen in mijn vrije tijd, en anders altijd wel een film of serie kijken op mijn computer. Eigenlijk was ik altijd wel bezig met iets, hoe onbenullig ook. Pas toen ik niet meer kon lezen en films en series kijken mij teveel moeite en concentratie kost weet ik dat het eigenlijk ook allemaal een soort drugs is die afleidingen. In de eerste dagen/weken werd ik redelijk gek. Had gewoon afkick verschijnselen, die stilte om mijn heen…. Damn ik kon echt mijn ei niet kwijt. Was erg onrustig en vond mijzelf redelijk zielig. Van de week merkte ik voor het eerst dat ik rustig op de bank kon zitten zonder naar iets te kijken of te luisteren. Gewoon als een volleerd hartfilosoof alleen zijn met mijn gevoelens. Best lekker. Ik besefte dat ik al die tijd gewoon verslaafd was geweest aan kleine afleidingen. Afleidingen waar ik nu noodgedwongen van ben afgekickt. Heerlijk. Want daardoor schrijf ik ook onder meer dit artikel. Door voortdurend naar je gevoel te luisteren en te filosoferen met je hart en innerlijk weten geeft je vele inzichten. En synchroniciteit neemt als een malle toe. Want nogmaals het zijn rare tijden.

De tweesplitsing is in volle gang. Het is zo helder als wat. Aan de ene kant zie en hoor ik mensen instant wakker worden uit de hypnose en mindcontrol. Eergisteren ving ik een gesprek op tussen mijn buurman van 80 en een overbuurvrouw van ongeveer 10 jaar jonger. Het ging over 2012 en bewustwording. Maar dan niet over het new age of mainstream gezwam, nee het ging over de versie die wij ook verkondigen op deze site. Ze spraken met elkaar over het feit dat zoveel mensen aan het veranderen waren en dat deze wereld niet lang meer duurde zoals deze wereld nu is. Het was mijn trigger om weer in actie te komen voor IR. Mensen worden wakker nu in deze tijd. En wij moeten met zijn allen ook verdomme eens een keer opstaan en ons zwaard trekken van de waarheid. Wij zijn Zwaardstrijders en zijn hier om nu in deze tijd ons licht te laten schijnen. Dit is de tijd waarop we met zijn allen zolang hebben gewacht! Laten we nu eens tegengas geven aan ome Jehova en zijn manipulerende neefjes en nichtjes. De New Age volgt de 6000 jaar oud zijnde plannetjes als makke schaapjes en verspreiden gevaarlijke leugens over 21 december 2012 en ascentie. Wij weten hoe de vork in de steel zit dus laten we nu eindelijk eens tegengas geven! 21 december is waarschijnlijk de dag dat die grote groep gelovigen in wat dan ook opgehaald wordt. Door massaal vals licht binnen te brengen met allerlei groep meditaties op belangrijke punten voor moeder Aarde zoals leylijnen., brengen zij de Orion groep in levende lijve binnen hier op Aarde. Als zoveel mensen tegelijk hulp gaan vragen aan het valse licht dan mag het valse licht eindelijk naar hier komen. Daarom moeten we ook zoveel mogelijk hulp vragen aan de GFL en andere figuren, daarom was ook 11.11.11 zo lekker voor de Orion groep…. We vragen ze massaal naar hier te komen. Van mij hoeft dat niet, dit is verdomme onze planeet! Laten we met zijn allen ons licht naar buiten brengen op al die momenten dat de New Age hun meesteressen naar hier willen smeken, daarvoor zijn wij hier, om moeder Aarde zoveel mogelijk te helpen. Niet om passief toe te kijken hoe zij meedogenloos pijn wordt gedaan door al die zogenaamde ‘healings’ van haar leylijnen door middel van vals licht van buitenaf…. Wij hebben het hele universum in ons zitten, wij zijn het die een intieme relatie zijn aangegaan met de Aarde en ook met de Zon. Breng je licht naar buiten, alleen daarmee help je de Aarde.

De Matrix staat op klappen. Het is niet te beschrijven maar het voelt alsof de ballon niet meer verder op geblazen kan worden. Het laatste stukje van een berg is het lastigst om te beklimmen. Als je onze reis door dit universum als een bergbeklimming visualiseert dan zitten we op dat laatste super steile stukje voor de top. Nog even volhouden, nog even doorbikkelen en dan zijn we er. Daarna is het alleen nog maar bergafwaarts, easy dus. Laat je dus niet meer afleiden.

Eigenlijk is een artikel veel te kort om alles te zeggen wat ik wil zeggen. Er gebeurd zoveel in zo korte tijd en de dualiteit is momenteel zo extreem dat het haast niet allemaal na te vertellen is. Wel weet ik inmiddels een beetje hoe hetgeen eruit ziet wat mij al die jaren loopt te etteren in mijn slaap.  Laatst werd ik a la de film Inception in mijn droom mij ervan bewust dat ik aan het dromen was. Ik probeerde mijzelf wakker te slaan en te trappen want het was nou niet echt een plezierige droom.. Toen ik in mijn droom op mijn bed was gaan liggen en iets mij in de droom naar een ander werkelijkheid wilde trekken aan mijn been, begon ik hard te schoppen om mijzelf los te maken. Het was een aardig gevecht maar opeens werd ik wakker in mijn eigen slaapkamer en voelde dat ik nog steeds aan mijn linkerbeen werd vastgehouden ter hoogte van mijn kuitbeen. Ik keek en zag een soort van lelijke kabouter mijn been vasthouden, een soort van gnoom. De gnoom was niet blij om te zien dat ik wakker was geworden want hij keek enorm bang naar mijn kant. Ik was pissig en schoof richting de gnoom, die linea recta omkeerde en richting mijn klerenkast liep. Ik trapte nog een keer welgemikt op zijn hoofd. Ik trapte er dwars doorheen alsof het een hologram was… De gnoom leek te veranderen in een soort van kleine grey die vervolgens in het niets oploste bij mijn klerenkast. Mij in verwarring achterlatend. Toen begon ik te lachen. Zo bang zijn ze dus voor ons als ze ons face to face ontmoeten..! Waarom ik deze ervaring deel? Gewoon als steuntje in de rug voor een ieder die wel eens ‘lastig ‘ wordt gevallen. Wees niet bang, zij zijn vele malen banger voor ons dan wij ooit voor hen kunnen zijn.
Het kan zijn dat dit artikel wat rommelig overkomt, dat komt omdat ik dit uit mijn gevoel tik zonder terug te lezen en zonder na te denken. Want het een lukt me fysiek niet meer zo goed het ander raak ik steeds meer en meer kwijt in deze tijd. Ik hoop jullie af en toe te kunnen blijven lastig vallen met mijn stukjes op deze site, dat gaat vast lukken want deze tijd is te belangrijk om mij door een of andere ziekte van mijn passie af te houden!

Micky
24-9-2012