Herenigen met je getraumatiseerde aspecten

Vandaag het tweede deel uit de serie ‘Word Weer Jezelf‘, een serie artikelen waarin ik oplossingen wil aandragen om weer compleet je ware authentieke zelf te worden. Zoals beloofd ga ik het vandaag hebben over onze getraumatiseerde aspecten. We hebben allemaal in min of meerdere mate te maken met dit soort getraumatiseerde aspecten, aspecten die wij zelf zijn, maar die we vaak onbewust negeren en in de steek laten. Deze getraumatiseerde aspecten kunnen vervolgens zorgen voor levensvormen die onze persoonlijkheid negatief gaan beïnvloeden.

Onze persoonlijkheid wordt gevormd door een bonte mix aan gedachtevormen, levensvormen, mind control programma’s, stukken van onze ware authentieke zelf, en in veel gevallen ook nog invloeden van allerlei entiteiten en/of energieën. We zijn allemaal unieke wezens die allemaal een uniek pad bewandelen, iets wat ik onze Universele Reis noem. We hebben met andere woorden allemaal eigen unieke ervaringen en ook trauma’s opgeslagen tijdens deze reis die ik uitgebreid beschrijf in dit artikel en in dit artikel. Zoals ik in de inleiding van deze serie beschrijf is het aan jezelf werken een proces. Dit proces beleven, benaderen en bewandelen we ook allemaal op onze eigen unieke manier. Deze serie artikelen met tools om aan jezelf te werken hoef je dus zeker niet chronologisch te benaderen. Pak eruit wat goed voor je voelt. Voor mij persoonlijk begon dit innerlijke proces met de onderwerpen die ik later in de serie ga behandelen. Ik was tot voor kort eigenlijk best oppervlakkig bezig met aan mijzelf werken. Als ik me aan mijn eigen (ego) gedrag ergerde dan ging ik daar naar kijken en dacht ik eraan te werken. Ik kwam er regelmatig achter dat als ik mijzelf bijvoorbeeld ergens aan irriteerde of dat ik ergens snel boos over werd, dat dat meestal kwam doordat ik zelf ook datgene vaak deed waar ik mij bij een ander aan irriteerde. Dat verschijnsel noemen we projectie. Ik poetste dan een beetje aan de oppervlakte aan mijn persoonlijkheid en poetste zodoende een aantal nare trekjes bij mijzelf weg waar ik mij zelf aan ergerde. Zo ging ik jarenlang te werk. En natuurlijk werkte ik zodoende wel een klein beetje aan mijzelf en met mijzelf. Maar ik keek niet dieper in mijzelf naar de oorzaken van veel van deze irritaties en emoties die naar ik nu weet bijna altijd een diepere oorsprong hebben, maar waarvan ik toen dacht dat ze ‘zomaar’ naar boven kwamen drijven. Het voor velen bekende zinnetje “ach zo ben ik nu eenmaal, daar kan ik verder niets aan doen” gebruikte ik ook vaak.

Daarnaast was ik veel bezig met lagen mind control bij mijzelf te herkennen en deze lagen vervolgens weg te werken. Deze onderwerpen komen zoals gezegd later in de serie ook uitgebreid aan de orde. Waarom ik dan toch met het onderwerp getraumatiseerde aspecten begin komt omdat ik voel dat deze aspecten, mits ze negeert blijven worden, keer op keer eenzelfde soort van mind control programma’s blijven aantrekken. Deze aspecten schreeuwen soms letterlijk om onze aandacht, en als we ons niet herenigen met deze aspecten, aspecten die wij dus zelf zijn, dan geven we externe manipulatie alle ruimte om met ons te kloten. Zie het als blinde vlekken. Daar wordt ook vaak gretig gebruik van gemaakt om met ons te rotzooien.

Ik heb de afgelopen periode veel meer de focus gelegd/de intentie gezet om weer in contact te komen met deze getraumatiseerde aspecten van mij en mijzelf te herenigen met deze aspecten. Die intentie zetten is essentieel. Je moet wel echt aan jezelf willen werken namelijk, zoals gezegd is het geen ‘quick fix’. Zodoende ben ik in de afgelopen periode een hoop van mijn aspecten tegen gekomen. De meesten waren en zijn soms nog getraumatiseerd. Dat klinkt heftig, getraumatiseerd. “Ach, daar heb ik geen last van, ik had een gelukkige jeugd en heb best een leuk leven!” Ja, die opmerking ken ik. Zo redeneerde ik de afgelopen paar jaar constant als mijn vriendin Dore mij vertelde dat ook ik getraumatiseerde aspecten heb die ik niet wilde zien, beter gezegd: die ik toen nog niet kon zien. Ik dacht bij trauma al snel aan hele ernstige dingen zoals ouders die gaan scheiden, mishandeling of erger, dood, misbruik, et cetera. Ik had van niets van dat alles last gehad in mijn jeugd, ik dacht dat ik niets te klagen had en zeker geen last had van getraumatiseerde aspecten uit die tijd. Ik relativeerde ook altijd. Ergens anders was of ging het altijd wel slechter dan het met mij ging, ik hoefde dus niet te klagen. Dat soort redenaties. Ik kon er niet meer naast zitten. Ik schreef een aantal jaar terug al een een artikel over mijn eerste ervaring die ik had met het herenigen met een getraumatiseerd aspect van mij, dat artikel heet ‘Kleine Jongen’ en dat artikel vind je hier. In dat artikel beschrijf ik uitgebreid over mijn ontmoetingen met deze kleine Micky. Dit aspect van mij was nog erg jong, en wilde zich keer op keer bewijzen. Hij voelde zich als oudste kind van een gezin van 3 niet gezien en niet gehoord, en er ging steeds meer aandacht naar zijn broertje en later zusje. Kleine Micky voelde zich niet gezien en ging op zoek naar erkenning. Deze erkenning zocht hij onder andere op het sportveld. Hij wilde overal in uitblinken, want hij wilde dat zijn ouders trots op hem zouden zijn en hem echt zouden zien. Helaas draaide dat wanhopig op zoek zijn naar erkenning vaak uit op agressie, want het lukte maar niet en het lukte maar niet. En het werkte averechts, want zijn ouders kwamen op een gegeven moment niet meer kijken bij de sportwedstrijden omdat hun zoon zich meestal misdroeg en onnodig agressief tegen van alles en nog wat tekeer ging. Dit getraumatiseerde aspect van mij leidde tot een dikke vette levensvorm waar ik best wel gebukt onder ging. Ik wilde mij namelijk nog steeds bewijzen, en nog steeds op een verkeerde manier. Ik begon bijvoorbeeld een website en ging tegen alles en iedereen schoppen om mijzelf te bewijzen. En als mensen mij geen respect gaven dan flipte ik vaak en ging dan als een bezetene tekeer. Ik voelde mij als een royal die niet als een royal behandeld werd, en ging mij daardoor afzetten tegen van alles en nog wat. Ik kreeg op een gegeven moment door, door in beelden te stappen als ik mij weer eens zo behandeld voelde, dat ik mijzelf als klein kind al vaak zo voelde. Ik zag mijzelf zitten als kleine Micky in de kleedkamer, een rood aangelopen bezweet gezicht had ik en ik had net een dikke deuk in de kleedkamerdeur getrapt uit pure onmacht en woede. Want wat was er gebeurd? Ik was voor de zoveelste keer over de schreef gegaan binnen het veld in mijn drang om mijzelf te bewijzen om eindelijk eens echt gezien te worden. Het lukte allemaal weer niet en daardoor werd ik gefrustreerd en ging mijzelf daardoor weer eens afreageren, en werd dus uit he veld gestuurd met als resultaat dat op dat moment niemand mij meer leuk vond. Mijn ouders schaamden zich voor mijn gedrag, de trainer en het team waren kwaad en er was ook niemand die een arm om mij heen sloeg en zei “maakt niet uit, het komt allemaal goed, ik ben er voor je”. Ik besloot zelf dus maar mijn eigen aspect te gaan troosten die daar wanhopig in die kleedkamer zat. Ik vertelde hem dat ik wel trots op hem was, en dat hij mij is, en dat ik hem wel zag voor wie hij is en dat ik begreep dat hij zich wilde bewijzen en dat ik begreep dat hij zich niet gezien voelde. Het belangrijkste was dat ik hem beloofde hem nooit meer in de steek te laten en dat ik er dus altijd voor hem zou zijn. Het deed mij namelijk ontzettend veel pijn en verdriet. Ik had gewoon een gedeelte van mijzelf in de steek gelaten en hem al die jaren daar alleen in die kleedkamer laten zitten. Ik heb met dat aspect nog veel meer ontmoetingen en gesprekken gehad in allerlei situaties, als ik voelde dat hij om mijn aandacht schreeuwde. Uiteindelijk heb ik mijzelf echt met hem herenigd en smolten we samen via mijn hart. Resultaat: die levensvormen die voortkwamen uit dat getraumatiseerde aspect zijn verdwenen. Ik hoef mijzelf niet meer te bewijzen, en ik wordt niet meer om het minste geringste geïrriteerd als iemand geen respect toont of mij zogenaamd onrechtvaardig behandeld.

We hebben dus allemaal in min of meerdere mate trauma ervoeren in ons leven. Ook al denk je nu (net als ik lange tijd deed) “ja leuk, maar daar heb ik dus geen last van, ik heb geen enkel getraumatiseerd aspect want ik had best een fijne jeugd en leid verder best een goed leven, dus ik heb zeker niets te klagen”. Ik dacht ook lange tijd dat ik alles maar dan ook alles in mijn eentje kon doppen, ik had feitelijk niemand anders nodig, ik wist het zelf toch wel allemaal beter. In het artikel wat ik schreef over levensvormen beschrijf ik deze denkwijze en waar dit vandaan komt. Deze ervaring begint ergens halverwege het artikel. Ik beschrijf daar uitgebreid over een ander getraumatiseerd aspect van mij die ik vorig jaar eindelijk zag. Dit aspect had een vervorming in mijn persoonlijkheid opgeleverd. Deze levensvorm was enorm verbitterd. Hij kon alles zelf wel, had geen hulp nodig, gevoelens werden door hem steevast onderdrukt, deze levensvorm zorgde ervoor dat ik onmogelijk dieper in mijzelf kon gaan graven want deze levensvorm vond dat niet nodig, het was allemaal goed zo en er hoefde niets veranderd of verbeterd te worden. Deze levensvorm bleek afkomstig te zijn van een getraumatiseerd aspect van een jaar of 8/9 oud. Deze kleine Micky had heel veel gevoelens, en deze gevoelens kon hij bij niemand kwijt. Zijn familie relativeerde of bagatelliseerde alles weg, en over gevoelens werd eigenlijk nooit gesproken. Mijn vader was in die tijd veelal werkzaam in Amerika. Hij was anderhalve maand weg en kwam dan anderhalve maand terug, en zo ging het jaren door. Kleine Micky vond dat maar niets. Hij mistte zijn vader. Maar hij kon zijn gevoel bij niemand kwijt en dus kropte hij vanaf dat moment zijn gevoelens maar op. En vanaf dat moment besloot hij dat hij sterk moest zijn en in zijn eentje ook de wereld aan kon. Dit groeide in de loop van de jaren uit tot een verstikkende levensvorm die alles weg bagatelliseerde en vond dat er met mij niets aan de hand was. Ook hier ben ik op bezoek gegaan bij mijzelf in het verleden. Ik heb de kleine mij verteld dat hij het zeker niet in zijn eentje allemaal hoefde te doen. En dat ik spijt had dat ik hem al die tijd niet kon of wou zien, en dat ik er vanaf dat moment altijd voor hem zou zijn. Dat is de korte versie trouwens. Want getraumatiseerde aspecten voelen zich vaak zo enorm in de steek gelaten en zijn dusdanig getraumatiseerd dat het soms wel eventjes duurt voordat zo’n aspect weer helemaal geheeld is en herenigd is.

Zelf ben ik visueel ingesteld, ik zie alles in beelden, dus als ik bij mijn aspecten op bezoek ga dan gebeurd dat ook in beelden. Ik ken ook veel mensen die niet in beelden denken, maar in plaats daarvan op gevoel deze aspecten bezoeken. Zoals gezegd is een ieder van ons uniek, dus we hebben ook allemaal een unieke manier hoe we dit soort zaken benaderen. Bij het bezoeken van deze getraumatiseerde aspecten is het van belang dat jullie jezelf uiteindelijk herenigen. Voor mij werkt dat dus met beelden en dan smelt ik samen met dit aspect via mijn hart, wat dan een groot licht oplevert. En nee dit is geen fantasie. Dat heb ik ook een tijd gedacht trouwens. Nu ik bij mijzelf de resultaten zie van die bezoekjes en al dat herenigen met aspecten van mijzelf, weet ik dat het geen fantasie is. Ik merk in mijzelf grote verschillen, mijn persoonlijkheid is dusdanig veranderd door dit innerlijke werk dat ik 100 procent zeker weet dat deze methode geen fantasie is maar echt is. Ik zeg dit er maar even bij omdat ik uit eigen ervaring weet dat het in het begin heel erg lastig is en enorm wennen is om niet te denken dat je compleet gestoord en schizofreen aan het worden bent..

Ik zal nog een recente ervaring met een getraumatiseerd aspect van mij met jullie delen. Het mijzelf herenigen met dit aspect heeft meteen zijn vruchten afgeworpen. Misschien is het wel herkenbaar voor sommigen dit voorbeeld. De tandarts. Ik was tot vorige week 13 jaar niet bij de tandarts geweest. Als ik tot vorige week alleen al het woordje tandarts hoorde, of door iets getriggerd werd en aan de tandarts moest denken, dan schreeuwde ik het bijna uit. “Een sadist, dat is het!!”, “ik haat de tandarts, ik heb er zo’n schurfthekel aan!!”, “Ik ga daar noooooooit meer heen!!!”, “En ik wil er hosternokke ook nooooooit meer over praten, vuile sadist is het!” Dat waren ongeveer de uitspraken en gedachten die het woord en de gedachte tandarts bij mij opriepen. Ik was vanaf het moment dat ik het ouderlijk huis verliet 13 jaar terug niet meer bij de tandarts geweest. Ik had mijzelf voorgenomen om nooit meer in de stoel te gaan liggen bij die sadist met zijn fucking spiegeltjes die hij overal in mijn mond te pas en te onpas instak, om dan vervolgens als een volleerd kapitein Haak met zijn haakjes op mijn gebit te krassen. Fuck die slangen die hij onder je tong legde en fuck dat eeuwige gezeik van hem over beter poetsen en die satanische glimlach op zijn bek die ik constant zag als ik als hij bezig was naar zijn gezicht keek…. gadverdamme wat had ik een hekel aan die gast! Dat laatste was de levensvorm die zo redeneerde, ik hoorde het mijzelf vorige week een aantal keren hardop uitschreeuwen.. Want wat was er aan de hand? Ik had dus 13 jaar terug besloten om nooit meer naar de tandarts te gaan, goed poetsen moest voldoende zijn en ik zou pas gaan als ik echt voelde dat ik moest gaan, eerder niet. Dat moment brak vorige week aan. Ik kreeg last van een wortel van een kies. Die had ik wel vaker gevoelt. En dan ging het meestal binnen een dag weer over. Of iets langer.. Maar het ging telkens over, dus geen reden om naar die sadist te gaan, zo redeneerde ik. Vorige week ging het niet meteen over. Mijn kaak begon dik te worden en ik voelde een ongezonde spanning in mijn kaak. Ik zocht op deze kenmerken op het nternet en kwam er al snel achter dat ik een kaakontsteking had. Blinde paniek. Het zweet brak mij wederom uit. Ik wilde niet naar die sadist!! Mijn levensvorm besloot voor mij dat het handig was om te wachten. Het zou wellicht toch wel weer vanzelf overgaan en dan was de paniek en de angst allemaal voor niets geweest. En ondertussen zag ik beelden. Ik zag die sadistische glimlach van mijn oude tandarts die met zijn haakjes en spiegeltjes mij zat te martelen. Ik rook letterlijk de typische lucht van zijn tandartspraktijk. En ik wist: dit zijn de beelden die een getraumatiseerd aspect van mij heeft opgeslagen. Ik besloot om in het beeld te stappen en ik herbeleefde enkele tandarts trauma’s. Tandarts trauma’s van een klein kind dat niet begrepen werd. Ook de kleine Micky die ik aantrof in de wachtruimte van de tandarts was bang. Hij zag weken lang op tegen zo’n tandarts bezoek. Hij zat daar op de grond met playmobil te spelen en hoorde ondertussen allerlei geboor en allerlei machines. En hij voelde zich alleen. Hij was niet alleen, zijn ouders en broertje en zusje waren er ook. Maar zijn ouders probeerden zijn angst weg te bagatelliseren. “Ach het is zo voorbij, het is maar een paar minuten, voor je het weet sta je weer buiten en is het voorbij!” of “het stelt allemaal niets voor, hij kijkt alleen even met die spiegeltjes in je mond en met die haakjes controleert hij de boel, is helemaal niet erg, en is bovendien voor je het weet weer voorbij!” Dat waren niet de antwoorden die de kleine Micky nodig had. Voor hem leek zo’n tandarts martelgang een eeuwigheid te duren namelijk, en bovendien moest hij alleen naar binnen bij de tandarts, zijn ouders bleven wachten in de wachtruimte. Hij moest in zijn eentje door een koude kille gang als hij zijn naam hoorde omroepen. Aan het einde van de gang moest hij de tweede deur links nemen, het voelde voor hem als een helletocht. En hij wist dat de hel hoe dan ook op hem aan het wachten was, want als hij treuzelde in de gang dan riep de tandarts gewoon nog een keer zijn naam om dat hij naar binnen moest komen… en als de helletocht dan ten einde was en hij terug in de wachtkamer kwam dan was het antwoord van zijn ouder steevast “zie je wel, het stelde allemaal niet zo veel voor, je bent er weer voor een half jaar vanaf!” Dit alles herbeleefde ik in beelden als een soort film. Ik was dat aspect weer en ik maakte een aantal trauma’s bij de tandarts mee zoals te weinig verdoving bij het trekken van een kies en andere martelpraktijken van een glimlachende tandarts terrorist. Ik besloot het beeld in te stappen en bezocht mijzelf die op dat moment in de tandarts stoel lag met boven hem de glimlachend tandarts terrorist. Ik vertelde mijzelf dat ik hem begreep, dat ik zijn angst wel serieus nam, en dat hij groot gelijk had, het was ook een sadist die tandarts. Op zo’n moment moet je niet tegen een kind zeggen dat alles toch wel weer als vanzelf goed komt. Want dat is gelul. Kleine Micky had behoefte aan iemand die hem begreep, en wie begrijpt hem nu beter dan ik zelf? Ik beloofde hem dat hij nooit meer alleen zou zijn bij de tandarts. En ik besloot om de tandarts belachelijk te maken en grappen te maken over die sadist. Want een sadist blijft een sadist, maar je kan het verblijf in de stoel bij die sadist wel aangenamer maken door wat humor, zo dacht ik op dat moment in dat beeld. Het werkte. Al was het vooral het feit dat ik mijn eigen aspect die ik al die jaren genegeerd had weer in mijn hart gesloten had en mijzelf met hem herenigd heb dat ervoor zorgde dat ik in het hier en nu besloot om gewoon een afspraak te maken met de tandarts. Weg met die angst. En weg is nu die kaakontsteking. En ik ga nu met frisse tegenzin gewoon weer naar de tandarts.

Dit waren een paar voorbeelden uit mijn eigen leven als het gaat om het herenigen met getraumatiseerde aspecten van onszelf. Misschien vind je er herkenning in. Ik heb uiteraard nog veel meer van dit soort ervaringen gehad met aspecten van mijzelf. En ik ben zo weet ik nog aan het begin, ik ben er nog lang niet. Maar ik kan niet meer terug, ik wil mijzelf niet meer in de steek laten of negeren. Ik ben het zelf die ik in de steek laat als het gaat om getraumatiseerde aspecten die om mijn aandacht roepen, dat maakt het pijnlijk, en dat zorgt er tevens voor dat het herenigen met dit soort aspecten voor mij een prioriteit heeft op dit moment. Helemaal omdat ik bij mijzelf zie hoeveel het oplost in mijn hele zijn.

We hebben allemaal te maken met dit soort getraumatiseerde aspecten die eventueel uitgegroeid zijn tot levensvormen. We zijn echter niet gewent om op deze manier met onszelf te werken. We merken vaak de triggers niet op. Veel emoties en gevoelens die we regelmatig ervaren hebben te maken met aspecten van onszelf. “Ik ben niet goed genoeg”, “ ik kan dat toch nooit”, “zo ben ik nu eenmaal”, “ik doe toch altijd alles fout”, “dat is niets voor mij”, “ik kan het wel alleen”, “iedereen sluit mij buiten”, zomaar wat uitspraken die je wellicht bij jezelf herkend. Ook emoties zoals snel ergens geïrriteerd over raken, boosheid, woede, onbegrip, et cetera, komen vaak voort uit het onbewust negeren van je getraumatiseerde aspecten. Zoals gezegd ben ik ook nog niet heel lang bezig en zeker geen expert op het gebied van deze getraumatiseerde aspecten die een ieder van ons onbewust of bewust met zich meedraagt, ook ik ben onderweg en bewandel mijn eigen gele pad en ontmoet tijdens die reis gelukkig steeds meer van mijn eigen verloren gewaande aspecten. Het is een mooi en dankbaar proces wat zijn vruchten begint af te werpen, een pad ook wat dwars door de Matrix loopt, ik omarm die Matrix en vecht er niet langer tegen, want ook binnen die Matrix zit, je raad het al, een aspect van mijzelf, en als 1 ding duidelijk moge zijn dan is het wel dat ik klaar ben met het negeren rn ontkennen van mijn eigen creaties. Ik neem dus de volle verantwoordelijkheid voor al die creaties, want ik hou van al mijn creaties en van al mijn aspecten, en daarmee dus van mijzelf!

Micky van Leeuwen

5-4-2016